Η μνήμη του πλανάται στον ουρανό του Ζάγκρεμπ και είναι διάχυτη σε κάθε γωνιά της κροατικής πρωτεύουσας. Οι θύμησες της ένδοξης καριέρας του συζητούνται παντού, απ’ όσους τον απόλαυσαν και τον αποθέωσαν στις όμορφες στιγμές του μπάσκετ που πρόσφερε. Αν ζούσε ο Ντράζεν Πέτροβιτς, θα ήταν σήμερα 51 ετών και θα είχε ολοκληρώσει προ πολλού την ένδοξη καριέρα του στο μπάσκετ. Θα ήταν ένας ζωντανός «θρύλος» του ευρωπαϊκού και του παγκοσμίου μπάσκετ, αν και 22 χρόνια μετά τον απροσδόκητο θάνατό του, στο αυτοκινητικό δυστύχημα της 7ης Ιουνίου 1993, ο Πέτροβιτς «ζει και βασιλεύει» στις καρδιές όλων των Κροατών, είτε είναι φίλαθλοι είτε όχι. Γιατί ήταν ένας από τους μεγαλύτερους πρεσβευτές της χώρας του. Εφυγε από τη ζωή σε ηλικία μόλις 29 ετών και είχε προλάβει να διαφημίσει τόσο πολύ και σε διάστημα μόλις δύο χρόνων την Κροατία, που είχε μόλις ανεξαρτοποιηθεί από την πρώην ενωμένη Γιουγκοσλαβία, μετά τον αιματηρό εμφύλιο του ’91.
Δύο δεκαετίες μετά τον χαμό του Ντράζεν Πέτροβιτς, άπαντες στην Κροατία πιστεύουν ότι ο «Μότσαρτ» θα είχε «σαρώσει» τίτλους και προσωπικές διακρίσεις, με τη συνέχιση των επιτευγμάτων του στο ΝΒΑ (Μπλέιζερς και Νετς) ή σε ευρωπαϊκή ομάδα (ένα αμαμνηστικό «τριφύλλι» βρίσκεται σε μια βιτρίνα του μουσείου για να θυμίζει τη φερόμενη συμφωνία που είχε γίνει μαζί του, αλλά έμελλε να μην υλοποιηθεί ποτέ) και στην εθνική Κροατίας.
Η… άγραφη «διαθήκη» του Ντράζεν Πέτροβιτς στο παγκόσμιο μπάσκετ, έστω και ανολοκλήρωτη, θα αποτελεί «πυξίδα» των Κροατών για πολλά χρόνια ακόμη, γιατί όπως λέει και ο επιστήθιος φίλος του Στόγιαν Βράνκοβιτς, «Ντράζεν δεν γεννιέται κάθε χρόνο»…
Και επειδή ο πανύψηλος Στόικο, που έπαιξε σε Αρη και Παναθηναϊκό, έχει απόλυτο δίκιο, αποτελεί χρέος κάθε πιστού φίλου του μπάσκετ, ακόμη κι αν δεν πρόλαβε να δει τον Πέτροβιτς να αγωνίζεται, να επισκεφθεί το μνήμα του και το μουσείο, ακριβώς δίπλα στο γήπεδο της Τσιμπόνα που φέρει το όνομά του.
Φτάνοντας στο νεκροταφείο του Ζάγκρεμπ, το «Μιρογκόι», που βρίσκεται σε καταπράσινο τοπίο και η έκτασή του είναι συγκρίσιμη με τον Εθνικό Κήπο και το Ζάππειο, επιβάλλεται να ρωτήσεις για να βρεις τον τάφο-μνημείο του Πέτροβιτς, ώστε να αποτραπεί η… περιπλάνηση.
Το βλέμμα των περαστικών μαρτυρεί την περηφάνια που νιώθουν για ένα δικό τους παιδί, που λατρεύεται τόσα χρόνια μετά τον τραγικό θάνατό του από… ξένους που τον θαύμασαν, δεν τον ξέχασαν και δεν θα τον ξεχάσουν ποτέ. Τα πρώτα χρόνια από την ανάπαυση του Ντράζεν στην κροατική γη, η μητέρα του έβρισκε, καθημερινά, πέραν των αναρίθμητων λουλουδιών και των καντηλιών, δέκαδες προσωπικά αντικείμενα αφιερωμένα στον αδικοχαμένο γιο της, σημειώματα, ποιήματα και μπάλες μπάσκετ.
Οι αναμνήσεις φουντώνουν στο μουσείο «Ντράζεν Πέτροβιτς» που έχει δημιουγήσει και συντηρεί με ευλάβεια η κυρία Μπιζέρκα, έχοντας συγκεντρώσει όλα τα ντοκουμέντα των μεγάλων διακρίσεών του και τα προσωπικά αντικείμενα, όπως το ρολόι του, του οποίου οι δείκτες έχουν σταματήσει την ώρα του δυστυχήματος (17.20) και τα τελευταίο ζευγάρι μαύρων παπουτσιών που φορούσε στους Νετς. Υπολογίζεται ότι περισσότεροι από 50.000 επισκέπτες, από το ’93 μέχρι τώρα, έχουν δει τις βιτρίνες των αναμνηστικών, όλες τις φανέλες που φόρεσε (Σιμπένκα, Τσιμπόνα, Ρεάλ, Μπλέιζερς, Νετς, εθνική Γιουγκοσλαβίας και Κροατίας), έχουν γράψει στο λεύκωμα των αφιερώσεων και έχουν φωτογραφηθεί στο άγαλμα που δείχνει τον Ντράζεν να σουτάρει με το ιδιαίτερο στυλ που είχε. Αντί επιλόγου, τα λόγια της μητέρας του μαρτυρούν την ατελείωτη νοσταλγία της: «Μέσα σ’ αυτό το μουσείο, περνώ το υπόλοιπο της ζωής μου και νιώθω ότι είμαι μαζί του. Οτι του κάνω και μου κάνει συντροφιά. Ποτέ δεν θα το ξεπεράσω».