06.30
Περνάω γύρω στη μισή ώρα αναβάλλοντας το ξυπνητήρι, δεν μπορώ να ξυπνήσω αλλιώς. Στο μεσοδιάστημα παρελαύνουν εικόνες του νερού, της δεξαμενής, του Αρη πάνω στα αντικείμενα, των χεριών μου που κρατούν τον ρυθμό της μουσικής με δύο κλαδιά αμυγδαλιάς. 06.45, «Το όνειρο ενός γελοίου» δείχνει τα δόντια του…
07.00
Κάνω τον σταυρό μου και πάμε… Καφεΐνη και γάλα αμυγδάλου. Καθημερινή εθιστική ιεροτελεστία ο καφές.
09.30
Ο Μίσα και η Ζόλα έχουν ξεκινήσει να μας κοιτάζουν περίεργα. Ισως η πιο ελαφριά ώρα της μέρας η βόλτα με τα ζωντανά, μαζί τους δεν ξεχνάμε να περπατάμε, βρήκαμε το απίστευτο σημείο της Αγίας Φωτεινής κάτω από τον λόφο Αρδηττού, δίπλα το γήπεδο του Εθνικού, το πολύτιμο Ζάππειο. Στύλοι του Ολυμπίου Διός και πίσω.
12.00
Ξεκινάω να γράφω το κείμενο για τη στήλη με εμβόλιμες συνομιλίες με τη Βάσια για τα προβλήματα που προκύπτουν με τα της σκηνογραφίας και τα έπιπλα της παράστασης. Το ξύλο είναι ζωντανή ύλη, με νευρικό σύστημα που αντιδρά στις συνθήκες όπως το νερό, το οποίο λειτουργεί διαβρωτικά και σχεδόν διαλύει ό,τι αναστηλώθηκε την προηγούμενη μέρα. Στην καθημερινή χρήση τα έπιπλα πάσχουν, χρειάζονται ενίσχυση. Ο σκηνογραφικός κόσμος συγχωνεύεται με τον λογοτεχνικό και ταυτόχρονα με τον πραγματικό.
14.00
Απολαμβάνω τη στιγμή που ανοίγω τον ηλεκτρολογικό πίνακα για να σηκώσω τους διακόπτες των φώτων του χώρου της πρόβας: άπειρες ασφάλειες και πρίζες στη σειρά, άπειρα καλώδια που τρέχουν στο πάτωμα. Μια εγκατάσταση από μόνη της. Περνώ ώρα κοιτάζοντας την εικόνα της παράστασης. Θέλω να πηγαίνω νωρίς, δύο ώρες πριν απ’ όλους, να καθίσω άπραγη μπροστά της. Αντλώ εικόνες και υλικά μέσα σε αυτή τη σιωπή. Το νερό είναι καθαρτήριο, ξεπλένει το άγχος μου. Ο κατοπτρισμός των σωληνώσεων εξαερισμού πάνω στο νερό, τα έπιπλα που το νερό τα βαφτίζει τού πάνω και κάτω κόσμου είναι μαγικά φαινόμενα. Την ενατένιση διακόπτουν περιοδικά τα πόδια του Aρη που κάνει ζέσταμα. Τρεις τζούρες καφέ, και μισή ώρα μετά δύο κομμάτια σπιρουλίνα. Ο καφές οξειδώνει τη βιταμίνη C.
15.00
Τα εργαστήρια για τον σχεδιασμό και τη διαμόρφωση της παράστασης είναι η πιο ενδιαφέρουσα διαδικασία στην πρόβα. Κατάδυση και συγκέντρωση στις αξίες που αρχίζει να εμφανίζει η παράσταση. Είναι όλα ανοιχτά, εμπλεκόμαστε καρδιακά στη διαδικασία. Οι παραφωνίες υπερτονίζονται δίπλα σε δράσεις που λειτουργούν, αγωνία να βρεθεί η φόρμα να τακτοποιηθεί η ακαταστασία, είμαστε δυνητικά ήρωες στα έργα του Μπέκετ. Eνας αγώνας κυριαρχίας μεταξύ των αρμονικών και της παραφωνίας. Καταλήγω ότι και η εικόνα είναι μουσική… Και ο «Γελοίος» του Ντοστογιέφσκι κύμβαλο αλαλάζον…
«Το κλείσιμο της μέρας είναι σιωπηλό, αντίσταση στον θόρυβο που κατάπιαμε μέσα στη μέρα».
19.00
Αρχίζω να αισθάνομαι το πρώτο πέσιμο κόπωσης, αναζήτηση για καφέ, νερό, ψάχνω στο τραπέζι κάτι να ανακουφιστώ, ίσως και να διακόψω τη σχέση μου με αυτό που βλέπω. Την περίοδο της Καλών Τεχνών έμαθα την απόσταση, τη διακοπή του βλέμματος από τη σπουδή. Μετά από ένα σημείο δεν βλέπεις πια. Πρέπει να μισοκλείσεις τα μάτια.
Η παύση για ανατροφοδοσία καφέ και συζήτηση για όλα όσα συνέβησαν το τετράωρο είναι επιβεβλημένη. Σε αυτή τη φάση των προβών απολαμβάνω να αναιρώ τις βεβαιότητές μου, αναπαύομαι να βλέπω τα πράγματα να «κουνιούνται», να μετατοπίζονται μεταξύ κάποιων σταθερών περιοχών που έχουν ήδη επιβεβαιωθεί, υπάρχουν χώρος και χρόνος για να αναπνέει ο οργανισμός της παράστασης.
Κοιτάζω την οικογένεια-ομάδα μου και Τον ευγνωμονώ, αυτό ονομάζεται ευλογία.
20.00
Βουτιά στο εργαστήρι μαζί με την κόπωση. Το τελευταίο δίωρο θα μας φέρει στην αυριανή πρόβα.
22.00
Η πνευματική κόπωση σωματοποιείται, βαραίνω πια ορατά, κουράστηκα, τέλος, αντίο, αύριο πάλι. Η βραδινή Πατησίων έχει έντονη πολυχρωμία, η καλοκαιρινή βόλτα του γυρισμού με τη μηχανή είναι θεραπευτική.
23.00
Rewind: O Μίσα χασμουριέται αμήχανα και η Ζόλα κουνάει τ’ αυτιά της, βόλτα σ’ έναν σιωπηλό Νέο Κόσμο. Το κλείσιμο της μέρας είναι σιωπηλό, αντίσταση στον θόρυβο που κατάπιαμε μέσα στη μέρα. «Μη με αγγίζεις, μη με ρωτάς, μη μου μιλάς, μείνε μαζί μου!», Μπέκετ.
Το έργο του Φ. Ντοστογιέφσκι «Το όνειρο ενός γελοίου» περιοδεύει μέσα στο καλοκαίρι, σε επιλεγμένα θέατρα σε όλη την Ελλάδα, σε σκηνοθεσία Εφης Μπίρμπα και με πρωταγωνιστή τον Αρη Σερβετάλη.