Σε αυτό το σημείωμα θα μιλήσω προσωπικά. Αλλωστε ανήκε στους τυχερούς ανθρώπους που είδε εν ζωή το έργο του να αναγνωρίζεται. Η ζωή μου συνδέθηκε μαζί του από το 2001. Την πρώτη φορά μού φάνηκε βλοσυρός, γρήγορα κατάλαβα ότι ήταν ο τρόπος του να σε ζυγίζει. Γιατί κάτω από την επιφάνεια ο Ματθαίος Γιωσαφάτ (1937-2022), ο ψυχίατρος και ψυχαναλυτής που έβαλε την ψυχοθεραπεία στα ελληνικά σπίτια, ήταν πάντα και ένα μικρό αγόρι. Ενα παιδί που κρύφτηκε στα βουνά της Κατερίνης, ένα παιδί που ζορίστηκε όταν η μάνα του γέννησε κοντά τον αδελφό του. Παραδεχόταν τις ανθρώπινες αδυναμίες του, τον καταλάβαινες όταν βαριόταν, όταν κουραζόταν, έβλεπες το βλέμμα του να βγάζει σπίθες όταν μιλούσε για κάτι δύσκολο, φέρνοντάς το στα ανθρώπινα. Είχε τεράστιο εύρος γνώσεων. Ανήκει στους τελευταίους των ψυχαναλυτών που στην Αγγλία συναναστράφηκε όσους εμείς σήμερα μόνο τους διαβάζουμε. Η μεγάλη του ικανότητα, ο συνδυασμός απλότητας και σαφήνειας. Η εκλαΐκευση για την οποία έχει κατηγορηθεί ήταν το δώρο του προς όλους. Το μοίρασμα της φωτιάς στον άνθρωπο. Από την άλλη, εμείς που τον ζήσαμε εντός, γνωρίζουμε ότι δεν ήταν πάντα εκλαϊκευτικός, αλλά βαθύς γνώστης του αντικειμένου του. Εδωσε μάχες μέσα και έξω, όχι πάντα με επιτυχία. Εκανε και εχθρούς. Εζησε μια μυθιστορηματική ζωή. Είχε πρωτοποριακό πνεύμα, βλέμμα σπινθηροβόλο και πονηρό χαμόγελο, αγαπούσε τις γυναίκες, του άρεσε να έχει μεγάλη οικογένεια και ομάδες. Εδωσε μάχες στην πολιτική και στη δημόσια υγεία. Είχε την έγνοια του να προχωράμε στο δύσκολο επάγγελμα. Μίλησε για τη θεραπευτική δύναμη της σχέσης και σχετίστηκε αυθεντικά μαζί μας.
Προσωπικά
Η εκλαΐκευση για την οποία έχει κατηγορηθεί ήταν το δώρο του προς όλους. Το μοίρασμα της φωτιάς στον άνθρωπο.
Του χρωστάω έναν πατέρα που απέκτησα εκτός από τον βιολογικό μου, αδέλφια που απέκτησα εκτός από την αδελφή μου, του χρωστάω ένα σπίτι που ήταν το γραφείο του και η Εταιρεία μας. Του χρωστάω τον άνθρωπο που έχω γίνει και εξελίσσομαι. Κουβαλώ κάτι από εκείνον κάθε στιγμή της ημέρας. Του χρωστάω που βρέθηκε κοντά και στα συγγραφικά μου βήματα, θυμίζοντάς μου ότι ξεκίνησε ως ποιητής. Νομίζω ότι παρέμεινε ποιητής. Του χρωστάω και δύο πολύ προσωπικά πράγματα. Ενα τηλεφώνημα που έκανε σε μια πολύ δύσκολη στιγμή της ζωής μου, στην προσπάθεια να φέρω ένα παιδί στον κόσμο, και χωρίς να το γνωρίζει, πήρε τηλέφωνο τον πατέρα μου, και μίλησαν οι δυο τους. Του χρωστάω και εκείνο το βλέμμα ότι θα γίνω καλή ψυχοθεραπεύτρια, όταν όλα μέσα μου με τρόμαζαν στο να κάνω το βήμα.
Δάσκαλε, σου χρωστάμε πολλά, κυρίως μεγάλες αγκαλιές και ανόθευτο χιούμορ. Γιατί η ψυχοθεραπεία δεν είναι μόνον κλάμα και σιωπές, είναι και γάργαρη συγκίνηση. Και όσα δεν θα καταφέρουμε, δεν θα μας πτοήσουν γιατί γνωρίζουμε από σένα ότι το πιο σημαντικό στη ζωή είναι να διαλέξουμε πού ανήκουμε και να μην ξεχνάμε όσα αγαπήσαμε. Γιατί τι άλλο είναι η ψυχοθεραπεία στο τέλος της ημέρας από τη δυνατότητά μας να αγαπάμε, παρά τις δυσκολίες;
Ακολουθήστε το kathimerini.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο kathimerini.gr