Μπορεί σήμερα να ακολουθεί διαδικτυακά μονοπάτια, κάποτε όμως ο πολιτισμικός συγκρητισμός που συνέβαλε στην εξέλιξη της μουσικής διεθνώς, οφειλόταν σε απολύτως συνδεδεμένες με τον άνθρωπο κοινωνικές διαδικασίες. Για παράδειγμα, ο afro-latin ήχος που ακουγόταν τη δεκαετία του ’70 στη Σενεγάλη, είχε προκύψει χρόνια πριν, με τη βοήθεια Κουβανών ναυτικών που μετέφεραν εκεί τα ακούσματά τους. Σε ένα τέτοιο Ντακάρ γεννήθηκαν και οι Orchestra Baobab, που ξεκίνησαν ως το μόνιμο σχήμα του ομώνυμου νάιτ-κλαμπ της πόλης και έγιναν ένα από τα σημαντικότερα συγκροτήματα της Δυτικής Αφρικής και της λεγόμενης world music.
Ο ίδιος ο τωρινός αρχιμουσικός τους, ο σαξοφωνίστας Τιερνό Κοϊτέ, που αύριο στις 9 μ.μ. θα δώσει με την μπάντα του, στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού τουρ για τα πενήντα της χρόνια, μια συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής, επηρεάστηκε από ένα ετερόκλητο σπιτικό περιβάλλον. «Μεγάλωσα σε μια οικογένεια μουσικών», λέει ο Τιερνό Κοϊτέ, «και τα μεγαλύτερα αδέρφια μου έπαιζαν σαξόφωνο αλλά και ντζέμπε (σ.σ.: κρουστό της Δυτικής Αφρικής), καθώς και άλλα παραδοσιακά αφρικανικά όργανα. Επηρεάστηκα ειδικά από την τζαζ, γιατί τα αδέρφια μου είχαν πολλούς δίσκους στο σπίτι κι έτσι έμαθα τον Τσάρλι Πάρκερ, τον Ντίζι Γκιλέσπι, τον Μάιλς Ντέιβις».
Ανάλογο κλίμα επικρατούσε σε ολόκληρο σχεδόν το Ντακάρ όταν οι Orchestra Baobab έκαναν τα πρώτα τους βήματα, με τη σενεγαλέζικη πρωτεύουσα να είναι γεμάτη σκηνές στη δεκαετία του ’70. «Εκτός από το δικό μας κλαμπ, υπήρχαν το Miami, το Ballafon και το Ντζάντερ, στο οποίο εμφανιζόταν ο Youssou N’dour», λέει ο Τιερνό Κοϊτέ και συνεχίζει παραθέτοντας λίγα ακόμα εξωτικά ονόματα: «στην πόλη», θυμάται, «άκουγες τότε παντού μουσικές όπως η ρούμπα, το τσατσά και η μερίνγκε». Ειδικά ο Youssou N’dour πάντως, που στα μέσα της δεκαετίας του ’80 εκπροσωπούσε το πιο μοντέρνο και δημοφιλές μουσικό είδος mbalax, θα συνέβαλε άθελά του στην παρακμή των Orchestra Baobab, που διαλύθηκαν το 1987. Επανασυνδέθηκαν το 2001, με την Ευρώπη και την Αμερική να δείχνουν πια μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τη μουσική τους. Συνολικά, κυκλοφόρησαν 24 άλμπουμ. Κάποια βασικά μέλη τους έφυγαν από τη ζωή. Ο Τιερνό Κοϊτέ πιστεύει πως βλέπουν την μπάντα από ψηλά και επιθυμούν τη συνέχισή της. Δεν θεωρεί όμως πως τα παλιά χρόνια ήταν από κάθε άποψη καλύτερα. «Παίζαμε μουσική έχοντας το πάθος μας και μόνο», καταλήγει, «χωρίς ουσιαστικά να βγάζουμε χρήματα. Νομίζω ότι σήμερα η ζωή του μουσικού είναι καλύτερη. Τότε ήταν δύσκολο ακόμη και να έχουμε καλά όργανα. Σήμερα περιοδεύουμε σε όλο τον κόσμο».