Γυναικείες φιγούρες σε μια σπαρακτική, βουβή ικεσία. ∆υο κύκνοι που ερωτοτροπούν λικνίζοντας τους καψαλισμένους λεπτεπίλεπτους λαιμούς τους. Ενα γυναικείο πρόσωπο παραμορφωμένο από ανείπωτο πόνο. Ενα μαύρο άλογο που ατενίζει τη θάλασσα. Τα ζεστά βράδια του φετινού Αυγούστου, στον παραλιακό δρόμο όπου χτυπά η καρδιά του Ψαροπουλιού στην Εύβοια, η ράθυμη βόλτα των παραθεριστών απέκτησε ένα απροσδόκητο σημείο αναφοράς: την υπαίθρια έκθεση ξύλινων γλυπτών του αυτοδίδακτου γλύπτη Αντώνη Μορφόγλου, για τα οποία χρησιμοποίησε ως πρώτη ύλη ελιές καμένες από τη φωτιά του περυσινού καλοκαιριού. Τα περίπου 20 έργα έγιναν ο συνδετικός ιστός που ένωσε την καταστροφή με τη δημιουργία και τη ζωή με την τέχνη, μια υπενθύμιση και ταυτόχρονα μια διέξοδος, φόρος τιμής και προσκύνημα, υπόμνηση και παυσίλυπο.
Κάθε βράδυ δεν υπήρχε περίπτωση να μην κάνουμε μια στάση εκεί, να ξαναδούμε, να παρατηρήσουμε νέες λεπτομέρειες, να θυμηθούμε. Ο κύριος Αντώνης εκεί, να μιλάει μειλίχια στους επισκέπτες, να εξηγεί. Τις ημέρες της φωτιάς δεν ήταν στο χωριό. Οταν επέστρεψε, θυμάται, άρχισε να περιπλανιέται στις καμένες εκτάσεις. Σε αυτές τις περιπλανήσεις του γεννήθηκε η ανάγκη για αυτή την έκθεση. Αρχισε να κόβει και να μεταφέρει ξύλα στο εργαστήριό του. Ενα χρόνο τα δούλεψε, με ένα τσεκούρι, ένα σκεπάρνι, ένα πριόνι και ένα σκαρπέλο. Η φωτιά είχε ήδη σμιλέψει μορφές και σχήματα, «υπήρχε ένα αισθητικό αποτέλεσμα που προέκυψε μέσα από την ίδια την καταστροφή, η δική μου παρέμβαση ήταν μικρή. Η μεγάλη εικόνα ήταν ήδη εκεί, μπροστά μου, αν προσπαθούσα να την αλλάξω, θα την κατέστρεφα», εξομολογείται. Μου μιλάει με πάθος για αυτή τη δουλειά του, τη θεωρεί άλλωστε την πιο αντιπροσωπευτική του στη σχεδόν τριακονταετή ενασχόλησή του με τη γλυπτική σε πέτρα – υπαίθρια έργα του υπάρχουν στη Σαντορίνη, στη Σίφνο, στην Τζια, στη Μυτιλήνη, στη Μάνη και αλλού.
Με τη γλυπτική σε πέτρα ήρθε σε επαφή στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Αφορμή ήταν ένα ταξίδι στην Τήνο, όπου επισκέφθηκε το σπίτι του Γιαννούλη Χαλεπά. Κατέληξε να μείνει εκεί ένα μήνα. Κοιμόταν σε ένα παλιό αυτοκίνητο και εργαζόταν μέρα νύχτα. Στα Βασιλικά μένει μόνιμα από το 2014, εκεί έχει και το εργαστήριό του, όπου τώρα ετοιμάζει τα νέα έργα του που θα έχουν ως θεματική τα πουλιά.