Στις σελίδες του, μπορεί κανείς να βρει ένα πορτρέτο του Καβάφη, τραβηγμένο στο φωτογραφείο «Φεττέλ & Μπερνάρ» της Αλεξάνδρειας, το 1901 ή το 1903. Μια άλλη εικόνα, τον βρίσκει παιδί στο Λίβερπουλ, μαζί με τα αδέλφια του, Παύλο και Τζων. Οχι ότι λείπουν τα φιλολογικά τεκμήρια: ένα χειρόγραφο του για πολλά χρόνια αδημοσίευτου ποιήματος «Κρυμμένα», καθώς και σελίδες της μελέτης του με τίτλο «Το τέλος του Οδυσσέως», βρίσκονται επίσης εδώ. Ακόμα και λογαριασμοί ή επιστολές έχουν καταχωρισθεί. Και αυτά είναι μερικά μόνο από τα περιεχόμενα του «Λευκώματος Καβάφη,1863-1910» που κυκλοφόρησε το 1983 από τις εκδόσεις Ερμής, σε επιμέλεια της Λένας Σαββίδη.
Σήμερα Τρίτη, το «Λεύκωμα Καβάφη», περιορισμένο πλέον σε μερικά εναπομείναντα αντίτυπα, θα παρουσιαστεί στον κήπο του «Μαγεμένου Αυλού» (Αμύντα 4, Παγκράτι), στις 7 μ.μ. Για την έκδοση και για τη σημασία της, καθώς και για το ίδιο το ποιητικό έργο τού Καβάφη και τη διαχρονική αξία του, θα μιλήσουν η επιμελήτρια του «Λευκώματος» και οι Κώστας Γεωργουσόπουλος, Κυριακή Μπεϊόγλου, Αντώνης Μποσκοΐτης και Μέμη Σπυράτου. Ωστόσο, ένα κομμάτι της βραδιάς θα έχει μουσικό χαρακτήρα: το «Λεύκωμα Καβάφη» συνοδεύεται πλέον και από ένα CD με έξι ποιήματα του Αλεξανδρινού, που μελοποίησε ο συνθέτης Νίκος Πλάτανος, από το 1996 μέχρι σήμερα. Πρόκειται για τα «Η Πόλις», «Ετσι πολύ ατένισα», «Ενας γέρος», «Στο πληκτικό χωριό», «Εν απογνώσει» και «Απολείπειν ο θεός Αντώνιον».
«Πάντοτε αισθανόμουν την ανάγκη να επιστρέφω στον Καβάφη», λέει ο Νίκος Πλάτανος. «Σε αντίθεση με τη θεώρηση που τον θέλει δύσκολο και απρόσιτο, νομίζω ότι έχει μια έμφυτη μουσικότητα. Η φόρμα του, σχετικά ελεύθερη αλλά πολύ μετρημένη, με ρυθμό, με ομοιοκαταληξία ενίοτε, αλλά ανοιχτή, είναι κατά τη γνώμη μου πολύ σύγχρονη. Μπορείς να συνθέσεις τραγούδια που δεν είναι “τετράγωνα” και επαναλαμβανόμενα, αλλά χαρακτηρίζονται από μια φαντασία ιδιαίτερη. Πρωτοασχολήθηκα λοιπόν με τη μελοποίηση ποιημάτων του Καβάφη το 1996, όταν είχα επιστρέψει από τις σπουδές μου στο Παρίσι. Ημουν τότε πιο κοντά σε έναν ευρωπαϊκό τρόπο αντιμετώπισης της μουσικής. Ωστόσο, ήθελα να δημιουργήσω τραγούδια, όχι λόγια μουσική. Και με το που “ρίχτηκα” στο υλικό, το αισθανόμουν να με καλεί. Σαν να ήταν μια φόρμα απλή, “λαϊκή”. Δεν είναι τυχαία η μεγάλη διάδοση του Καβάφη στο ευρύτερο κοινό».