«Θα έχουμε τελειώσει μέχρι τις 9.30; Ο Λευτέρης πρέπει να φάει και να κοιμηθεί». Η φωνή της Σοφίας Πετρούνια είναι ήρεμη, αλλά η ερώτηση την οποία απευθύνει σ’ εμένα και στον φωτογράφο του «Κ» στην πραγματικότητα είναι ρητορική. Η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι καταφατική. Αλλωστε, γνωρίζουμε ότι ο παγκόσμιος πρωταθλητής της γυμναστικής βρίσκεται στην τελική ευθεία της προετοιμασίας του για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο. H μητέρα του, όπως και ο προπονητής του, Δημήτρης Ράφτης, φροντίζουν ώστε τίποτα να μην αποσπά την προσοχή του. Οχι ότι χρειάζεται βοήθεια σ’ αυτό ο 26χρονος «βασιλιάς των κρίκων». Το βλέπεις στα μάτια του όταν σου μιλάει για την καθημερινότητά του πόσο στοχοπροσηλωμένος και αποφασισμένος είναι. «Προπόνηση – ξεκούραση – μασάζ – θεραπεία – ύπνος: έτσι κυλούν οι μέρες μου. Αλλά δεν με πειράζει, έχω συνηθίσει», λέει. Και η μαμά Σοφία, καθισμένη δίπλα του στον καναπέ, τον καμαρώνει. Είναι απίστευτο πόση αγάπη και γλύκα μπορεί να χωρέσει σε ένα βλέμμα…
Είναι Παρασκευή βραδάκι και αφορμή γι’ αυτή την κουβέντα είναι μια εξαιρετική πρωτοβουλία της Procter & Gamble. Ο Λευτέρης και η Σοφία Πετρούνια είναι οι Ελληνες πρεσβευτές της καμπάνιας «Σ’ ευχαριστώ, Μαμά» για τους Ολυμπιακούς Αγώνες Ρίο 2016. «Για μας στην P&G, το σπίτι και η οικογένεια είναι το βασίλειό μας, καθώς προϊόντα όπως Ariel, Pampers, Always, H&S, Oral B και πολλά ακόμα εκεί καλούνται να εκπληρώσουν την αποστολή τους, η οποία δεν είναι άλλη από τη βελτίωση όλων αυτών των στιγμών που συνθέτουν την καθημερινότητά μας – από το πρωί που βουρτσίζουμε τα δόντια μας μέχρι το βράδυ που βάζουμε μια καθαρή πάνα στο μωρό μας πριν κοιμηθεί. Και κάθε μαμά είναι η ψυχή του σπιτιού, είναι εκείνη που βρίσκεται πίσω από όλους και κυρίως από τα παιδιά της, στα οποία δίνει καθημερινά όλη την προσοχή της και στηρίζει με τη δύναμή της και τις συμβουλές της τις προσπάθειές τους. Οι μαμάδες των αθλητών στους Ολυμπιακούς Αγώνες αντιπροσωπεύουν και συμβολίζουν για μας την προσφορά κάθε μητέρας στα παιδιά και στην οικογένειά της», μας είχε εξηγήσει νωρίτερα η Ελένη Παπαδημητρίου, διευθύντρια Εταιρικής Επικοινωνίας της P&G Νοτιοανατολικής Ευρώπης.
Γεννημένος αθλητής
Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα μικρό αγόρι. Ομορφο, έξυπνο και… υπερκινητικό. Ούτε λεπτό δεν μπορούσε να μείνει στην ίδια θέση! Οι γονείς του θεώρησαν πως η ενασχόληση με κάποιο σπορ θα του έκανε καλό. Κι έτσι ο Λευτέρης -αυτός είναι ο πιτσιρικάς της ιστορίας-, σε ηλικία μόλις τεσσάρων ετών, άρχισε να ασχολείται με τον αθλητισμό: κολύμβηση, πατινάζ για αρχή, έπειτα ενόργανη γυμναστική. Τόσο μεγάλη αγάπη είχε ειδικά για την τελευταία, που οι γονείς του τη χρησιμοποιούσαν ως μοχλό πίεσης: «Αν δεν διαβάσεις τα μαθήματά σου, δεν θα πας στην προπόνηση!». Και ο Λευτέρης προπόνηση δεν έχανε. Παρά τα εμπόδια. Ενα από τα μεγαλύτερα παρουσιάστηκε στα δεκαπέντε του: ένα πρόβλημα στους αγκώνες, που οι γιατροί προέβλεπαν ότι δεν θα μπορούσε να αποκατασταθεί. Μαζί και το σχόλιο κάποιου από τον αθλητικό χώρο, που έκρινε πως ως αθλητής ο νεαρός Πετρούνιας δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο.
Ολη αυτή η «κακή ενέργεια» έγινε αφορμή τότε να σταματήσει. Ευτυχώς -για τον ίδιο αλλά και για όσους χαιρόμαστε με τις σημερινές επιτυχίες του- στράφηκε στο παρκούρ, που τον βοήθησε να διατηρήσει άριστη σωματική κατάσταση, και στα δεκαοκτώ του επέστρεψε δριμύτερος στη γυμναστική. Εκτοτε, ανεβαίνει δυο-δυο τα σκαλοπάτια των διακρίσεων. Είναι μια δικαίωση για τον ίδιο αλλά και για τη μητέρα του, που πάντα βρισκόταν στο πλευρό του, με όποιο κόστος. «Το 2001, στο ΟΑΚΑ, ξυπνούσε στις 5.30 το πρωί για να μου ετοιμάσει πρωινό. Στις 6 φεύγαμε για την προπόνηση. Μέχρι το βράδυ, έπειτα από αμέτρητες διαδρομές, είχε ακόμα το κουράγιο να χτυπήσει το χέρι της στο τραπέζι για να μείνω ξύπνιος και να διαβάσω», θυμάται ο Λευτέρης.
Ο πατέρας του, Παναγιώτης, θα αισθανόταν επίσης υπερήφανος για τον γιο του. Αλλά δυστυχώς έφυγε από τη ζωή τον Σεπτέμβριο του 2015. «Οι γονείς μου είναι ο λόγος που έχω φτάσει μέχρι εδώ», συνεχίζει. «Ως ζευγάρι ήταν ακριβώς αυτό που θέλει ένα παιδί να βλέπει -αγαπημένοι, σε μια αρμονική συμβίωση- κι αυτό που ένας άντρας ονειρεύεται για τη δική του σχέση ζωής με τη μελλοντική σύντροφό του: μια αγάπη που μέρα με τη μέρα θα μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο».
Ρωτώ τη Σοφία Πετρούνια αν θεωρεί ότι ο γιος της στερήθηκε ένα κομμάτι της παιδικής του ηλικίας εξαιτίας του αθλητισμού. «Οχι, κάθε άλλο», απαντά. «Ο Λευτέρης είναι γεννημένος αθλητής, ποτέ δεν τον πίεσα. Τον Οκτώβριο του 2015, στη Γλασκώβη, όταν μου έδειξε στο Skype το πρησμένο χέρι του, ταράχτηκα. «Παιδί μου, καλύτερα να μην αγωνιστείς. Η υγεία σου είναι πάνω απ’ όλα», του είπα. Αλλά εκείνος δεν με άκουσε. Αγωνίστηκε και πήρε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Τον καταλαβαίνω. Ηθελε να αφιερώσει αυτήν τη νίκη στον πατέρα του… Γι’ αυτό πιστεύω ότι και τα παιδιά διδάσκουν τους γονείς. Είναι ένα συνεχές αλισβερίσι. Από τον Λευτέρη έμαθα τι σημαίνει δύναμη – όχι του σώματος, της ψυχής…»
«Πιο πολλά στερούμαι τώρα παρά όταν ήμουν πιτσιρικάς», παρεμβαίνει εκείνος. «Δεν έχω την πολυτέλεια να πιω πάνω από ένα ποτό -και φυσικά όχι σε καθημερινή βάση-, να φάω ό,τι θέλω και όσο θέλω, να ξενυχτήσω, να κάνω διακοπές. Αλλά, από την άλλη, να είμαι σ’ αυτή την ηλικία και να έχω ταξιδέψει σε τουλάχιστον σαράντα χώρες, δεν το αλλάζω με τίποτα. Και, επιπλέον, να έχω σηκώσει τη σημαία της πατρίδας μου και να βλέπω τα όνειρά μου να γίνονται πραγματικότητα…»
Τι θα έλεγε, λοιπόν, σε έναν πιτσιρικά που ονειρεύεται μια καριέρα όπως η δική του; «Να κυνηγήσει το όνειρό του. Και να ξέρει πως υπάρχει μια γλύκα στο να πειθαρχείς. Τις ελάχιστες φορές που έχω κάνει διακοπές έπειτα από μια σκληρή, πολύμηνη προετοιμασία, την τέταρτη μέρα ξεκούρασης θέλω να ξαναρχίσω προπόνηση, μου λείπει. Το πιστεύεις; Πλέον, το ένα ποτό που θα πιω, το ένα τριήμερο που θα φύγω για εκδρομή, τη μία φορά που θα πάω σινεμά, τα απολαμβάνω στον μέγιστο βαθμό».
«Με αποφορτίζει από το άγχος»
Σε κάθε σημαντικό αγώνα η μαμά Σοφία είναι παρούσα. Ή ωσεί παρούσα. «Πάντα θα της τηλεφωνήσω πριν μπω στο αεροπλάνο. Μόλις φτάσω στον προορισμό μου. Πριν αγωνιστώ. Αφού αγωνιστώ. Η αλήθεια είναι βέβαια, ότι, αν δεν τα έχω πάει και τόσο καλά, δεν θα μιλήσουμε πολύ. “Ασε, μαμά, ας τα πούμε αργότερα”, θα της πω…» λέει γελώντας ο Λευτέρης. Κι εκείνη; Πώς του δίνει θάρρος; «Του στέλνω την ευχή μου και του λέω να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί». Κι αν ο γιος της δεν τα πάει όσο καλά περίμενε ή δεν πάρει κάποιο μετάλλιο; «Του θυμίζω ότι πάντα υπάρχει ένας επόμενος αγώνας, μια επόμενη ευκαιρία για να πετύχει τους στόχους του».
Στο Ρίο της Βραζιλίας η μαμά Σοφία θα ταξιδέψει χάρη στην P&G. Πόσο σημαντικό είναι που θα ζήσει την εμπειρία των Ολυμπιακών Αγώνων, παρακολουθώντας την προσπάθεια του γιου της; «Είμαι πολύ χαρούμενη που μου δίνεται αυτή η ευκαιρία, αν και ξέρω πως σίγουρα θα αγχωθώ. Θα διαλέξω, λοιπόν, μια μακρινή θέση, να μην μπορεί να με δει και αγχωθεί κι εκείνος…» «Γιατί το λες αυτό;» απορεί εκείνος. Κι έπειτα στρέφεται σ’ εμένα. «Νιώθω τόση πίεση ακούγοντας τους πάντες να λένε “ο Πετρούνιας θα φέρει το χρυσό” -ειδικά σε μια συγκυρία που το ηθικό μας ως λαού είναι πεσμένο και έχουμε ανάγκη να αισθανθούμε εθνικά υπερήφανοι- που η παρουσία της μόνο να με βοηθήσει μπορεί. Αυτό έκανε από τότε που ήμουν παιδί. Μου έλεγε: “Ολοι είναι νικητές γιατί όλοι καταβάλλουν προσπάθεια με τον ίδιο στόχο”. Ετσι με αποφόρτιζε από το άγχος. Αλλωστε, έχω κάνει τόση δουλειά με τον προπονητή μου, που ο μεγαλύτερος αντίπαλός μου είναι ο εαυτός μου».
Τελικά, σε τι μοιάζουν μαμά και γιος; Την απάντηση αναλαμβάνει να δώσει ο Λευτέρης. «Ονειρευόμαστε. Αυτό πάντα σε πάει πιο μακριά. Είμαστε βέβαια λίγο νευρικοί, αλλά και φιλότιμοι, και ξέρουμε να ακούμε τον διπλανό μας, ειδικά όταν αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα». Θα ήθελε να «γράψει» ο ίδιος τον επίλογο αυτής της συνέντευξης; «Ναι. Θα ήθελα να πω πως η μαμά μου είναι κορυφαία μαμά! Και φτιάχνει τις ωραιότερες πατάτες με αυγά, ένα πιάτο που μπορώ να τρώω επτά μέρες την εβδομάδα!» «Αχ, πώς με ρεζιλεύει το παιδί μου!» διαμαρτύρεται τρυφερά εκείνη. «Από όλα τα φαγητά που φτιάχνω, αυτό βρήκες να πεις;» Και σκάμε όλοι στα γέλια.