Οταν ξεκινάς από την Αθήνα, κάνεις κοντά στα 800 χιλιόμετρα πήγαιν’-έλα για να πλακωθείς και να τα σπάσεις, δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία. Ούτε αδικία από τους διαιτητές, ούτε ηθικοί αυτουργοί, ούτε όλα τα υπόλοιπα που κατά καιρούς δικαιολογούν οι διάφοροι για την εμφάνιση της βίας στους αγωνιστικούς χώρους.
Απλώς δίνεις ραντεβού «θανάτου», ή θέλεις να εξοντώσεις τον εχθρό και πας για πόλεμο. Το 2007, πριν από τον αγώνα βόλεϊ γυναικών, στη Λαυρίου υπήρξε νεκρός. Πριν από τον αγώνα μπάσκετ γυναικών που έγινε στη Λευκάδα την προηγούμενη Κυριακή από τύχη δεν υπήρξε. Κοινά σημεία αναφοράς: αντίπαλοι οι γνωστοί «αιώνιοι» και η παντελής απουσία της Αστυνομίας.
Στην πρώτη περίπτωση όλη η Αθήνα έβλεπε τις ορδές με τα μηχανάκια να κατευθύνονται προς την Παιανία, στη δεύτερη το κομβόι με τα αυτοκίνητα να περνάει τη στενή γέφυρα που ενώνει το νησί. Μόνον αυτοί που έπρεπε να επέμβουν για να μη γίνει το κακό «κοιμόντουσαν» τον ύπνο του δικαίου.
Δεν φταίει μόνο το κράτος. Ομως φέρει μεγάλη ευθύνη. Γιατί πιστεύουν η κυβέρνηση και ο κ. Κοντονής πως με τους νόμους, τις απαγορεύσεις ή τις ματαιώσεις θα καταπολεμηθεί η βία. Μα είναι τόσο δύσκολο να δούνε, επιτέλους, πως αυτή εκπορεύεται μόνον από τους οργανωμένους συνδέσμους, μέσα στους οποίους έχουν παρεισφρήσει άτομα άσχετα με τον αθλητισμό και τα οποία καθοδηγούν τους υπόλοιπους;
Τι πιο απλό, λοιπόν, με τη συνεργασία των συλλόγων, να τους εκκαθαρίσει; Αρκεί, φυσικά, να το θέλουν ειλικρινά και να το μπορούν.