Αφού ο Αίγισθος μαχαίρωσε τον ανυποψίαστο Αγαμέμνονα στο λουτρό, το συζήτησε με την Κλυταιμνήστρα. Κάποιοι λένε πως στάθηκαν κάπως αμήχανοι μπροστά στο αιμόφυρτο, μουσκεμένο πτώμα.
Ο Αίγισθος, αλαφιασμένος ακόμα μετά την πράξη, κρατώντας το ματωμένο ξιφίδιο στο ιδρωμένο χέρι του, βρεγμένος από τα νερά, ραντισμένος με το αίμα του θύματός του, περίμενε από τη γυναίκα να πάρει την απόφαση.
Οντως, λίγη ώρα αργότερα, δόθηκε η εντολή: να πάρουν το άψυχο σώμα κάπου απόμερα, να του κόψουν τα χέρια και τα πόδια και να τα δέσουν κάτω από τις μασχάλες και γύρω από τον λαιμό. Ο στόχος ήταν πολύ συγκεκριμένος: να αδρανοποιήσουν το φάντασμα διά του μασχαλισμού. Οι νεκροί δεν πρέπει να επιστρέφουν στον κόσμο των ζωντανών. Αλλά είναι ποτέ αυτό δυνατόν;
Ο κύριος Γκρι φορτίζεται με κάτι τέτοιες λεπτομέρειες (τη συγκεκριμένη την αλίευσε από το εξαιρετικό θέμα της Γιώτας Συκκά στη σελίδα 4 του σημερινού ενθέτου). Οπως γράφει ο Αντριαν Πουλ, καθηγητής στο Κέμπριτζ: «Η τραγωδία είναι γεμάτη από πνεύματα. Τα πνεύματα προκαλούν (το λιγότερο) παράλυση, γιατί μοιάζουν ζωντανά, σαν τον άνθρωπο που ξέραμε κάποτε. Εχουν επιστρέψει από μια διαδρομή από την οποία υποτίθεται ότι κανένας δεν επιστρέφει. Εχουν περάσει ένα αδιάβατο όριο. Η τραγωδία θέτει υπό αμφισβήτηση τη διαφορά ανάμεσα στους ζωντανούς και στους νεκρούς. Μπορεί να κάνει τους ζωντανούς να νιώθουν ή να μοιάζουν νεκροί». Το περιγράφει καλά και ο σπουδαίος Γιαν Κοτ στην κλασική «Θεοφαγία», όταν μιλάει για το φάντασμα της Αλκηστης: «Και ζωντανή μπορείς και πεθαμένη να την πεις».
Κοιτώντας το ζεύγος των εραστών να στέκεται πάνω απ’ το πτώμα, στο λουτρό που μνημονεύει στο γνωστό του ποίημα ο Σεφέρης, ο κύριος Γκρι δεν λησμονεί και αυτός με τη σειρά του ότι οι δύο ζωντανοί και ο ένας νεκρός είναι κατά βάθος μια πλασματική εικόνα: όταν ενωθούν όλοι οι χρόνοι μεταξύ τους και πάψει αυτή η ψευδαίσθηση του γραμμικού χρόνου, έχουμε ταυτόχρονα τρεις ζωντανούς αλλά, κυρίως, τρεις νεκρούς, όλους δολοφονημένους: τόσο ο Αίγισθος όσο και η Κλυταιμνήστρα θα τελειώσουν τις μέρες τους χτυπημένοι από το μαχαίρι του Ορέστη. Ο μασχαλισμός δεν αρκεί. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ο νεκρός, ή μνήμη του, θα επιστρέψει για να εκδικηθεί.
Μιλώντας για τον Μάκμπεθ, όταν αντικρίζει το φάσμα του νεκρού Μπάνκο, ο Γιαν Κοτ τονίζει: «Τότε μόνο πρωτοκατάλαβε πως δεν φτάνει να σκοτώσει κανείς μια φορά. Οι νεκροί επιστρέφουν». Και έχουν μοναδική τους τροφή τους ζωντανούς, επιμένει ο Κοτ: «Οι νεκροί τρώνε τους ζωντανούς», όπως στις ταινίες με ζόμπι και την τηλεοπτική σειρά «Walking Dead».
Το λουτρό κάποτε αδειάζει, το αίμα ξεπλένεται, το νερό τρέχει και πάλι καθαρό, διάφανο, δροσερό. Απομένουν μονάχα οι σκιές στους τοίχους. Ούτε το ζωογόνο, ζεστό φως του ήλιου δεν μπορεί να τις σβήσει.