Από την Παρασκευή 5 Αυγούστου και για δεκαεπτά μέρες ο σφυγμός του παγκόσμιου αθλητισμού θα κτυπά στο Ρίο ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας. Θα είναι η 31η φορά που αυτό το οποίο οραματίστηκε ο βαρώνος Πιέρ ντε Κουμπερτέν και το πραγματοποίησε το 1896 στην Αθήνα με συμπαραστάτη τον Δημήτριο Βικέλα, θα βρεθεί στο επίκεντρο του πλανήτη μας.
Φυσικά, εδώ και πολλές δεκαετίες, οι αρχές των δύο μεγάλων οραματιστών έχουν θαφτεί κάτω από τα τεράστια οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα αυτών που εξουσιάζουν τη ζωή μας. Η ρήση «σημασία έχει η συμμετοχή και όχι η νίκη» αποτελεί παρελθόν και ο στόχος όλων είναι «μετάλλιο πάση θυσία». Ακόμα κι αν δεν είναι… καθαρό. Εξάλλου, στη μνήμη θα παραμείνει η στιγμή της απονομής και όχι η μετέπειτα αφαίρεσή του, επειδή ο «θριαμβευτής» βρέθηκε να έχει κάνει χρήση απαγορευμένης ουσίας.
Γι’ αυτό και θεωρώ πως και οι «Αθάνατοι» της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής αλλά και τα μέλη των Ολυμπιακών Επιτροπών των χωρών τους «στρουθοκαμηλίζουν», λαμβάνοντας αποφάσεις, που όχι μόνο δεν καταπολεμούν το ντόπινγκ, αλλά αντιθέτως, δίνουν την αφορμή να εξαπλώνεται. Και επιπλέον δημιουργούν την αίσθηση στους φιλάθλους -όχι αδίκως- πως πολλές φορές αποφασίζουν με πολιτικά κριτήρια. Ο αποκλεισμός μεγάλης μερίδας Ρώσων αθλητών δεν πείθει πως έγινε για να είναι «καθαροί» οι Αγώνες του Ρίο.
Γιατί, όσο κι αν άπαντες πιστεύουν -και πολύ σωστά- πως τα μεγάλα ρεκόρ δεν αποτελούν επίτευγμα μόνο του φυσικού ταλέντου και της δύναμης ενός αθλητή, ντοπέ είναι μόνο αυτός που πιάνεται και καταδικάζεται. Μπορεί αυτό να φαντάζει κάπως… κυνικό, όπως και η απορία, ποιος ανεβαίνει στο βάθρο, ο καλύτερα ντοπαρισμένος αθλητής ή ο καλύτερος αθλητής ντοπαρισμένος; Αυτά τα γνωρίζουν καλύτερα απ’ όλους οι «σοφοί» του παγκόσμιου αθλητισμού. Κρύβονται όμως πίσω από το δάκτυλό τους.
Οπως κρυβόμασταν και εμείς ως λαός, όταν για μία δεκαπενταετία, μέχρι το 2004, ζούσαμε το «όνειρο» της άνοιξης του ελληνικού αθλητισμού. Ηταν η περίοδος που με πολιτική απόφαση και τεράστιες χρηματοδοτήσεις, αλλά και πολλά κίνητρα, επιλέξαμε να μην είμαστε πρώτοι μόνο κατά την είσοδο στην Τελετή Εναρξης των Αγώνων, αλλά και να φιγουράρουν αθλητές μας στα βάθρα των νικητών. Τα αποτελέσματα ήταν πράγματι εξωπραγματικά. Τόσο που… προκαλέσαμε το παγκόσμιο οικονομικό φόρουμ των τεράστιων συμφερόντων που κρύβονται και θησαυρίζουν από τους Αγώνες. Και άρχισε το ανελέητο κυνηγητό.
Για τους γνωρίζοντες, δεν απετέλεσαν έκπληξη οι αποκαλύψεις. Ούτε τα… ατυχήματα, όπως και οι… εξαφανίσεις πριν από τους ελέγχους. Και επειδή μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά, ο κόσμος έφτασε στο σημείο να περιμένει τα αποτελέσματα των δειγμάτων, για να… πανηγυρίσει τη νίκη του Ελληνα αθλητή. Κι αυτό είναι άδικο!