Χρόνια τώρα, ακόμα και μέσα στην οικονομική κρίση, ηθοποιοί, σκηνοθέτες, σκηνογράφοι, μουσικοί δραστηριοποιούνταν στο αθηναϊκό θεατρικό κέντρο. Λες και η κρίση τους πείσμωνε, οι ομάδες πλήθαιναν, μαζί και τα θέατρα στις γειτονιές. Σε αποθήκες, συνεργεία, βιομηχανικούς χώρους, στο Μεταξουργείο, στον Βοτανικό, στον Νέο Κόσμο, στο Γκάζι και αλλού, παντού ξεφύτρωνε και από ένα θεατράκι.
Aλλο τόσο όμως πείσμωνε και η περιφέρεια με την αδιαφορία μας. Μάλιστα πολύ νωρίτερα, κι ας μη μας επέτρεπε ο αθηνοκεντρισμός μας να το προσέξουμε. Ερασιτεχνικές ομάδες άνοιγαν τον δρόμο στα νησιά του Αιγαίου, από ανήσυχους πολίτες που ήθελαν να κάνουν δημιουργικό τον χρόνο τους.
Αυτό μας θύμισε η 32η Συνάντηση Ερασιτεχνικών Θιάσων Αιγαίου που ολοκληρώθηκε στη Νάξο με τη συμμετοχή 20 θεατρικών ομάδων από τη Λήμνο, τη Λέσβο, τη Σάμο, τη Χίο, την Ικαρία, τη Ρόδο, την Πάτμο, την Κάλυμνο, τη Σύρο, την Τήνο, τη Μήλο, τη Μύκονο, την Πάρο και τη Νάξο.
Σύγχρονα έργα, ελληνικά και ξένα, καθώς και αρχαίο δράμα παρουσιάστηκαν, καθώς και δύο αφιερώματα στον Ιάκωβο Καμπανέλλη και στα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση.
Τριάντα τρία χρόνια μετράει ο θεσμός –πέρυσι δεν πραγματοποιήθηκε η συνάντηση λόγω της πανδημίας–, με τη Μυτιλήνη να τον φιλοξενεί πρώτη το 1988. Συλλογική δουλειά, ομάδες, άσκηση, ενθάρρυνση δημιουργίας, επικοινωνία, συνεργασίες, ευγενής άμιλλα. Τα νησιά ακολουθούσαν το ένα μετά το άλλο. Ετσι αναδείχθηκε η δουλειά της περιφέρειας μέσα στις τοπικές κοινωνίες, στηρίζοντας τους ντόπιους, δίνοντας τη χαρά της δημιουργίας, συστήνοντας έργα, κείμενα άγνωστα σε πολλές περιπτώσεις.
Η συνάντηση έγινε χάρη στη βοήθεια του υπουργείου Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής. Είναι οι διοργανωτές με τη Γενική Γραμματεία Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής, την Ομοσπονδία Ερασιτεχνικού Θεάτρου Αιγαίου, με συνδιοργανωτές την Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου και τον Δήμο Νάξου και Μικρών Κυκλάδων.
Δεν έχει σημασία αν στις παραστάσεις αυτές δεν συναντάμε πάντα τον επαγγελματισμό μιας αθηναϊκής σκηνής. Συχνά κρύβονται διαμαντάκια, αλλά πάνω απ’ όλα έχει σημασία ότι το έργο αυτό πραγματοποιείται στα νησιά και μάλιστα με λιγοστά μέσα. Στηρίζει κοινωνίες, δημιουργεί θεατές. Συνανθρώπους μας που βρίσκουν παρηγοριά στην τέχνη και μάλιστα τόσο μακριά από την Αθήνα.