Διπλή ζωή. Ισως και τετραπλή. Ολων μας έτσι δεν είναι; Κομμάτια που δύσκολα ενώνονται.
ΧΕΙΜΩΝΑΣ
05.00-07.00
Ξαναβλέπω σαν μισοξεχασμένη ταινία τα όνειρα της νύχτας. Κάνω κριτικές και βάζω βαθμολογίες σαν να είμαι το Rotten Tomatoes. Οι εφιάλτες θα παίξουν στο τέλος της χρονιάς στη λίστα με τα καλύτερα θρίλερ. Μπορεί να κλέψω και καμιά εικόνα για να τη γράψω (το καλοκαίρι).
07.00-14.00
Στο κενό μου στο σχολείο παίρνω το βιβλίο που διαβάζω και πηγαίνω να κάτσω στον ήλιο ακούγοντας μουσική από το ηχειάκι μου. Αν περάσει κάποιος μαθητής, δεν μου μιλάει, ξέρει ότι αυτή είναι η ώρα που είμαι με τον εαυτό μου. Τις υπόλοιπες είμαι απολύτως μαζί τους.
14.00-19.00
Δρομολόγια για τις κόρες. Καθώς περιμένω, πολιτική επικαιρότητα και καμιά ανάρτηση. Το απόγευμα, τρέχοντας πέντε χιλιόμετρα στο δωμάτιό μου, φτιάχνω λίστες στο Spotify για να απασχολώ το μυαλό μου δημιουργικά. Σαν τον δάσκαλο στο «Ονειρόδραμα» του Στρίντμπεργκ διορθώνω σε αιώνια επανάληψη τα ίδια λάθη στα τετράδια, μέχρι να γίνω κι εγώ ξανά μαθητής πρώτης δημοτικού.
19.00-22.00
Δύο φορές την εβδομάδα μπάσκετ. Τις υπόλοιπες νύχτες, μια ταινία. Θέατρο μόνο αν έχω προαίσθημα ότι θα είναι πολύ καλό (έχω δει τόσες «φόλες» που συνήθως πέφτω μέσα). Κοιμάμαι με τις κότες. Εδώ και 20 χρόνια η σύζυγος με κοροϊδεύει ότι έχω γεράσει που δεν πολυβγαίνω. Εχω έτοιμες τις απαντήσεις, ότι βγήκα αρκετά στο πανεπιστήμιο και ότι όσο λιγότερη ώρα είμαι έξω με ένα ποτό στο χέρι, τόσο λιγότερες είναι οι πιθανότητες να πω ανοησίες. Κοιμάμαι πάντα επτά ώρες ακριβώς – κάποτε είχα βάλει ξυπνητήρι σε μια ερημική παραλία και οι φίλοι μου αποφάσισαν ότι έχω σοβαρό πρόβλημα. Μου αρέσουν οι επαναλαμβανόμενες συνήθειες. Στα έργα μου όμως γίνεται της κακομοίρας.
ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ
Δύο εβδομάδες μέσα στον Ιούλιο, η Ρένα παίρνει τις κόρες μας στη θάλασσα ή στο Διάστημα. Μόνος στο σπίτι! Κομμένες οι κοινωνικότητες (ενώ τον υπόλοιπο καιρό είμαι «party animal»). Χρήση Διαδικτύου μόνο για επισκέψεις στο lexigram και στο slang.gr.
«Στο ντους, κάτω από το καυτό νερό των σωλήνων που είναι εκτεθειμένοι στον κυπριακό ήλιο, βλέπω τις επόμενες σκηνές και προβάρω διαλόγους».
04.00-11.00
Γράφω χωρίς να διαβάσω τα χθεσινά. Eχω εγκατασταθεί στο μεγάλο τραπέζι του καθιστικού. Σηκώνομαι μόνο για να αλλάξω πλευρά στον δίσκο που παίζει στο πικάπ.
11.00-13.00
Διάλειμμα για τρέξιμο. Στο ντους, κάτω από το καυτό νερό των σωλήνων που είναι εκτεθειμένοι στον κυπριακό ήλιο, βλέπω τις επόμενες σκηνές και προβάρω διαλόγους. Πετάω κατεψυγμένα κανελόνια με σπανάκι στον φούρνο και επιστρέφω στον υπολογιστή.
13.00-17.00
Αν λιποψυχήσω και πω να ξεκουραστώ για λίγο στο μπαλκόνι, υπάρχει κίνδυνος να κλείσουν τα μάτια μου και η υπόλοιπη μέρα να πάει χαμένη γιατί δεν θα καταφέρω να ξαναβρώ την προηγούμενη ενάργεια. Χτυπάω το πληκτρολόγιο με μεγαλύτερη δύναμη και ο ήχος μού ακούγεται σαν πολυρυθμική μουσική.
17.00-18.00
Τρία χιλιόμετρα ακόμη στον δρόμο. Αλλά στο μυαλό μου χτυπάει ήδη το καμπανάκι για τον τελευταίο γύρο της κούρσας αντοχής του σημερινού γραψίματος. Κάθομαι ξανά και επιταχύνω.
18.00-21.00
Καθώς ξεπερνάω το ψυχολογικό όριο των 7.000 λέξεων, ζαλίζομαι από το ύψος και αποφεύγω να κοιτάξω προς τα κάτω. Σε τέτοιες φάσεις, πολύ παλιά, έσβηνα το ένα τσιγάρο και άναβα το επόμενο. Σε πιο πρόσφατους καιρούς κατέβαζα ολόκληρο ψυγείο μαζί με τα γειτονικά ντουλάπια. Τώρα πια πίνω αργά τέσσερα ποτήρια κόκκινο κρασί για να αντέξω να γράψω μερικές σελίδες ακόμη. Oταν το αποτέλεσμα με ικανοποιεί (σπάνια, αλλά είναι θεϊκό συναίσθημα), νομίζω ότι είναι έτοιμο να κατακτήσει άμεσα τον κόσμο.
ΕΝΔΙΑΜΕΣΕΣ ΕΠΟΧΕΣ
Το ξεπερνάω μόλις το διαβάζω ξανά πιο ψύχραιμα έπειτα από λίγο καιρό. Βοηθά και η Πόπη, η εκδότριά μου, με συνεχή συγκεκριμένα σχόλια για βελτίωση, όπως επίσης και η Ρένα και οι στενοί φίλοι που διαβάζουν την αρχική μορφή. Ετσι, ενώ το πρώτο γράψιμο μου παίρνει συνολικά όχι παραπάνω από τέσσερις μήνες, μέχρι να φτάσει το βιβλίο στο τυπογραφείο μπορεί να περάσουν δύο και τρία χρόνια. Παρότι λιγότερο ηρωική, η μακρά αυτή περίοδος είναι ουσιαστικής σημασίας. Με την καθημερινότητά μου στις ράγες, κόβω, διορθώνω και ξαναγράφω ολόκληρα κεφάλαια. Κι αν τη μέρα που είχα γράψει «τέλος» η μεγαλύτερη επιθυμία μου ήταν να το δω αμέσως τυπωμένο, όταν τελικά κυκλοφορεί και το πιάνω στα χέρια μου είναι κάτι που δεν μου ανήκει, τουλάχιστον όχι περισσότερο από ό,τι στους αναγνώστες του.