Να έβαλε το χέρι του ο καύσωνας; Η έξοδος του Αγίου Πνεύματος που είχε ροκανίσει τα οικονομικά του φιλοθεάμονος; Ή η προτίμηση του κόσμου να βγει με φίλους και συγγενείς ύστερα από μήνες εγκλεισμού; Μπορεί και τίποτε από τα παραπάνω. Σε κάθε περίπτωση, το τριήμερο 25-27 Ιουνίου, η προσέλευση στους αριστοφανικούς «Ιππείς», που άνοιξαν το Φεστιβάλ Επιδαύρου, ήταν μειωμένη: η παράσταση του Εθνικού Θεάτρου, με τον Κωνσταντίνο Ρήγο στο πόστο του σκηνοθέτη για πρώτη φορά, προσείλκυσε συνολικά 8.700 θεατές.
Η προσέγγιση του έργου διαφαινόταν σχεδόν εξαρχής: διακοσμημένο με πλάγιους ίππους και άλλα όργανα γυμναστικής, με έναν αρχαίο κίονα υπό ανακαίνιση και με μια πολυθρόνα κατάλληλη για εξουσιομανείς άρχοντες, το σκηνικό (Κωνσταντίνος Ρήγος και Μαίρη Τσαγκάρη) έμοιαζε με προνομιακό πεδίο δράσης του Χορού των Ιππέων, της ανώτερης κοινωνικής και οικονομικής τάξης της Αθήνας της εποχής. Ο Χορός υποδεχόταν και το κοινό της Επιδαύρου με ένα pre-show γεμάτο αθλητικές προθερμάνσεις, νεανικούς ενθουσιασμούς («Επίδαυρος», όπως «Μύκονος»), μουσικές δυναμικές όσο η trance, αλλά και με έναν δραματικό μονόλογο της Στεφανίας Γουλιώτη (εκ των κορυφαίων του Χορού, με τον Κωνσταντίνο Μπιμπή και τον Γιάννη Χαρίση), που σκιαγράφησε το ιστορικό πλαίσιο του έργου παραπέμποντας και στη σειρά «Game of Thrones».
Η υπόθεση εξελισσόταν επίσης με τη συνοδεία σύγχρονων πολιτισμικών αναφορών. Ο Δημοσθένης και ο Νικίας, οι δύο παλιότεροι υπηρέτες του Δήμου (ερμηνεύτηκαν από τον Πάνο Μουζουράκη και τον Κωνσταντίνο Πλεμμένο, με ικανοποιητικό συνήθως σκηνικό ρυθμό), αναζητούσαν τρόπους να ξεφορτωθούν τον φαύλο αρχιυπηρέτη Παφλαγόνα, ενώ τραγουδούσαν από ραπ μέχρι νεοδημοτικά. Η λύση που βρήκαν, δηλαδή ένας εξίσου φαύλος Αλλαντοπώλης (ο Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης τον επενδύει με απολαυστική σαστιμάρα και καπατσοσύνη), εμφανίστηκε εν μέσω ροκ συγχορδιών. Οταν όλα έγιναν αντιληπτά από τον Παφλαγόνα (έναν Κώστα Κόκλα γνώριμο υποκριτικά), ξεκίνησε ανάμεσα στους δύο άνδρες μια κόντρα που συνοδευόταν ακόμη και από καρτουνίστικα ηχητικά εφέ. Και όταν κλήθηκε ο Δήμος (ο διασκεδαστικός Στέλιος Ιακωβίδης) να αποφασίσει ποιον από τους δύο αντιπάλους επιθυμεί, εκείνες οι αναφορές στράφηκαν, όπως ενίοτε συνηθίζεται, στην επικαιρότητα.
Πολλά στριμώχτηκαν εδώ: ο Μεγάλος Περίπατος, η ελάφρυνση των υγειονομικών μέτρων ενόψει της έλευσης των τουριστών, πολυσυζητημένες ατάκες πολιτικών – μέχρι και το όνομα του Δημήτρη Λιγνάδη ακούστηκε μασημένο κάποια στιγμή, όταν ο απερχόμενος Παφλαγόνας, προς αντίδραση του Αλλαντοπώλη, κόμπασε ότι κυνήγησε τους «πισωγλέντηδες».
Και αν οι πολιτικοί έμοιαζαν όλοι ίδιοι, οι Ιππείς, χορογραφημένοι από τον Κωνσταντίνο Ρήγο, ξεχώριζαν έως το τέλος. Φορούσαν μεν παρωπίδες (τα κοστούμια υπογράφει η Νατάσα Δημητρίου), ωστόσο, ο ρόλος τους παρέμενε ανοιχτός σε αναγνώσεις. Συνέβαλαν σε αυτό μια παράβαση σε ύφος ραπ, ένα ποτ πουρί του Κωνσταντίνου Μπιμπή με τραγούδια για την Αθήνα, ένας ακόμη μονόλογος της Στεφανίας Γουλιώτη περί της απουσίας του θεού, η επίκληση των Ιππέων προς τον λαό να παραβλέψει την τάση τους για καλλωπισμούς, ώσπου η συμφιλίωση ήρθε από ψηλά: «Ας φροντίζουμε ώστε το φεγγάρι, το ίδιο που έλαμπε το 424 π.Χ., να φωτίζει για πολλές γενιές ακόμη τον μαγευτικό χώρο της Επιδαύρου», ήταν τα τελευταία λόγια του νέου αρχιυπηρέτη της πόλης.