Lana Del Rey
Blue Banisters
Polydor/Interscope
Αν επιτρέπεται μια εντελώς υποκειμενική και όχι ακριβώς νηφάλια άποψη, η Λάνα Ντελ Ρέι έμοιαζε από τα πρώτα της άλμπουμ κουραστικά προκατασκευασμένη και γραφική. Η μάλλον επιτηδευμένη μελαγχολία της, οι εστέτ αναφορές της στη λαογραφία της Αμερικής του ’50 και του ’60, η εμμονή της σε νουάρ μπαλάντες για θλιμμένα κορίτσια και αλανιάρικα αγόρια, αποκάλυπταν ένα σύμπαν τόσο στυλιζαρισμένο και μακρινό, που ο ευκολότερος τρόπος για να συνδεθεί το σύγχρονο ακροατήριο μαζί του, ήταν να νοσταλγήσει εποχές που δεν έζησε ή να μιμηθεί επιθυμίες που μπορεί και να μην είχε, πράγμα όχι ασύνηθες. Συγκρινόμενη ειδικά με την ειλικρίνεια μιας Cat Power ή μιας Φιόνα Απλ, η Λάνα Ντελ Ρέι, πάλι υποκειμενικά μιλώντας, έχανε κατά κράτος. Δύο μόνο χαρακτηριστικά της φαίνονταν εξαρχής αυθεντικά: η προσήλωση και η υπομονή της.
Είτε τις κληρονόμησε από τους επαγγελματικά επιτυχημένους γονείς της είτε τις καλλιέργησε από τότε που ένας θείος της την έμαθε να παίζει κιθάρα με αποτέλεσμα να στραφεί, παράλληλα με τις σπουδές της, στην τραγουδοποιία και στις εμφανίσεις σε μουσικές σκηνές της γενέτειράς της, της Νέας Υόρκης, οι δύο συγκεκριμένες αρετές τής κατά κόσμον Ελίζαμπεθ Γούλριτζ Γκραντ ξεδιπλώθηκαν, αν όχι στο «Born to Die» με το οποίο γοήτευσε για πρώτη φορά το ευρύ κοινό το 2012, τότε σίγουρα σε άλμπουμ όπως «Ultraviolence» και «Norman Fucking Rockwell!» που έμοιαζαν να δηλώνουν σε όλους τους τόνους ότι εδώ δεν υπήρχε καμιά πλαστή περσόνα ή, έστω, όχι κάποια που δεν είχε ιστορίες να πει. Οι επιτυχίες, οι βραβεύσεις, οι συμμετοχές σε χολιγουντιανά σάουντρακ δεν άργησαν να έρθουν και η Λάνα Ντελ Ρέι θα πρόσθετε στην εργογραφία της και ποιητικές συλλογές ή φωτογραφικά λευκώματα.
Αυτό πάντως που προστίθεται στο καλλιτεχνικό της σύμπαν με το όγδοο άλμπουμ της, «Blue Banisters» (το δεύτερο που κυκλοφόρησε εντός του 2021), δεν είναι τόσο οι πειραματισμοί που άλλοτε λειτουργούν –όπως στην περίπτωση του εισαγωγικού «Text Book», με τις αλλόκοτες αλλά τελικά ταιριαστές ρυθμικές εναλλαγές– και άλλοτε όχι – όπως στο αχρείαστο «The Trio (Interlude)», που για κάποιο λόγο αναμειγνύει την τραπ με τον Ενιο Μορικόνε. Ούτε και κυριαρχούν ακριβώς τα αντισυμβατικά φωνητικά α λα Γιόκο Ονο που ακούμε στο «Dealer», ένα στυλάτο ντουέτο με τον Μάιλς Κέιν. Τον τόνο, και σε αυτό το άλμπουμ της Λάνα Ντελ Ρέι, δίνουν οι πιανιστικές μπαλάντες, με χαρακτηριστικά παραδείγματα τα «Violets for Roses» και «Living Legend». Κάποιες, όπως το «Arcadia», θυμίζουν παλιότερες δουλειές της, ενώ άλλες, σαν το «Sweet Carolina», φανερώνουν και μια καλοδεχούμενη επιρροή από την Τζόνι Μίτσελ. Και όλες μοιάζουν να προέρχονται από μια ερμηνεύτρια που χτίζει σταθερά την όποια παρακαταθήκη της και κατακτά σταδιακά την ερμηνευτική ελευθερία της μέσα από –τι άλλο– την ωριμότητα.
B-side
Το πρώτο μεγάλο αμερικανικό συγκρότημα που πληρώθηκε με το κρυπτονόμισμα bitcoin για συναυλία του είναι πλέον οι OneRepublic, σύμφωνα με ανακοίνωσή τους. Η συναλλαγή έγινε στο πλαίσιο πρόσφατης εμφάνισης που οι OneRepublic πραγματοποίησαν για περιορισμένο κοινό, στην Αίθουσα Χάιντν, έξω από τη Βιέννη. «Χωρίς αμφιβολία», δήλωσε ο τραγουδιστής Ράιαν Τέντερ, «αυτό είναι το μέλλον της εκτέλεσης πληρωμών για απεριόριστο αριθμό αγαθών, υπηρεσιών, παραστάσεων κ.λπ. σε όλο τον κόσμο».
