Οι ελληνικές επιτυχίες στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο ξεπέρασαν και τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις. Η συγκομιδή μεταλλίων και η κατάταξη σε αρκετά ψηλές θέσεις απέδειξαν πως ο πρωταθλητισμός, αλλά και γενικά ο αθλητισμός, είναι στο DNA μας. Αρκεί το ταλέντο να δουλευτεί σωστά και προγραμματισμένα.
Μάλιστα, τα αποτελέσματα αποκτούν μεγαλύτερη βαρύτητα, αν συνυπολογιστεί πως αυτά ήρθαν χωρίς ουσιαστική βοήθεια από την πολιτεία. Η αντίδραση ορισμένων ολυμπιονικών, που αρνήθηκαν την παρουσία επισήμων στις αφίξεις τους, ήταν μία απόδειξη με ποιες στερήσεις και προσωπικά έξοδα κατόρθωσαν να ανεβούν στο βάθρο. Ηταν ένα ηχηρό χαστούκι προς το κράτος, που είτε από αδιαφορία είτε από οικονομική δυσπραγία –βλέπετε το ποδόσφαιρο «πουλάει» περισσότερο δημοσιότητα από τη σκοποβολή– θυμήθηκε τα «οικογενειακά» αθλήματα.
Τα «καρφιά» του δέχθηκε και ο αθλητικός Τύπος, που «αναγκάστηκε» να ασχοληθεί με κάτι άλλο εκτός από ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Και όπως συμβαίνει στη χώρα μας, μαζί με τα ξερά κάηκαν και τα χλωρά. Γιατί υπάρχουν αποδεδειγμένα αθλητικές εφημερίδες αλλά και πολιτικές που προβάλλουν αθλήματα, που βιώνουν και αναπτύσσονται στο περιθώριο.
Τι περισσότερο θα πρέπει να πετύχουν αυτά τα παιδιά, ώστε να μη τα θυμόμαστε κάθε τέσσερα… άντε δύο χρόνια; Πότε βρέθηκε τηλεοπτικό συνεργείο να δείξει στον κόσμο υπό ποιες συνθήκες προπονούνται αυτοί που χαρίζουν ένα χαμόγελο στον Ελληνα και τον κάνουν να ξεχνά τον οικονομικό μαρασμό του; Ενώ τρέχουν να προλάβουν τις δηλώσεις του κάθε παράγοντα του ποδοσφαίρου, έπειτα από μία συνεδρίαση της ΕΠΟ ή της Σούπερ Λίγκας.
Μία εβδομάδα, άντε δύο, κράτησαν τα πρωτοσέλιδα με αναφορά στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Κι αυτό όταν υπήρξαν επιτυχίες. Εμβόλιμα, οι αντιπαραθέσεις του υφυπουργού Αθλητισμού με την Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία, η αναβολή, για πολλοστή φορά του πρωταθλήματος –άλλη μια ελληνική αρνητική πρωτοπορία– και φυσικά η μόνιμη αλληλογραφία υπουργείου και ομοσπονδίας με FIFA και UEFA.
Βέβαια, όλα αυτά για τι άλλο; Για να σωθεί το ελληνικό ποδόσφαιρο. Το θέμα είναι αν πραγματικά επιθυμούν, παράγοντες και πολιτεία, να το σώσουν. Γιατί το σίγουρο είναι πως όλοι τους προσπαθούν να το βυθίσουν ακόμα περισσότερο στον βούρκο και στην ανυποληψία. Ουσιαστικά, δεν έχει γίνει καμία προσπάθεια ώστε να φανεί φως στο τούνελ. Και ο κόσμος έχει καταλάβει πως μόνος στόχος των αντιμαχόμενων πλευρών, είναι οι μεν να κρατήσουν τα κεκτημένα και οι δε να αναλάβουν θέση… χαλίφη, αποκαθηλώνοντας τους υπάρχοντες.
Μέσα σ’ αυτή τη δίνη του πολέμου, το ελληνικό ποδόσφαιρο προσπαθεί να κάνει πάλι αισθητή την παρουσία του στην Ευρώπη. Η συμμετοχή στους ομίλους του Europa League είναι μία ευκαιρία να ακουστούν πάλι οι ομάδες μας και να μαζέψουν μερικούς βαθμούς. Αλλά περισσότερο, να δοθεί κίνητρο στους φιλάθλους να επιστρέψουν στις εξέδρες. Ας στρέψουν προς τα εκεί το ενδιαφέρον τους οι παράγοντες. Και ο υφυπουργός ας σταματήσει την αναβολή… πάνω στην αναβολή. Χωρίς πρωτάθλημα, διάκριση στην Ευρώπη είναι όνειρο απατηλό.