Η Νταϊάνα σκοτώθηκε ή τη σκότωσαν; Η Λετίθια της Ισπανίας μιλάει με την πεθερά της; Πόσες εξωσυζυγικές σχέσεις διατηρεί ο Χουάν Κάρλος παράλληλα; Τελικά ο Χάρι έκανε σωστά που αποποιήθηκε τον τίτλο;
Βασιλιάδες, βασίλισσες, πρίγκιπες, πριγκιπόπουλα, βρίσκονται εν έτει 2020 ξανά στο επίκεντρο της δημοσιότητας. Η βασιλεία με την προβολή και του 4ου κύκλου της τηλεοπτικής σειράς «The Crown» συγκεντρώνει το ενδιαφέρον όσων βρισκόμαστε κλεισμένοι στο σπίτι μας, εν μέσω του δεύτερου κύματος της πανδημίας, που πλήττει όλη την υφήλιο. Ιδίως τώρα που η σειρά έχει μπει για τα καλά στη δεκαετία του ’80 κοιτάζουμε με δέος αλλά και οικειότητα τις εποχές που ζήσαμε οι περισσότεροι, άλλοι πιο μεγάλοι, άλλοι πιο μικροί.
Τι ενδιαφέρον έχει όμως η βασιλεία για να εξάπτει ακόμα και σήμερα τη φαντασία του κοινού; Ενώ οι περισσότεροι λαοί, ημών συμπεριλαμβανομένων, δώσαμε μάχη να διώξουμε τη βασιλική κληρονομιά μας, εντούτοις με κομμένη την ανάσα, ελλείψει και άλλων συγκινήσεων στην παρούσα φάση, παρακολουθούμε σκηνή σκηνή το «δράμα» της ζωής της βασιλικής οικογένειας της Αγγλίας.
Το ενδιαφέρον αγγίζει ένα πρωταρχικό συγκινησιακό φορτίο που προκύπτει από το ιδανικό της εικόνας της βασιλείας. Πρώτα και κύρια τα παραμύθια με τα οποία μεγαλώσαμε είχαν βασιλείς και πρίγκιπες, και βασιλοπούλες, και φτωχές κοπέλες που γίνονταν μέσα σε μια νύχτα πριγκίπισσες. Τα κορίτσια ιδίως –καλώς ή κακώς– «προικίστηκαν» με το φαντασιακό του καλού γάμου, που μόνον ένας «πρίγκιπας» σε άσπρο άλογο μπορεί να διασφαλίσει. Κάτοχος τίτλου ευγενείας, από καλή γενιά, με καλή αγωγή, παλάτι και υπηκόους, μόνον ένας πρίγκιπας μπορεί να μεταμορφώσει την καρδιά μιας απλής κοπέλας μετατρέποντάς τη σε βασιλική. Το αίσθημα της ιδανικής πολιτείας μέσα στην οποία αναθρέφονται οι βασιλείς, χωρίς ρωγμές και σκάνδαλα, στο επίπεδο της εξιδανίκευσης, τους εξισώνει με Θεούς. Πάνω σε αυτήν τη λευκή οθόνη, όλοι οι κοινοί θνητοί μεταβιβάζουν όνειρα και φαντασιώσεις για μια ζωή πέρα από τα ανθρώπινα, για μια ζωή που δεν μαστίζεται από πείνα, πόνο και οδύνη. Που δεν μαστίζεται από θάνατο. Οι βασιλείς είναι αιώνιοι και ζουν σε μια άλλη σφαίρα από τη δική μας. Και όπως όταν είμαστε παιδιά και φανταζόμαστε τους γονείς μας ως αιώνιους και αλάνθαστους, ή είμαστε θεραπευόμενοι και φανταζόμαστε τον θεραπευτή μας ότι έχει λύσει όλα τα δικά του προβλήματα, και στέκει πάνω από εμάς, έτσι και η μέχρι πριν από την Νταϊάνα και την τηλεοπτική κάλυψη βασιλική εποχή, μας έκανε να νιώθουμε μικροί και ασήμαντοι απέναντι στο βασιλικό ιδεώδες. Θαμπωνόμασταν από μια ζωή που ξέραμε ελάχιστα για αυτήν.
Και έπειτα ήρθε η Νταϊάνα, καταφέροντας με την παρουσία της ένα χτύπημα στη γυάλινη σφαίρα του βασιλικού ιδανικού. Τα παραμύθια πλέον δεν θα ήταν ποτέ πια παραμύθια με καλό τέλος. Η γυναίκα αυτή κατέστρεψε τον μύθο της ευτυχισμένης πριγκίπισσας. Κατέστρεψε τον μύθο του πρίγκιπα. Ο δικός της πρίγκιπας ήταν γεμάτος αδυναμίες, συμπλέγματα και φοβισμένη καρδιά. Εβγαλε στην επιφάνεια την ανθρώπινη πλευρά της βασιλείας και μαζί με αυτή άνοιξε ο ασκός για τραύματα, μυστικά, παράλληλες σχέσεις, ελλείμματα, ψυχρότητα, κατάθλιψη, διατροφικές διαταραχές, δυστυχία. Η βασιλεία έγινε σαν και εμάς, όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους. Το ίδιο ατελής, το ίδιο ταλαιπωρημένη. Η χρυσόσκονη που έλουζε τα πρόσωπα αυτών των προσώπων που βρίσκονταν σε βάθρο εξαφανίστηκε. Μια μουτζούρα σκίασε τις όψεις τους. Εγιναν λίγο πιο άσχημοι, πιο πονηροί, υποχθόνιοι, υπολογιστικοί, πολύ πιο ψυχροί. Την ίδια στιγμή μέσα από την ενηλικίωση και τη γείωση του παραμυθιού συνέβαινε ταυτόχρονα, πάλι μέσα από το πρόσωπο της Νταϊάνας, κάτι ακόμα πιο συγκλονιστικό. Οχι στο παραμύθι αλλά μέσα στη ζωή.
Η ανθρώπινη ρωγμή της Νταϊάνας, η ευαισθησία της, η αδυναμία της να συλλάβει πού είχε μπλέξει αλλά κυρίως η μάχη της να παραμείνει ανθρώπινη, προσέδωσε στον στραπατσαρισμένο μύθο μια άλλη αίγλη. Μέσα από την πτώση της ανορθώθηκε σε ίνδαλμα, σε παράδειγμα προς μίμηση. Την ώρα κατά την οποία η βασιλεία ερχόταν σε επαφή με τον ποταπό εαυτό της, εκείνη λειτουργούσε προς μια διπλή κατεύθυνση. Εν αγνοία της, κατέβασε τον μύθο για να τον ξανανεβάσει με νέα δεδομένα, και νέο υλικό. Σε μια εποχή οπότε όλα άλλαζαν ραγδαία. Επέτρεψε στο παραμύθι να γίνει πραγματικό. Να γίνει γήινο και πληγωμένο. Να ενηλικιωθεί. Επέτρεψε σε όλους τους ανθρώπους να ταυτιστούν μαζί της. Οχι να τη θαυμάσουν αλλά να τη συμπονέσουν. Και μέσα από την ταύτιση μαζί της ψήγματα αγάπης μεταγγίστηκαν στις ανθρώπινες καρδιές. Οχι μόνον για εκείνην αλλά και για τον Κάρολο και τελικά για όλους τους βασιλιάδες και πρίγκιπες. Μέσα από την Νταϊάνα και το φως που διέθετε ως προσωπικότητα, αναλογιζόμαστε ότι το παραμύθι και ο μύθος παραμένουν ζωντανά. Γιατί δεν προκύπτουν από την εξιδανίκευση και το ψέμα, αλλά από την τόλμη των ανθρώπων να διαχειριστούν κατά μέτωπο την ανθρώπινη κατάσταση. Ακόμα και αν πεθάνουν. Στο δίχτυ της εξιδανίκευσης δεν ήμασταν μπλεγμένοι μόνον εμείς αλλά και οι ίδιοι τόσους αιώνες, συντηρώντας έναν νεκρό μύθο που είχε ξεφτίσει, τη στιγμή κατά την οποία με τις ζωές τους κρυφά έγραφαν άλλους μύθους, πολύ πιο ανθρώπινους, σίγουρα πολύ πιο ενδιαφέροντες.