Το μακρινό 2008 ο Γιώργης Γερόλυμπος με τη φωτογραφική του μηχανή και ένα αυτοκίνητο ταξίδεψε σε 28 πολιτείες των ΗΠΑ, γνωρίζοντας από κοντά τη λεγόμενη «βαθιά» Αμερική.
Τότε από τις τηλεοράσεις στα μοτέλ ακούγονταν η φωνή του Μπαράκ Ομπάμα λίγο πριν κερδίσει τις εκλογές και οι θαμώνες στα ντάινερ τον καλούσαν να φάει μαζί τους και τον ρωτούσαν για τη ζωή στη Νέα Υόρκη βλέποντας τις πινακίδες του ενοικιαζόμενου αυτοκινήτου του. «Ηταν εξαιρετικά φιλόξενοι αλλά τόσο διαφορετικοί από τους ανθρώπους στα παράλια. Μπορούσαν να ελέγξουν τα οικονομικά της κοινότητάς τους αλλά το Ιράκ ήταν για αυτούς απλώς μια λέξη με τέσσερα γράμματα», σημειώνει.
Στο ταξίδι που έκανε με υποτροφία του Ιδρύματος Fulbright γνώρισε ανθρώπους που ένιωθαν πως έμεναν πίσω στις εξελίξεις και στη ζωή. «Υπήρχε η έννοια της εγκατάλειψης, της αίσθησης ότι μου έκλεισες τη βιομηχανία και με έκανες παρατηρητή της δικής σου ζωής και αυτό δημιούργησε την τρομακτική διαφορά των δύο κόσμων στην Αμερική», σημειώνει ο γνωστός φωτογράφος, μια δια-
φορά που μετά μερικά χρόνια έφερε στο ανώτατο αξίωμα τον Ντόναλντ Τραμπ.
Ο κ. Γερόλυμπος εκτιμά ότι τα τελευταία χρόνια η Αμερική «έχασε τα πάντα σε αξιακό επίπεδο» και θεωρεί ότι η εκλογική αναμέτρηση είναι και μια ένδειξη των αντοχών του κόσμου στο μοντέλο διακυβέρνησης που εισήγαγε ο Τραμπ. «Αν υπάρξει αλλαγή θα είναι από τους ίδιους Ρεπουμπλικανούς που τον ψήφισαν πριν από τέσσερα χρόνια, θα δείξουν ότι δεν αντέχουν άλλο. Η επανεκλογή του όμως και το τι αποδεχόμαστε με αυτή είναι κάτι το τρομακτικό», τονίζει.
Αν και υπάρχει ακόμα η προοδευτική Αμερική του Σπρίνγκστιν, του Ντίλαν και των καλλιτεχνών που έχουν σταθεί απέναντι στον Τραμπ, ο κ. Γερόλυμπος δεν πιστεύει ότι η φωνή τους έχει ισχύ, καθώς στον μέσο Αμερικανό είναι συνδεδεμένοι με την προνομιούχο τάξη.
«Ούτε καν οι αθλητές δεν έχουν πια τόση πέραση», μας λέει από την πλευρά ο συγγραφέας Χρήστος Αστερίου, ο οποίος πέρασε έξι μήνες στη Νέα Υόρκη την περίοδο της προεκλογικής εκστρατείας του Ντόναλντ Τραμπ. Τότε μάλιστα, οι πολιτικοί αναλυτές σε ένα σεμινάριο που παρακολούθησε απέκλειαν κατηγορηματικά τη νίκη του στις εκλογές. Τι άλλαξε μέσα στη θητεία του; «Νομίζω ότι νομιμοποιήθηκαν απόψεις, όπως π.χ. για τη λευκή υπεροχή, τον δημόσιο λόγο και τη συμπεριφορά που παλιά ήταν περιθωριακές, ήταν στα υπόγεια αλλά βγήκαν στο φως και έγιναν αποδεκτές από μια μεγάλη μερίδα του κόσμου», σημειώνει ο ίδιος.
«Μακροπρόθεσμα», συμπληρώνει, «πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι και να επικρατήσει η λογική, να επιστρέψει ο πολιτικός αγώνας που διεξάγεται ανάμεσα σε δύο λογικούς ανθρώπους».
Εχει γίνει άραγε το «peak» ώστε να συντελεστεί αυτή η αλλαγή; «Είναι άγνωστο και για αυτό έχουν ενδιαφέρον οι φετινές εκλογές», λέει στην «Κ» ο σκηνοθέτης Βασίλης Παπαβασιλείου, ο οποίος τοποθετεί το θέμα σε ένα πιο «ανθρωπολογικό» πλαίσιο.
«Με τη νίκη Τραμπ σημειώθηκε επικράτηση των δυνάμεων της ανοησίας και οδηγηθήκαμε σε ατονία της φυσικής νοημοσύνης», σχολιάζει ο γνωστός σκηνοθέτης. Ο κόσμος, επισημαίνει, έχει πάρει τον δρόμο της αντίθετης όψης της προόδου και για αυτό βλέπουμε συνοδά φαινόμενα, όπως θεωρίες συνωμοσίας, αδιαφορία για την πανδημία κ.τ.λ. Θα ήταν η ευκαιρία για τον αγαπημένο του χαρακτήρα, τον Φωκίωνα, να συστήσει μια ομάδα «Σιγαταυγητών», μας λέει, που λένε «σιγά τα αυγά» σε όλες τις απειλές.
Η νίκη του Τζο Μπάιντεν, συμπληρώνει, θα ήταν μια «αντίδραση στην ηγεμονία του υπερθετικού και του επιφωνήματος με τα οποία επικοινωνούμε». Θα βρεθεί ξανά αυτό που υπήρχε ανάμεσα.