Λέμε συχνά για τα δημιουργικά πλεονεκτήματα των τηλεοπτικών σειρών έναντι του κινηματογραφικού φιλμ, εστιάζοντας κυρίως στη σε βάθος ανάπτυξη των χαρακτήρων –και δευτερευόντως της πλοκής– που οι πρώτες επιτρέπουν στους σεναριογράφους, καθαρά και μόνο λόγω διάρκειας. Από την άλλη, η σφιχτή δομή μιας (καλής) ταινίας, αυτή η σχεδόν μυστηριακή είσοδος και έξοδος από τον κόσμο της μέσα σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, δεν μπορεί να αντικατασταθεί από ολόκληρους κύκλους επεισοδίων, οι οποίοι μάλιστα πολλές φορές πλατειάζουν ή αλλάζουν τη στόχευσή τους προκειμένου απλώς να γεμίσουν μερικές ακόμη εβδομάδες προβολής. Οπως συμβαίνει συνήθως, υπάρχει και τρίτος… δρόμος στο δίλημμα. Αυτός είναι οι μίνι σειρές, οι οποίες αν και έχουν εμφανιστεί εδώ και πολλές δεκαετίες στα τηλεοπτικά δρώμενα, πλέον κυριαρχούν τόσο από άποψη μορφής όσο και ποιότητας.
Μιλάμε για μορφή, διότι πρακτικά όλες οι σύγχρονες σειρές είναι «μίνι». Πολύ σπάνια θα βρει πλέον κανείς κύκλο που να διαρκεί πάνω από δέκα επεισόδια, εκεί όπου μια δεκαετία πριν οι σεζόν των 20-25 επεισοδίων αποτελούσαν σχεδόν κανόνα. Αυτό το άτυπο πλαφόν δεν είναι φυσικά τυχαίο και σίγουρα έχει να κάνει με τη στρατηγική της συνεχόμενης θέασης (binge-watch), που λάνσαρε το Netflix, αλλά και το αχανές πλέον τηλεοπτικό τοπίο. Με απλά λόγια: όταν ο θεατής-καταναλωτής έχει πια τόσο πολλές και ποιοτικές επιλογές, δεν μπορείς να απαιτήσεις την προσοχή του για περισσότερο από 8-10 επεισόδια.
Κι εδώ έρχονται οι πραγματικές μίνι σειρές, αυτές δηλαδή που ολοκληρώνουν την αφήγησή τους μέσα σε αυτό το σύντομο διάστημα, χρησιμοποιώντας έναν μόνο σκηνοθέτη, δίχως υποσχέσεις για επιστροφές και επαναλήψεις. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο μαζεύουν και τους σταρ συντελεστές, οι οποίοι συνήθως διστάζουν να «δεθούν» με μακροχρόνιες συμφωνίες. Κάπως έτσι είδαμε τον Μάθιου Μακόναχι να ενώνει δυνάμεις με τον Γούντι Χάρελσον για το «True Detective» –την καλύτερη ίσως μίνι σειρά της τελευταίας εικοσαετίας– ή τη Νικόλ Κίντμαν να συναντά τον Χιου Γκραντ στο πρόσφατο «The Undoing». Παρακάτω συγκεντρώνουμε μια λίστα με εξαιρετικά δείγματα του είδους, από αυτά που σε καθηλώνουν στον καναπέ με τις ώρες.
«Το γκαμπί της βασίλισσας» – Netflix
Ο πιο πρόσφατος θρίαμβος των μίνι σειρών. Οπως και πολλές άλλες, η συγκεκριμένη βασίζει την ιστορία της σε ένα βιβλίο (το ομώνυμο του Γουόλτερ Τέβις), συστήνοντας μια συναρπαστική ηρωίδα. Η φρέσκια χολιγουντιανή σταρ Ανια Τέιλορ-Τζόι υποδύεται την Μπεθ Χάρμον, μια νεαρή ορφανή κοπέλα με απίθανο ταλέντο στο σκάκι αλλά και σοβαρά προβλήματα εξαρτήσεων. Με φόντο τις ψυχροπολεμικές δεκαετίες 1960-1970 και τον ανταγωνισμό Αμερικανών και Ρώσων, η σειρά των επτά επεισοδίων κερδίζει αβίαστα τον θεατή με τον ρυθμό, το στυλ και την αξιοθαύμαστα ισορροπημένη προσέγγισή της, ακόμη και στα πιο «δύσκολα» θέματα.
«Τσερνόμπιλ» – ΗΒΟ
Σίγουρα η σειρά που προκάλεσε τις περισσότερες συζητήσεις παγκοσμίως, μετά το τέλος του «Game of Thrones». Πέντε μόλις επεισόδια που χρονογραφούν τη μεγάλη καταστροφή του Τσερνόμπιλ και (περισσότερο) την αμφιλεγόμενη διαχείρισή της από την τότε σοβιετική διοίκηση. Φόρτιση και ατμόσφαιρα που σφίγγουν στην κυριολεξία το στομάχι, αφανείς ήρωες, αυτοθυσία και δύο υποδειγματικές ερμηνείες από τους Εμιλι Γουάτσον και Στέλαν Σκάρσγκαρντ είναι τα συστατικά της επιτυχίας ενός συνόλου που τιμήθηκε με δύο Χρυσές σφαίρες και δέκα βραβεία Emmy.
«Αιχμηρά αντικείμενα» – ΗΒΟ
Αλλη μία δημιουργία του σπουδαίου αμερικανικού καναλιού, το οποίο άλλωστε ειδικεύεται σε τέτοιες σύντομες αφηγήσεις. Βασισμένη σε βιβλίο της Τζίλιαν Φλιν, η σειρά έχει για πρωταγωνίστρια την Καμίλ (Εϊμι Ανταμς), μια ασταθή ψυχικά και εξαρτημένη από το αλκοόλ ρεπόρτερ, η οποία επιστρέφει στη μικρή πόλη από όπου κατάγεται, στο Μιζούρι, προκειμένου να καλύψει τον φόνο ενός μικρού κοριτσιού και την εξαφάνιση ενός άλλου. Εκεί, εκτός από τη σκοτεινή υπόθεση, θα βρεθεί αντιμέτωπη με την επί χρόνια αποξενωμένη μητέρα της (υπέροχη στον ρόλο η Πατρίσια Κλάρκσον) αλλά και με τους προσωπικούς της δαίμονες που την ταλαιπωρούν χρόνια. Η επαρχιακή Αμερική έχει εδώ την τιμητική της, ενώ το οικογενειακό δράμα συμπλέκεται συναρπαστικά με το αστυνομικό θρίλερ, σε ένα σύνολο που βλέπεται απνευστί.
«When They See Us» – Netflix
Πιθανότατα η πιο συγκλονιστική σειρά που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια στην τηλεόραση. Η αληθινή υπόθεση των «Πέντε του Σέντραλ Παρκ» γίνεται επίκαιρο δράμα τεσσάρων επεισοδίων, λίγο πριν η Αμερική εξεγερθεί ενάντια στα συνεχόμενα περιστατικά αστυνομικής βίας. Πέντε έφηβοι Αφροαμερικανοί συλλαμβάνονται και κατηγορούνται άδικα για τον φόνο μιας λευκής γυναίκας στην καρδιά της Νέας Υόρκης. Η περιπέτειά τους απέναντι σε ένα μεροληπτικό δικαστικό σύστημα θυμίζει «στημένο» παιχνίδι, με την ένταση να ανεβαίνει στο κατακόρυφο και τον θεατή να παρακολουθεί συχνά άναυδος μια απίστευτη –αλλά απολύτως πραγματική– ιστορία.
«Band of Brothers» – ΗΒΟ
Για το φινάλε, κάτι κλασικό και αγαπημένο. Πριν από είκοσι χρόνια, το HBO κυκλοφόρησε την απόλυτη πολεμική σειρά, η οποία έχει μείνει έκτοτε αξεπέραστη, ακόμη και με τα κινηματογραφικά μέτρα και σταθμά. Με τον Τομ Χανκς και τον Στίβεν Σπίλμπεργκ στην παραγωγή, τα δέκα επεισόδια μάς βάζουν κατευθείαν στη φωτιά του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, μέσα από την αληθινή ιστορία ενός λόχου Αμερικανών καταδρομέων. Η συνταγή εδώ εκτελείται άψογα σε μια πλούσια παραγωγή, με αφοπλιστικό ρεαλισμό, προσοχή στη λεπτομέρεια και αξέχαστους χαρακτήρες, τον σπουδαιότερο από τους οποίους δημιουργεί ο Ντέμιαν Λιούις, συστηνόμενος τότε στο κοινό. Ιδιαίτερη πινελιά και οι αφηγήσεις των αληθινών στρατιωτών, ηλικιωμένων πια, που παρεμβάλλονται ανάμεσα στα επεισόδια.