Οι προβολείς του 28ου φάιναλ φορ μπάσκετ έσβησαν πάνω από το «μαστιγωμένο» παρκέ του Παλάθιο Ντε Nτεπόρτες της Μαδρίτης. Για δύο ημέρες, Ρεάλ, Ολυμπιακός, ΤΣΣΚΑ και Φενέρμπαχτσε συγκρούστηκαν με σφοδρότητα, σαν σε ένα μπασκετικό… «Big Bang», από το οποίο προέκυψαν συμπεράσματα, με το σημαντικότερο να βγαίνει από την ομάδα του Γ. Σφαιρόπουλου.
Με 21 συμμετοχές στα 28 χρόνια των φάιναλ φορ, εννέα κατακτήσεις και 15 τελικούς, το ελληνικό μπάσκετ αποτελεί έναν πανίσχυρο πυλώνα για το άθλημα στην Ευρώπη, ενώ τα τελευταία χρόνια, αρχίζει να σχηματίζει ένα διακριτό περίγραμμα των χαρακτηριστικών του. Ο Παναθηναϊκός των 6 τίτλων, σχεδόν σε όλους τους νικηφόρους τελικούς του, έθετε αυτός τους κανόνες και ο αντίπαλός του «κυνηγούσε» μια ανατροπή. Ο Ολυμπιακός, τόσο στην Κωνσταντινούπολη το 2012, όσο και στα φετινά ματς κόντρα στην Μπαρτσελόνα στο ΣΕΦ, αλλά και με την ΤΣΣΚΑ, εγκαθίδρυσε μια διαφορετική αγωνιστική «κουλτούρα», η οποία καταρρίπτει τη «λογική» του μπάτζετ.
Αν ο Παναθηναϊκός έδινε ρεσιτάλ ακριβείας στην εφαρμογή του πλάνου του, ο Ολυμπιακός χτυπά στον ψυχισμό του αντιπάλου, φθείροντας το παιχνίδι του και χτυπώντας λυσσαλέα στις εξαιρετικά εύθραυστες ισορροπίες του εκάστοτε ματς. Τα τελευταία ελληνικά τρόπαια της Ευρωλίγκας ήρθαν με μπάσκετ απόλυτης πειθαρχίας και ψυχολογικού (αυτο)ελέγχου. Κάτι που (ίσως) μόνο ελληνικές ομάδες μπορούν να διαχειριστούν τόσο πετυχημένα. Οι «ερυθρόλευκοι», τα τελευταία χρόνια, ανατρέπουν προπονητικά και αγωνιστικά δεδομένα, θέτοντας νέες προκλήσεις στην εξέλιξη ενός τόσο πολύπλοκου ομαδικού αθλήματος. Και αυτή η νέα «πρόταση» πρέπει να μεταδοθεί το συντομότερο στην Εθνική.
Oμως, υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος: μία υπέρβαση θέλει και παίκτες κλάσης. Ο Ολυμπιακός μπορεί να διαθέτει απαράμιλλο πάθος, «οικογενειακή» συνοχή και αταλάντευτη πίστη στο πλάνο του, όμως με μόλις δύο παίκτες από το «πάνω» ράφι του μπασκετικού χρηματιστηρίου, δύσκολα φτάνεις σε ένα τρόπαιο. Η διαφορά των 19 πόντων μπορεί να μην αντικατοπτρίζει τη διαφορά με τη Ρεάλ, καταδεικνύει όμως πολλές αλήθειες…