Στους χώρους του, στην οδό Βαλαωρίτου, μπορεί κανείς να δει αυτές τις μέρες αφίσες από μια έκθεση του Γιάννη Κουνέλλη στο φορτηγό πλοίο «Ιόνιον» το 1994 ή από μία του Νίκου Εγγονόπουλου, στην γκαλερί «3», το 1981. Μπορεί επίσης να περιεργαστεί παλιά εξώφυλλα περιοδικών τέχνης, όπως ο «Ζυγός» και το «Ιδεοδρόμιο», ή δημοσιεύματα από το καλοκαίρι που έργα του Αντι Γουόρχολ είχαν έρθει στην Αθήνα. Η ιστοσελίδα του είναι ακόμα πιο πλούσια: περίπου 11.000 τεκμήρια έχει μόνο το λήμμα «Βιβλιοθήκη», για να μη μιλήσουμε για τα περίπου 55.000 αποκόμματα Τύπου. Στα αλήθεια, το Ινστιτούτο Σύγχρονης Ελληνικής Τέχνης είναι ένα «μικρό μουσείο», όπως το χαρακτήρισε η Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου για την ανακοίνωση της δωρεάς του στην Εθνική Πινακοθήκη-Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτσου και για το άνοιγμα μιας έκθεσης για την ιστορία του, την οποία εγκαινίασε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου.
Το εμπνεύστηκε η διευθύντριά του, Τζούλια Δημακοπούλου, ως φυσική συνέχεια της γκαλερί «Νέες Μορφές» (της οποίας η Δημακοπούλου υπήρξε η «ψυχή» από το 1959 έως το 2009) και το ίδρυσε το 2010, μαζί με τους Ιωάννα Μεντζενιώτου, Μαρία Βασιλείου και Λεωνίδα Δημακόπουλο. Στόχος του Ινστιτούτου ήταν (και είναι) η συγκέντρωση κάθε είδους αρχειακού υλικού γύρω από πρόσωπα, γεγονότα ή και καταστάσεις σχετικά με την πορεία της σύγχρονης ελληνικής τέχνης από το 1945 μέχρι σήμερα. Και καθώς οι ιδρυτές του πιστεύουν, όπως διαβάζουμε στο σχετικό σημείωμα, «στην αναγκαιότητα των συλλογικών προσπαθειών και του διαλόγου, στην προώθηση της κριτικής σκέψης, στη δημιουργική αλληλεπίδραση του παρελθόντος με το παρόν και το μέλλον, αλλά πρωτίστως στην αναγκαιότητα της συνέχειας, η οποία ισοδυναμεί με διαρκή ανανέωση», αποφάσισαν να δωρίσουν το Ινστιτούτο Σύγχρονης Ελληνικής Τέχνης (και συγκεκριμένα τις εγκαταστάσεις του, τον εξοπλισμό του και φυσικά το πολύτιμο αρχείο του) στην Εθνική Πινακοθήκη: «Η σύνδεση με έναν μεγαλύτερο και αξιόπιστο φορέα», έλεγε στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου η Τζούλια Δημακοπούλου, «ήταν χρέος μας, για τους ανθρώπους που συνεργάστηκαν και συμπορεύθηκαν μαζί μας».
Στόχος του Ινστιτούτου είναι η συγκέντρωση κάθε είδους αρχειακού υλικού σχετικά με την πορεία της σύγχρονης ελληνικής τέχνης από το 1945 μέχρι σήμερα.
Ζωντανό κύτταρο
Η διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα, αφού αναφέρθηκε στη μοναδικότητα του ΙΣΕΤ, στις γραφειοκρατικές δυσκολίες που συνάντησε η δωρεά του και στη σημασία της για τον εμπλουτισμό του αρχείου της Εθνικής Πινακοθήκης, υποσχέθηκε ότι το Ινστιτούτο «θα γίνει ένα ζωντανό κύτταρό της, με εκθέσεις, παρουσιάσεις κ.ά., ένα κομμάτι της που θα λειτουργεί στο κέντρο της πόλης». Ο Σπύρος Αλεξόπουλος του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, το οποίο διέθεσε στο Ινστιτούτο τον υπερσύγχρονο τεχνολογικό του εξοπλισμό, έκανε λόγο για μια «γενναία δωρεά», ενώ ο υφυπουργός σύγχρονου πολιτισμού Νικόλας Γιατρομανωλάκης είδε στην κίνηση του ΙΣΕΤ «μια ένδειξη, μια ψήφο εμπιστοσύνης στους κρατικούς φορείς σύγχρονης τέχνης», την οποία παρομοίασε με την πρόσφατη δωρεά του Δημήτρη Δασκαλόπουλου στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.
Εγκαινιάζοντας την έκθεση «10 χρόνια Ινστιτούτο Σύγχρονης Ελληνικής Τέχνης», η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου αναφέρθηκε σε μια ιστορική στιγμή για την ελληνική τέχνη, εξήρε το έργο της Τζούλιας Δημακοπούλου και τη συμβολή της Μαρίνας Λαμπράκη-Πλάκα στη δωρεά και χαρακτήρισε το ΙΣΕΤ «πολύτιμη κιβωτό τεκμηρίωσης της ιστορίας και της εξέλιξης της μεταπολεμικής εικαστικής κίνησης στη χώρα μας»: το τελευταίο επιβεβαιώνεται και από μια πλούσια έκδοση του Ινστιτούτου, ομότιτλη με την έκθεση, από την οποία ξεχωρίζουν μεταξύ άλλων προσωπικές αφηγήσεις ή συνεντεύξεις καλλιτεχνών που συνεργάστηκαν μαζί του.
Ακολουθήστε το kathimerini.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο kathimerini.gr