Ο Βίλφρεντ Ντίτριχ είναι άγνωστος στο ευρύ κοινό. Ισως και στους φίλους της πάλης. Kι ας τον έχουν χαρακτηρίσει οι ειδικοί ως «το μεγαλύτερο ταλέντο του αιώνα». Αγωνιζόταν με την ίδια ευκολία και στην ελευθέρα και στην ελληνορωμαϊκή. Τα μετάλλια που έχει κατακτήσει σε Ολυμπιακούς, παγκόσμια και ευρωπαϊκά πρωταθλήματα είναι δεκάδες, αλλά έμεινε στην ιστορία γιατί πέτυχε την «πτώση του αιώνα». Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου κατάφερε να ανυψώσει και να ρίξει στο ταπί τον 22χρονο Κρις Τέιλορ, έναν αθλητή που ήταν κατά, σχεδόν, 80 κιλά βαρύτερός του. Τo προσωνύμιο που τον ακολουθούσε ήταν «ο γερανός του Σίφερσταντ» και είχε ως ίνδαλμα τον Ελληνα παλαιστή της αρχαιότητας Μίλωνα Κροτωνιάτη, ο οποίος έκανε προπόνηση ανυψώνοντας μοσχάρια.
Ο Γερμανός παλαιστής γεννήθηκε στις 14 Οκτωβρίου του 1933, στο Σίφερσταντ. Από μικρό παιδί ασχολήθηκε με τον αθλητισμό. Του άρεσαν αθλήματα που χαρακτηρίζονται ως «βαρέα». Ασχολήθηκε με την πάλη και την άρση βαρών, αλλά έκανε καριέρα στην πάλη. Στον σύλλογο που μυήθηκε στον αθλητισμό παρακολουθούσε και τα δύο αθλήματα. Γρήγορα όμως τον κέρδισαν τα ταπί. Αγαπούσε την ελληνική μυθολογία και από νωρίς είχε δείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και τους Ολυμπιονίκες εκείνης της εποχής. Θαύμαζε τον οπαδό του Πυθαγόρα, Μίλωνα Κροτωνιάτη και είχε γοητευθεί από τις ιστορίες που είχαν να κάνουν με τη μυϊκή του δύναμη και ιδιαίτερα από αυτή που ήθελε τον αρχαίο Ολυμπιονίκη να προπονείται μεταφέροντας ένα μοσχάρι.
Οι πρώτες μεγάλες διακρίσεις για τον Βίλφρεντ Ντίτριχ ήρθαν σε ηλικία 18 ετών όταν, απέναντι σε φημισμένους παλαιστές της εποχής, κατέκτησε το 1951 τον τίτλο στο πρωτάθλημα πάλης της Γερμανίας. Από τότε και μέχρι να κρεμάσει το παλαιστικό μαγιό στην τροπαιοθήκη του μπήκαν περισσότερα από 30 χρυσά μετάλλια από γερμανικά πρωταθλήματα.
Το 1955 αγωνίστηκε για πρώτη φορά σε παγκόσμιο πρωτάθλημα ελληνορωμαϊκής και πλασαρίστηκε στην έκτη θέση. Η πρώτη μεγάλη διεθνής επιτυχία ήταν στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μελβούρνης το 1956. Στην ελληνορωμαϊκή αντιμετώπισε παλαιστές από τη Σουηδία, τη Βουλγαρία, την Ιταλία και έφτασε αήττητος στον τελικό των 87 κιλών, όπου ηττήθη από τον έμπειρο παλαιστή Ανατόλι Παρφιόνοβ που εκπροσωπούσε την, τότε, ΕΣΣΔ. Την επόμενη χρονιά ταξίδεψε στην Κωνσταντινούπολη προκειμένου να πάρει μέρος στο παγκόσμιο πρωτάθλημα. Σε αυτούς τους αγώνες κατέκτησε την πρώτη του διάκριση στην ελευθέρα. Από την Τουρκία επέστρεψε στη Γερμανία με το ασημένιο μετάλλιο των 87 κ.
Τις επόμενες χρονιές ο Βίλφρεντ Ντίτριχ διακρίθηκε σε αρκετά διεθνή τουρνουά και, φυσικά, ήταν ο κορυφαίος Γερμανός στην κατηγορία του. Οι μεγάλες επιτυχίες, όμως, ήρθαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ρώμης. Αγωνίστηκε στα 87 κ. και στα δύο στυλ και ανέβηκε στο βάθρο, τόσο στην ελευθέρα όσο και στην ελληνορωμαϊκή. Στην ελευθέρα κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο και στην ελληνορωμαϊκή το ασημένιο. Την επόμενη χρονιά ο Ολυμπιονίκης επανέλαβε τον θρίαμβό του στην ελευθέρα και στο παγκόσμιο πρωτάθλημα στη Γιοκοχάμα όπου αναδείχθηκε νικητής απέναντι σε παλαιστές από την Ιαπωνία, το Ιράν, την ΕΣΣΔ και την Ουγγαρία. Το 1962 πήρε μέρος στο παγκόσμιο πρωτάθλημα στο Τολέδο. Στην Αμερική ξεχώρισε και στα δύο στυλ και γύρισε στην πατρίδα του με χάλκινα μετάλλια. Μεγάλος στόχος του, όμως, ήταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1964. Στο Τόκιο ήθελε να μεγαλώσει τη συλλογή με τις ολυμπιακές διακρίσεις.
Δεκάδες οι διακρίσεις του
Το 1964 ο Βίλφρεντ Ντίτριχ πάλεψε, όπως συνήθιζε, και στα δύο στυλ. Πήρε μέρος στα 97 κ. και την καλύτερη εμφάνιση την έκανε, αυτή τη φορά, στην ελληνορωμαϊκή όπου ανέβηκε στο τρίτο σκαλί του βάθρου. Στην ελευθέρα ήρθε έβδομος.
Μέχρι το 1967 από τη συλλογή του Βίλφρεντ Ντίτριχ έλειπε μετάλλιο από ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Στο Μινσκ όπου διεξήχθησαν οι αγώνες της ελληνορωμαϊκής ήρθε 5ος. Η ευρωπαϊκή διοργάνωση της ελευθέρας πραγματοποιήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και ο Γερμανός παλαιστής κατέκτησε το χρυσό. Ο Ντίτριχ λάτρευε την πάλη και είχε εθιστεί από τη συλλογή μεταλλίων. Επόμενη πρόκληση ήταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Μεξικού. Για άλλη μία φορά ο παλαιστής ήταν… τυπικός στο ραντεβού του με το βάθρο. Ηρθε τρίτος στην ελευθέρα διότι ο Βούλγαρος Οσμάν Ντουράλιεφ και ο φημισμένος Σοβιετικός Αλεξάντερ Μεντβέντ του στέρησαν μία καλύτερη θέση. Ο Οσμάν Βταραλίεφ του στέρησε ένα ευρωπαϊκό μετάλλιο το 1969 στην ελευθέρα, αλλά… παρηγορήθηκε με το ασημένιο από το παγκόσμιο πρωτάθλημα της ελληνορωμαϊκής του Μαρ ντελ Πλάτα (Αργεντινή).
Εκείνη την εποχή ο Βίλφρεντ Ντίτριχ είχε αλλάξει κατηγορία και αγωνιζόταν στα +100 κ. Ο παράγοντας ηλικία μπορεί να δυσκόλευε τον Γερμανό αθλητή στο θέμα του βάρους και της αντοχής, αλλά αυτός συνέχιζε να παλεύει με το ίδιο πάθος. Από το 1970 μέχρι και το 1972 πρώτευσε σε όλα τα διεθνή τουρνουά της ελευθέρας που πήρε μέρος και εξακολουθούσε να θεωρείται ο κορυφαίος παλαιστής στη χώρα του και στα δύο στυλ. Οι επόμενοι Ολυμπιακοί Αγώνες είχαν προγραμματιστεί να διεξαχθούν στο Μόναχο και ο Ντίτριχ ήθελε να διακριθεί μπροστά στο δικό του κοινό. Στόχος του ήταν να πετύχει κάτι φαινομενικά ακατόρθωτο. Μία επιτυχία όπως και αυτές που διάβαζε ότι είχε πετύχει το ίνδαλμά του από την Αρχαία Ελλάδα.
Η λαβή στον Τέιλορ που έμεινε στην Ιστορία
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1972 ήταν οι τελευταίοι στην καριέρα του Βίλφρεντ Ντίτριχ. Ο Γερμανός το γνώριζε πριν μπει στο ταπί του σταδίου και ήθελε σε αυτή τη διοργάνωση να κάνει κάτι που θα έμενε στην Ιστορία.
Ισως να γνώριζε ότι ήταν αδύνατο να κατακτήσει μετάλλιο, γιατί στη διοργάνωση έπαιρναν μέρος πολλοί νεότεροι παλαιστές. Ισως πάλι να είχε στο μυαλό του την ιστορία του ινδάλματός του με το μοσχάρι. Στην κατηγορία των +100 κιλών αγωνιζόταν ο 22χρονος Αμερικανός Κρις Τέιλορ, ένας από τους πιο εύσωμους αθλητές που έχουν αγωνιστεί ποτέ σε Ολυμπιακούς. Ζύγιζε σχεδόν 200 κιλά. Ο Ντίτριχ βρέθηκε αντιμέτωπος με τον Τέιλορ στην ελευθέρα και εκεί ο Γερμανός ηττήθη. Η κλήρωση τους έφερε αντιπάλους και στην ελληνορωμαϊκή. Και εκεί ο παλαιστής θυμήθηκε τον θρύλο του Μίλωνα. «Βρισκόμουν κοντά. Ο Ντίτριχ, πριν από τον αγώνα, αντί να χαιρετήσει με χειραψία τον αθλητή μας πήγε και τον αγκάλιασε. Ηθελε να δει εάν μπορεί να τον “κυκλώσει” με τα χέρια του. Προσπάθησα να τον σταματήσω, αλλά ήταν αργά», έχει δηλώσει ο βοηθός προπονητής των ΗΠΑ, Τζιμ Πέκαμ, ενώ ο προπονητής Αλαν Ράις έχει πει: «Τα χέρια του Γερμανού δεν έκλειναν εντελώς γύρω από το κορμί του αθλητή μας. Κατάφερε όμως να κάνει “γέφυρα” και χρησιμοποιώντας το βάρος από το σώμα του να τον ρίξει στο έδαφος». Ενδιαφέρον έχει και η περιγραφή του Αμερικανού πρωταθλητή Γουέιν Μπάουμαν: «Οταν έπεσαν και οι δύο, το ταπί πρέπει να “βούλιαξε” 30 πόντους. Θυμάμαι μετά τον αγώνα ότι ο Τέιλορ μου είπε με παράπονο μικρού παιδιού: “Δεν πίστευα ότι υπάρχει άνθρωπος που μπορεί να με σηκώσει”».
Ο Ντίτριχ ήρθε 4ος στην ελληνορωμαϊκή και 5ος στην ελευθέρα. Εφυγε από τη ζωή σε ηλικία 58 ετών.