Για πιανίστας της τζαζ, που έχει στο ενεργητικό του αρκετές συνεργασίες και διακριτή δισκογραφική παρουσία, ο Μάρκος Χαϊδεμένος ίσως άργησε λιγάκι να γνωριστεί με το μουσικό είδος που υπηρετεί. Εχοντας καταπιαστεί αρχικά με την κλασική μουσική, είτε ως περιστασιακός σπουδαστής ωδείου είτε ως αυτοδίδακτος μουσικός στο πιάνο της γιαγιάς του, ήταν κάπου στο γυμνάσιο όταν πρωτοάκουσε το άλμπουμ του Μπιλ Εβανς «Alone». Του έκανε αίσθηση, άρχισε το ψάξιμο, χωρίς πάντως να εγκαταλείψει την πρώτη του αγάπη ή να αγνοεί ότι και οι σολίστες της κλασικής μουσικής είχαν κάποτε χώρο για αυτοσχεδιασμούς.
Τελικά, έπειτα από σπουδές τόσο στο κλασικό όσο και στο τζαζ πιάνο (αλλά και στην πληροφορική, που δεν εξάσκησε), ο Μάρκος Χαϊδεμένος έκανε στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο ένα μεταπτυχιακό στην Τζαζ Εκτέλεση, που σαν να πρόσθεσε ένα επιπλέον ουράνιο σώμα στο μουσικό του σύμπαν. «Ενα από τα σημαντικότερα πράγματα που μπορεί να κάνει ένας καθηγητής μουσικής», λέει στην «Κ», «είναι να σε εμπνεύσει. Ακόμα και την πιο πολυσύνθετη πληροφορία να σου εμφυσήσει, την πιο δύσκολη τεχνική, το σημαντικότερο είναι να σε κάνει να βρεις την καλλιτεχνική σου φωνή. Η μουσική είναι κυρίως προσωπική έρευνα και μάχη με τον εσωτερικό σου κόσμο, παρά πληροφορία».
Η μουσική δημιουργία επίσης είναι και συνύπαρξη με μουσικούς. Είτε σε σχήματα άλλων είτε σε δικά του, ο Μάρκος Χαϊδεμένος έχει συνεργαστεί με ονόματα όπως ο Παναγιώτης Κωστόπουλος, ο Τάκης Πατερέλης, ο Ανδρέας Πολυζωγόπουλος, ο Γιώργος Φακανάς και, βέβαια, η Μαρίζα Ρίζου, με την οποία έχουν μια σταθερή συναυλιακή και «στουντιακή» σχέση. Τα οφέλη από κάθε σύμπραξη είναι ορατά: «Ειδικά στην τζαζ, και όχι μόνο, η ενεργειακή αλληλεπίδραση με άλλους μουσικούς, το να παίζεται ζωντανά, είναι από τα πιο σημαντικά στοιχεία», εξηγεί ο πιανίστας. «Οσο πιο ωραία είναι η επικοινωνία σε γενικότερο επίπεδο, όσο καλύτερα περνάνε οι μουσικοί με αυτό που κάνουν, τόσο ωραιότερο είναι το αποτέλεσμα. Και αυτό το εκλαμβάνει ο κόσμος, είτε το καταλαβαίνει εκείνη τη στιγμή είτε όχι».
Δισκογραφικά μιλώντας, από το ντεμπούτο του με τίτλο «Remains» (2019, Re-Define Productions), που ηχογραφήθηκε στα στούντιο του Τρίτου Προγράμματος, μέχρι το δεύτερο άλμπουμ του «New Era» (ηχογραφημένο ζωντανά στη σκηνή του The Zoo), που κυκλοφόρησε διαδικτυακά, και από εκεί στην τρίτη του δουλειά, που βρίσκεται στο στάδιο της μείξης, ο Μάρκος Χαϊδεμένος αισθάνεται να μετακινείται από το πιο μοντέρνο παρακλάδι της τζαζ σε έναν πιο παραδοσιακό, πιο «post mainstream», όπως λέει χώρο. «Μέσα στα χρόνια, φαίνεται από τους δίσκους σου τι σου αρέσει», παρατηρεί, και παραθέτει μερικές επιρροές: τον Μάλγκρου Μίλερ, τον Μακόι Τάινερ, τον Χέρμπι Χάνκοκ, τον Οσκαρ Πίτερσον και, βέβαια, τον Μπιλ Εβανς.
Αν του ζητήσεις άλλες, πιο εγχώριες, θα πει ότι υφίστανται αναπόφευκτα, αλλά εντός της δύσκολης γλώσσας της τζαζ, πρέπει να είναι ανεπαίσθητες, όχι επιτηδευμένες. Δεδομένης της συγκυρίας, άλλες είναι οι αγωνίες του: να καταφέρει το 2021 να παρουσιάσει κανονικά τον τρίτο του δίσκο, εφόσον «φτιάξει αυτή η κατάσταση».
Η οποία, πέρα από τα προφανή, προκαλεί στους μουσικούς και ψυχολογική αβεβαιότητα. «Κάποιες φορές», πιστεύει ο Μάρκος Χαϊδεμένος, «το οικονομικό είναι πιο διαχειρίσιμο, είναι δεδομένο. Ωστόσο, ένας μουσικός που νιώθει καλλιτεχνικά αδρανής μπορεί να αποστραφεί τη μουσική. Γιατί αισθάνεται ότι πρέπει να μελετήσει, να εξελιχθεί, αλλά αν αυτό γίνει επιτακτικό, εύκολα σε ρίχνει ψυχολογικά, σε κάνει να θες να τα παρατήσεις. Αν βέβαια νικήσεις τη μαυρίλα, θα έχεις μάθει να διαχειρίζεσαι κάποια κομμάτια του εαυτού σου, που θα σου δώσουν καινούργια στοιχεία για να εκφράσεις».