Jack White
Entering Heaven Alive
Third Man Records
Οχι ότι δεν έχει εκτιμηθεί, αλλά προκειμένου να γίνει περισσότερο αντιληπτή η συνθετική απλότητα του Τζακ Γουάιτ ως καλλιτέχνη –μια αρετή συμπληρωματική της εκκεντρικότητάς του, για την οποία γράφαμε πριν από μερικούς μήνες– αρκεί κανείς να αναλογιστεί τα ακόλουθα: συγκρίνοντας κάποτε την αναλογική ηχογράφηση με την ψηφιακή, ο Αμερικανός έλεγε ότι προτιμά την πρώτη «για όσα σε βάζει να κάνεις», τη στιγμή που η δεύτερη σου δίνει μεν «όλες αυτές τις επιλογές να τροποποιήσεις τον ήχο σου, όμως οι περισσότερες δεν είναι καλό να τις έχει ένας καλλιτέχνης»· σε άλλη περίπτωση –στο ντοκιμαντέρ «It might get loud» (2008) του Ντέιβις Γκούγκενχαϊμ– ο Γουάιτ επιδείκνυε τις δυνατότητες που έχει μια κιθάρα κατασκευασμένη με τα χεράκια του από μια σανίδα, ένα μπουκάλι κόκα-κόλα, μια χορδή και έναν ηλεκτρικό μαγνήτη· και όταν κάποτε τον ρώτησαν ποιο είναι το αγαπημένο του κομμάτι, εκείνος απάντησε το «Grinnin’ in Your Face», το οποίο αποτελείται από μια ακατέργαστη, α καπέλα ερμηνεία από τον παλιό μπλουζίστα Σον Χάουζ και μερικά ρυθμικά παλαμάκια.
Υπό κανονικές συνθήκες, τα παραπάνω θα αποτελούσαν μια επαρκή εισαγωγή για την τελευταία δισκογραφική δουλειά του Γουάιτ, με τίτλο «Entering Heaven Alive»: το πέμπτο σόλο άλμπουμ του Αμερικανού, αντίθετα με το «δίδυμό» του, «Fear of the Dawn», που είχε κυκλοφορήσει τον περασμένο Απρίλιο και ακουγόταν σαν μια μανιασμένη και ασταμάτητη ηλεκτρική καταιγίδα, φαίνεται πράγματι να χαρακτηρίζεται από εκείνη μια απλότητα, η οποία βασίζεται στην κυριαρχία της ακουστικής κιθάρας και του πιάνου – ο ίδιος ο Γουάιτ, εξάλλου, ως ένα διπλό, αντιστικτικό εγχείρημα είχε παρουσιάσει τα δύο άλμπουμ, με το πρώτο να αντιπροσωπεύει περίπου τους τρομερούς δαίμονες του σκότους και το δεύτερο, τους γλυκούς αγγέλους του φωτός. Ακόμη όμως και από την πρώτη ακρόαση γίνεται φανερό ότι, παρά τις διακηρύξεις του συνθέτη του, το «Entering Heaven Alive» είναι και κάτι παραπάνω από το ήρεμο και στοχαστικό ισοδύναμο του παρανοϊκού προκατόχου του: κομμάτια όπως «All Along the Way», «I’ve Got You Surrounded (With My Love)», «If I Die Tomorrow», «Love Is Selfish» και «A Madman from Manhattan» ξεκινούν συνήθως σαν φολκ ροκ σκοποί, περιεκτικές ποπ μελωδίες ή ακουστικές μπαλάντες, ενίοτε όμως παίρνουν μονοπάτια που οδηγούν στη φανκ, στο dub, στην τζαζ ή στην προσθήκη κάποιου αναπάντεχου μουσικού οργάνου, επιβεβαιώνοντας σε κάθε περίπτωση την απρόβλεπτη ιδιοσυγκρασία του δημιουργού τους.
Ο οποίος, πάντως, στην απλότητα και στη συνθετική αμεσότητα καταλήγει και εδώ. Το διαπιστώνει κανείς στο τελευταίο κομμάτι του «Entering Heaven Alive», το «Taking Me Back (Gently)», που δεν είναι παρά μια ακουστική εκδοχή του εναρκτήριου (και επίσης μανιασμένου και ασταμάτητου) κομματιού του προηγούμενου άλμπουμ, «Fear of the Dawn»: οι εκκωφαντικές κιθάρες έχουν πλέον αντικατασταθεί από ένα παιχνιδιάρικο, τσιγγάνικο βιολάκι, που σε καλεί να αφήσεις την μπίρα σου και να σηκωθείς για χορό με το κορίτσι σου. Κάπως έτσι, το έκανε πάλι το θαύμα του ο τρελο-Τζακ Γουάιτ: το ηλεκτρικό θηρίο που ο ίδιος ελευθέρωσε προ καιρού, το τιθάσευσε, επιβεβαιώνοντας για άλλη μία φορά, από τα χρόνια των White Stripes και έπειτα, ότι διαθέτει και αυτό την τρυφερή πλευρά του.
B-side
Αντιδράσεις έχει προκαλέσει ανάμεσα στους θαυμαστές των Joy Division και του Ιαν Κέρτις η κάλυψη μιας εμβληματικής τοιχογραφίας που απεικονίζει το πρόσωπο του καλλιτέχνη στο Μάντσεστερ, από το διαφημιστικό για τον καινούργιο δίσκο του ράπερ Aitch. Ο τελευταίος, πάντως, έσπευσε να διευκρινίσει πως δεν γνώριζε πού θα τοποθετηθεί το συγκεκριμένο (γιγάντιο) πόστερ, ενώ δεσμεύτηκε ότι θα γίνουν όλες οι απαραίτητες ενέργειες ώστε να αποκατασταθεί «η ασέβεια σε έναν τοπικό ήρωα σαν τον Ιαν», όπως έγραψε χαρακτηριστικά.
