Σαββατοκύριακο γεμάτο ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Να βλέπεις πέντε τελικούς Κυπέλλου, σε Αγγλία, Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία και Ισπανία, και έναν συγκλονιστικό τελικό μπάσκετ στο ΟΑΚΑ, και να λες μην τελειώσουν ποτέ. Ομως, παράλληλα με την απόλαυση, κάνεις και τις συγκρίσεις που προκαλούν μελαγχολία.
Λες «γιατί, πού να πάρει, να μη ζούμε και εμείς τέτοιες στιγμές». Οχι για την αγωνιστική πλευρά. Αυτό, τουλάχιστον στο ποδόσφαιρο, δεν μπορούμε να το αξιώσουμε, λόγω χρημάτων. Το παράπονο είναι για τις εικόνες από τις εξέδρες. Εκατοντάδες χιλιάδες ο κόσμος. Οι οπαδοί πολύχρωμοι και από τις δύο ομάδες. Χωρίς «νεκρές ζώνες».
Και ο νους τρέχει στο άδειο ΟΑΚΑ. Στον δικό μας τελικό. Στην κρύα ατμόσφαιρα, στην οποία ούτε οι παίκτες της ΑΕΚ απόλαυσαν τον θρίαμβό τους. Θα παραδειγματιστούν όσοι ήταν η αιτία γι’ αυτόν τον «τελικό δυσφήμηση»; Δεν το νομίζω.
Για να πάμε στο μπάσκετ. Διαφήμιση του αθλήματος από τους παίκτες του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού. Και στα δύο παιχνίδια. Αποθέωση για τους δύο σύγχρονους «Κολοσσούς»: Διαμαντίδη και Σπανούλη. Ομως ούτε αυτό μάς το αφήνουν να το χαρούμε. Φωνές, διαμαρτυρίες, ενστάσεις και πιθανή αποχώρηση των «Πρασίνων» από τη σειρά.
Βήματα καταλογίζουν στον Σπανούλη, για την ίδια παράβαση, από τον Διαμαντίδη, «φωνάζουν» οι «Ερυθρόλευκοι». Κύριοι, θυμηθείτε, τις διαιτητικές αποφάσεις στα παιχνίδια Κρίσταλ Πάλας – Μάντσεστερ και Σεβίλλη – Λίβερπουλ. Ακούστηκε ένας τουλάχιστον… ψίθυρος από τους αδικηθέντες; Κοιταχτείτε, επιτέλους, στον καθρέφτη και θα δείτε ποιοι ευθύνονται για τη βία στα γήπεδά μας.