Χαίρεσαι τα ελληνικά του που αναβλύζουν από αρχέγονες πηγές αλλά και τη λεπτή ειρωνεία, τον τρόπο που το τραγικό υπεισέρχεται στο πιο μύχιο και καθημερινό με τη ζωή να διατηρεί την ομορφιά και την ελαφράδα της. Ευκαιρία να ξαναδιαβάσουμε τα διηγήματα του Ηλία Χ. Παπαδημητρακόπουλου, τώρα που οι εκδόσεις «Κίχλη» επανεκδίδουν σταδιακά τα βιβλία του. Και η αρχή έγινε με την πρώτη συλλογή διηγημάτων «Οδοντόκρεμα με χλωροφύλλη», που είχε πρωτοβγεί το 1973 στα «τραμάκια» της Θεσσαλονίκης, όταν ο Ηλίας Χ. Παπαδημητρακόπουλος, με σπουδές στη Στρατιωτική Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ήταν 43 ετών. Η «Κίχλη» αναδεικνύεται, εκτός των άλλων, και κηπουρός ευγενών κειμένων, με την ευγένεια να δηλώνεται στην ευρύτερη δυνατή έννοια, ως δυνατότητα επαφής με κάτι αυθεντικό, σπάνιο, που ευφραίνει τις αισθήσεις. Ο Αργύρης Χιόνης και ο Νίκος Καχτίτσης είναι στη λίστα της «Κίχλης», με τον δεύτερο να έχει απασχολήσει κριτικά τον Ηλία Χ. Παπαδημητρακόπουλο. Υφαίνονται συγγένειες.
Η νέα έκδοση της συλλογής «Οδοντόκρεμα με χλωροφύλλη», με θαυμάσιο πράσινο ταιριαστό χρώμα στο εξώφυλλο, κοσμείται με τα λεπταίσθητα σχέδια της Εύης Τσακνιά, είναι δηλαδή ένα βιβλίο «ωραίο», να χαίρεσαι να το κρατάς και να το διαβάζεις. Αλλά, εν προκειμένω η γλώσσα, το ύφος, το μυαλό, ο κόσμος του Ηλία Χ. Παπαδημητρακόπουλου σε επαναφέρει στον πυρήνα, σε αποσπά από την όποια διαφυγή προς τον αισθητισμό. Κάθε διήγημά του μας υπενθυμίζει τον θρίαμβο της μικρής φόρμας στην ελληνική γλώσσα, τη σοφία της οικονομίας, την αμεσότητα του ερωτικού ενστίκτου, τη φύση και τη σάρκα, τον θάνατο και την απλή χαρά της στιγμής. Το 1995, έγραφε στην «Καθημερινή» ο Παντελής Μπουκάλας για τον Ηλία Χ. Παπαδημητρακόπουλο: «Υπάρχει μια διαρκής κύμανση, μια εκκρεμότητα ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό, το λογικό και το παράδοξο, το ευθύγραμμο και το τεθλασμένο».