Εβλεπα χθες το βίντεο του Μουσείου Μπενάκη με το οποίο παρουσιάστηκε η επετειακή έκθεση «1821 πριν και μετά». Δεν είχα προλάβει να το δω όταν μεταδόθηκε για πρώτη φορά, αλλά και από τότε δεν άλλαξαν και πολλά πράγματα.
Η παρουσίαση είναι πραγματικά καλογυρισμένη. Οι δύο επιμελητές της έκθεσης, Τάσος Σακελλαρόπουλος και Μαρία Δημητριάδη, μπαίνουν στο μουσείο της Πειραιώς, συναντούν τους συνεργάτες τους και μιλούν για τα έργα της έκθεσης που καταλαμβάνουν τους τρεις ορόφους του μουσείου. Εμείς βλέπουμε εικόνες όχι μόνο των έργων, αλλά και του στησίματος και της ατμόσφαιρας των χώρων.
Ενα αντίστοιχο βίντεο βλέπουμε και στην ειδική ιστοσελίδα του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης για την έκθεση «Αρχαιολατρεία και φιλελληνισμός». Κι εκεί οι επιμελητές μάς ξεναγούν στην έκθεση με εικόνες και βίντεο υψηλής ποιότητας και μετά μπορούμε να δούμε, σε επίσης μεγάλη ανάλυση, επιλεγμένα έργα, όπως πίνακες, πανοράματα, γλυπτά, επιτραπέζια ρολόγια κ.ά.
Υπάρχει όμως και μια αμηχανία. Οχι μόνο γιατί οι επιμελητές –και φυσικό είναι– είναι άμαθοι σε τέτοιου είδους παρουσιάσεις, αλλά διότι τα βίντεο δεν συνοδεύουν τις εκθέσεις αλλά «είναι» οι εκθέσεις.
Εχει περάσει ήδη ένας μήνας από τότε που «άνοιξε» η έκθεση για το 1821 στο Μπενάκη και ακόμη ουδείς γνωρίζει πότε θα μπορέσει να την επισκεφθεί το κοινό. Η Εθνική Πινακοθήκη άνοιξε και αυτή για μία ημέρα και μετά έκλεισε (μάλλον) μέχρι τον Ιούνιο. Στις 17 Μαρτίου άνοιξε επίσης η έκθεση του Ιδρύματος Ευγενίδου και των ΓΑΚ για τον «Αγώνα στη θάλασσα» του ’21. Ολες οι παραπάνω εκθέσεις παρουσιάστηκαν από τις σελίδες της «Κ» με την υποσημείωση να υποδεχθούν το κοινό όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες.
Βλέποντας όμως το άνοιγμα του εμπορίου, των καταστημάτων λιανικής, των βιβλιοπωλείων με ραντεβού και αυστηρούς κανόνες, προκύπτει αβίαστα το ερώτημα σχετικά με το άνοιγμα των μουσείων.
Στο τρίωρο που κάποιος έχει στη διάθεσή του να βγαίνει καθημερινά για ψώνια, γιατί να μην κλείσει ένα ραντεβού και με τον πολιτισμό;