Oταν τα θεμέλια δεν είναι γερά, είναι δεδομένο πως κάποια στιγμή το οικοδόμημα θα γκρεμιστεί. Η βασική αυτή αρχή δεν αφορά μόνο τους πολιτικούς μηχανικούς για ό,τι κατασκευάζουν, αλλά, μεταφορικά, και οτιδήποτε πάει να δημιουργηθεί. Από έναν γάμο μέχρι μια επιχείρηση.
Και επειδή το ποδόσφαιρο είναι μια τεράστια επιχείρηση σε παγκόσμια κλίμακα, αποδείχθηκε πως όσοι το «έχτισαν» πάνω σε στέρεες βάσεις το έκαναν να προοδεύσει. Αντιθέτως, αυτοί που με προχειρότητα και ερασιτεχνισμούς προσπάθησαν να το εντάξουν στην επαγγελματική εποχή απέτυχαν. Ή, αν θέλετε, απεκόμισαν ορισμένοι τα όποια κέρδη απέφερε στις «καλές του μέρες» για να ζήσουν αυτοί καλά και το άθλημα… πολύ χειρότερα.
Η Ελλάδα, ως χώρα της «αρπαχτής», όχι μόνο δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση, αλλά έγινε και παράδειγμα προς μίμηση, το πώς «οικονομάμε» από τις χρηματοδοτήσεις του κράτους ή στην καλύτερη περίπτωση κάνουμε το «κομμάτι» μας και μετά εξαφανιζόμαστε, αφήνοντας πίσω μας «στάχτη και μπούρμπερη». Ετσι από το 1980, που καθιερώθηκε το επαγγελματικό ποδόσφαιρο στη χώρα μας, δεκάδες ευκαιριακοί μεγαλοκαρχαρίες πλούτισαν από αυτό, καταστρέφοντας ιστορικούς συλλόγους που είχαν μετατραπεί σε Ποδοσφαιρικές Ανώνυμες Εταιρείες.
Ετσι φτάσαμε στη σημερινή εποχή, και με την κακή συγκυρία της τεράστιας οικονομικής κρίσης, να μην εμπιστεύεται ουδείς λογικός επιχειρηματίας να βάλει τα λεφτά του σε μια ΠΑΕ. Είτε για να την αναλάβει είτε για να τη βοηθήσει, ώστε να ξεφύγει από τα προβλήματα που έχουν συσσωρευτεί σ’ αυτήν. Αποτέλεσμα, μέρα με τη μέρα, και με μαθηματική ακρίβεια, μία μία να οδηγούνται στη χρεοκοπία και στον αφανισμό.
Αλήθεια, υπάρχουν ακόμα… ρομαντικοί παράγοντες που θα ρίξουν τα λεφτά τους για να αναλάβουν μια ομάδα; Η απάντηση πρέπει να αναζητηθεί γιατί δεν βρέθηκαν όταν η ΑΕΚ, ο Αρης, ο ΟΦΗ –αναφέρω αυτές γιατί έχουν τη δυναμική του κόσμου– βρέθηκαν στη Γ΄ Εθνική. Αλλά κι αν ακόμα θα βρισκόταν ένας… τρελός, γιατί να το έκανε; Υπάρχει περίπτωση στις μέρες μας να κερδίσει χρήματα από μια τέτοια επένδυση; Φυσικά όχι. Και ο λόγος δεν είναι μόνο η οικονομική κρίση, αλλά και η απαξίωση του προϊόντος.
Τι να πουλήσει το «μαγαζί» στον κόσμο; Τι να προβάλει για να προσελκύσει διαφήμιση; Ποιος θα ξοδέψει για χορηγίες σε ένα είδος που δεν έλκει τον μέσο φίλαθλο, αλλά μόνο τον φανατισμένο και «τυφλό» οπαδό; Υπάρχει κάτι σ’ αυτό που λέμε επαγγελματικό ποδόσφαιρο που να τραβήξει τον κόσμο; Αμφιβάλλω, για να μην πω, μετά βεβαιότητας, όχι. Επομένως, είναι καταδικασμένο στον μαρασμό, με μόνα σίγουρα έσοδα από τις συνδρομητικές τηλεοπτικές και στοιχηματικές εταιρείες.
Ετσι ο στόχος, με οποιονδήποτε τρόπο, είναι η είσοδος στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ ή σ’ αυτούς του Γιουρόπα. Μ’ αυτόν τον τρόπο ο Ολυμπιακός έχει ανοίξει κατά πολύ την «ψαλίδα» και εμφανίζεται οικονομικά ισχυρός. Αλλά μέχρι πότε; Αφού από τη νέα περίοδο θα πρέπει να διεκδικεί την είσοδό του σ’ αυτούς, καθώς η θέση του πρωταθλητή δεν θα σημαίνει άμεσα έσοδα 25.000.000 ευρώ.