07.30
Οι ευθύνες αρχίζουν από τα όνειρα ή αλλιώς, η καλή μέρα από τον ύπνο φαίνεται. Οταν τα καθημερινά άγχη (δάνεια, καθυστερήσεις, λογαριασμοί κ.λπ.) μετατρέπονται σε εφιάλτες, το ακούσιο εγερτήριο μπορεί να είναι και από τα χαράματα. Αν βρίσκομαι σε εποχές που γράφω μετά μανίας συνήθως με ξυπνάει μια λέξη που ψάχνω απεγνωσμένα. Το μυαλό φαίνεται δεν σταματάει να δουλεύει. Εχω συμπληρώσει έτσι πολλές φράσεις που με παίδευαν στο γραφείο κοιτάζοντας τον τοίχο. Υπό κανονικές συνθήκες πάντως ξυπνάω μόνος μου γύρω σε αυτή την ώρα. Μου έχει μείνει από τότε που ξυπνούσα για να πάω τον γιο μου στο νηπιαγωγείο της Αμερικανικής Γεωργικής Σχολής και έκανα κάθε μέρα μια μικρή πρωινή εκδρομή.
08.00 – 09.00
Πριν και από τα παντζούρια ανοίγω τα ραδιόφωνα, όχι ένα αλλά δύο, σε δύο διαφορετικούς σταθμούς (έναν ειδησεογραφικό, έναν μουσικό). Συνήθεια δημοσιογραφική, από τον καιρό που έκανα κι εγώ ραδιόφωνο. Παράλληλα ετοιμάζω ένα πλούσιο πρωινό. Δίπλα, ανοιγμένο πάντα ένα βιβλίο. Παλιότερα κάπνιζα κιόλας. Αν υπάρχει μπροστά και θάλασσα είμαι στον παράδεισο.
09.00 – 14.00
Η ώρα του γραφείου. Γράφω με μολύβι Φάμπερ-Καστέλ ή πληκτρολογώ στο λάπτοπ. Σημειώσεις, ημερολόγιο, βιβλιοκριτικές, μια επιμέλεια που μου φόρτωσαν, κάποια συνεργασία με εφημερίδα. Εκτύπωση, διόρθωση και πάλι γράψιμο. Ωρες στην καρέκλα ακίνητος. Με τα χρόνια αυτό έχει τις επιπτώσεις του στο μυοσκελετικό σύστημα. Πόνοι στη μέση, στον αυχένα, στους ώμους, χωρίς τη δυνατότητα να σηκωθείς, να μιλήσεις με κάποιον, να πεις μια σαχλαμάρα. Θυμάμαι τον μακαρίτη Γιώργο Ιωάννου που μου έλεγε: «Αν θέλεις να γίνεις συγγραφέας, να βρεις πρώτα μια απλή δουλειά με σταθερό ωράριο». Ο σοφός κύριος Γιώργος… Σκέφτομαι βέβαια όλους αυτούς που έγραψαν αριστουργήματα κλεισμένοι σε τρελάδικα, φυλακές, στρατόπεδα συγκέντρωσης, τον Βαρλαάμ Σαλάμοφ στα κάτεργα της Σιβηρίας, ας πούμε, ή τον Ρομπέρ Αντέλμ στο Μπούχενβαλντ, και σταματώ την γκρίνια.
14.00 – 16.00
Εξοδος για ψώνια, πληρωμές λογαριασμών, αγορά εφημερίδας (παλιό έθιμο). Προ πανδημίας, αυτό το διάστημα ήταν μια ευκαιρία για να κατέβω στο κέντρο, να τσιμπήσω κάτι πρόχειρο σε ένα καφέ, να συναντήσω φίλους. Μου αρέσει να διαβάζω και να γράφω σε καφέ. Οταν ανοίγω το σημειωματάριό μου αισθάνομαι πως μπαίνω μέσα σε μια διάφανη κάψουλα. Απομονώνομαι όπως ένα παιδί που παίζει.
16.30 – 21.00
Υπό κανονικές συνθήκες, αυτό το τετράωρο θα είχα τα σεμινάρια δημιουργικής γραφής. Τέσσερα τμήματα – δύο αρχαρίων, δύο προχωρημένων. Εκείνο που μετράει πάντα σε αυτά τα μαθήματα είναι η δυναμική της ομάδας, η ώσμωση μέσα στην τάξη. Είναι μαγικές εκείνες οι στιγμές που βλέπεις να φωτίζεται, να «ζωντανεύει» ένα ταλέντο, από μια εικόνα ή μια φράση σου. Ευτύχησα να έχω σπουδαίους μαθητές. Κάποιοι από αυτούς προχώρησαν, έβγαλαν βιβλία, διακρίθηκαν… Εν μέσω πανδημίας, με ακυρωμένα τα περισσότερα μαθήματα, οι ώρες αυτές είναι οι πιο δύσκολες της ημέρας. Αναγκαστικά καταφεύγω στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, χαζεύω στο Facebook, ψάχνω τραγούδια στο YouTube, ξαναθυμάμαι τις εκπομπές που έκανα για το ελληνικό τραγούδι τη δεκαετία του ’80, παρουσιάζοντας τις πρώτες δουλειές του Πορτοκάλογλου, του Ζερβουδάκη, του Μάλαμα, κ.ά. Σιγοψιθυρίζω κι εγώ μαζί με τον συμπολίτη μου Φοίβο Δεληβοριά «Ξέρω πού πάω, στο Αλεξάνδρα, το Φλερύ και το Κρυστάλ». Κλειστοί πια και οι κινηματογράφοι, περνάω όμως απέξω στη βραδινή μου βόλτα. (Κωδικός μετακίνησης 6)
21.00 – 00.00
Μιλάω με τον γιο μου στο τηλέφωνο, πάντα πριν κοιμηθεί. Μου λέει τα νέα του, τον συμβουλεύω και με συμβουλεύει! Υστερα, η ώρα του απολογισμού ή της απολογίας. Τι έκανα σωστά, τι δεν έκανα… Για να σταματήσει η αυτοκριτική, ανοίγω συνήθως την τηλεόραση. Ειδήσεις ή ενημερωτικές εκπομπές. Σειρές δεν παρακολουθώ φανατικά. Τελευταία βλέπω και πάλι ΕΡΤ, αξιοπρόσεχτες δουλειές, καλός ρυθμός… Πριν κοιμηθώ, καταφεύγω στα μυθιστορήματα, που στοιβάζονται στο κομοδίνο μου. Οποιο με κερδίσει από τις πρώτες αράδες, θα συνεχίσω την ανάγνωσή του μέχρι να κλείσουν τα μάτια μου. Κάποιους κλασικούς τους διαβάζω και στον ύπνο μου, αλλά το ξέρω πως ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δεν θα τους φτάσω!
Ο Νίκος Δαββέτας είναι συγγραφέας. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά του «Αντρες χωρίς άντρες» από τις εκδόσεις Πατάκη.
Eνα εικοσιτετράωρο με τον συγγραφέα Νίκο Δαββέτα
3' 9" χρόνος ανάγνωσης
«Αν βρίσκομαι σε εποχές που γράφω μετά μανίας, συνήθως με ξυπνάει μια λέξη που ψάχνω απεγνωσμένα. Το μυαλό φαίνεται δεν σταματάει να δουλεύει. Εχω συμπληρώσει έτσι πολλές φράσεις που με παίδευαν στο γραφείο κοιτάζοντας τον τοίχο», λέει ο Νίκος Δαββέτας. (Φωτ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΙΤΤΑΣ)
