Ερμού και Ευαγγελιστρίας, γωνία

Ερμού και Ευαγγελιστρίας, γωνία

Στην καρδιά της Αθήνας, έμενε κάποτε κόσμος. Και έμενε εκεί όχι κατ’ εξαίρεσιν, αλλά γιατί πολύς κόσμος έμενε και στην Ερμού και στη Φιλελλήνων και στη Νίκης και στην Απόλλωνος. Ηταν το κέντρο της πόλης, ήταν όμως μαζί και γειτονιά.

1' 37" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Στην καρδιά της Αθήνας, έμενε κάποτε κόσμος. Και έμενε εκεί όχι κατ’ εξαίρεσιν, αλλά γιατί πολύς κόσμος έμενε και στην Ερμού και στη Φιλελλήνων και στη Νίκης και στην Απόλλωνος. Ηταν το κέντρο της πόλης, ήταν όμως μαζί και γειτονιά. Αυτή ήταν η Αθήνα έως περίπου τη δεκαετία του ’60, ένα συνονθύλευμα εμπορίου και κατοικίας, επιχειρήσεων και μεροκάματου. Ενας κόσμος ανάκατος, γοητευτικός, θορυβώδης αλλά και ήσυχος, όσο και ευανάγνωστος, με εκείνο το μείγμα της αστικής ζωής που όλα τα συναιρούσε. Και ήταν η Αθήνα, «το σπίτι». Από το 1948 έως το 1953, εκεί γύρω στην Ερμού, κάτω από την πλατεία Συντάγματος, απλώνονταν οι διαδρομές του μικρού Γιάννη, που έμενε Ερμού και Ευαγγελιστρίας. «Πιο κέντρο δεν γίνεται», όπως γράφει στον πρόλογο του βιβλίου του με τίτλο ακριβώς αυτήν τη συμβολή των οδών.

Ο Γιάννης Παντζόπουλος, πολυπράγμων, εικαστικός και συγγραφέας (τα χαρακτικά του είναι θαυμάσια), μας χάρισε τις παιδικές αναμνήσεις του και χωρίς ίσως να το σχεδίαζε, διέσωσε εκείνη ακριβώς τη μοναδική ατμόσφαιρα της κεντρικής Αθήνας μετά τον πόλεμο. Το «Ερμού & Ευαγγελιστρίας γωνία» (εκδόσεις ΟΤΑΝ) είναι ένα σπονδυλωτό αφήγημα από τα σπλάχνα της Αθήνας, φτιαγμένο με τα υλικά της αλήθειας και της εντιμότητας. Αλλωστε, οι διαδρομές του μικρού Γιάννη στα πέριξ της Ερμού και της Μητροπόλεως ήταν διαδρομές που του άνοιγαν σταδιακά τις θυρίδες της ζωής, του γνώριζαν τις πολλές όψεις του κόσμου. Απολαυστικές οι σκηνές του εορταστικού χορού στα οικογενειακά σπίτια, τα κάλαντα πόρτα πόρτα, μαγαζί μαγαζί και σπίτι σπίτι, οι βόλτες με το πατίνι στο Ζάππειο. Και μαζί ένα μωσαϊκό ανθρώπων, μορφές συγγενών και γειτόνων, όλη εκείνη η πινακοθήκη χαρακτήρων που πριν από 70 χρόνια έδινε παλμό σε μιαν άλλη Ερμού, μιας «άλλης» Αθήνας. Ο Γιάννης Παντζόπουλος έχει το χάρισμα μιας αβίαστης γραφής, δίνει απόλαυση το μοίρασμα των αναμνήσεών του, αλλά πάνω απ’ όλα καταθέτει πολύτιμες ψηφίδες μνήμης στη μεγάλη τοιχογραφία της Αθήνας. Και μαζί ζωντανεύει όλο το αστικό μωσαϊκό, η Αθήνα με τον απόηχο ακόμη μιας μικρής πρωτεύουσας, που σαρώθηκε μετά το 1960.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή