07.50
Για αρκετά χρόνια ακολουθούσα ρυθμούς ζωής που έδιναν προτεραιότητα στη νύχτα παρά στην ημέρα. Ο χρόνος όμως άφηνε αμείλικτες προειδοποιήσεις στο μυαλό μου. Υπενθύμιζε παράλληλα πως δεν ανήκουμε όλοι σώνει και καλά στην άτυπη ανθρωποομάδα των «καταραμένων» που ο μύθος τους έχει κάνει κακό. Προτιμητέα λοιπόν η διαύγεια, γι’ αυτό άλλαξα ρότα με δυσκολία. Απεκδύθηκα τα νυχτερινά ρούχα και έβαλα τα πιο ανάλαφρα, μα απείρως πιο αποτελεσματικά, του φωτός. Ετσι το ξυπνητήρι μπήκε σε άλλη λειτουργία. Ποτέ όμως στο «ακριβώς», αλλά πάντα στο «παρά κάτι». Κι αυτό γιατί έχω μια αδιόρατη αγωνία να προλάβω χίμαιρες.
09.00
Η γειτονιά του Πειραιά βρίσκεται ήδη στο πόδι. Φωνές και αντεγκλήσεις για κάτι που χάθηκε και ίσως περιμένει κάποτε να κερδηθεί. Βάζω ακουστικά και σερφάρω στις νέες κυκλοφορίες της Deutsche Grammophon. Εχω φτιάξει δύο ελληνικούς καφέδες διπλούς, αλλιώς η διάθεση σέρνεται επικίνδυνα. Δεν μπορώ να βάλω τίποτε άλλο στο στόμα πέρα από γιαούρτι και κουλουράκια σμυρναίικα. Οι λέξεις ήδη παίζουν έναν πρωτόγονο ινδιάνικο χορό στο μυαλό μου. Το γραφείο ακουμπά σε τοίχο. Δεν θέλω να βλέπω θέα, με αποσυντονίζει.
11.15
Αποχωρίζομαι το λογοτεχνικό σύμπαν απότομα. Σαν να του γυρίζω τη πλάτη. Χαζεύω τις εκτυπώσεις και διατρέχω τα διάσπαρτα σημειωματάρια με τις μουντζουρωμένες σημειώσεις. Κάτι να αφαιρέσω, να αλλάξω. Βγαίνω στο μπαλκόνι και ποτίζω τα λουλούδια, μια πράξη φέρνει πιο κοντά τη γαλήνη. Εν συνεχεία αρχίζει το κατέβασμα των ενημερωτικών σάιτ και των εφημερίδων. Αλλες λέξεις εδώ, σε παρασύρουν στο επίκαιρο. Γυρίζω τον διακόπτη. Σειρά έχουν τα πολιτιστικά νέα. Από Ελλάδα και εξωτερικό. Τα τηλέφωνα ηχούν, ραντεβού κλείνονται. Τι αφιέρωμα θα κάνουμε, ποια συνέντευξη για την εφημερίδα. Τι ενδιαφέρει το κοινό, σε ποια θέματα θα δώσουμε έμφαση, τι μπορούμε να βάλουμε στη δημόσια συζήτηση.
14.30
Εχουν γραφτεί τα πρώτα θέματα, αρχίζει η φασίνα. Το σπίτι είναι παλιό, όλο και από κάτι απαιτεί. Αρχίζουν τα ψώνια. Σούπερ μάρκετ, είδη πρώτης ανάγκης, καθαριστήριο, τράπεζες. Ο κόσμος της συναλλαγής. Το πρακτικό μέρος της καθημερινότητας σε γειώνει, σε φέρνει πιο κοντά στον κόσμο των εφικτών δυνατοτήτων. Η προετοιμασία του φαγητού. Να περιμένω πάνω από τα μάτια της κουζίνας να γίνει το θαύμα. Συνήθως δεν φτιάχνω περίτεχνες συνταγές, αλλά μου αρέσει να πειραματίζομαι. Οι λέξεις έχουν κατασιγάσει για λίγο.
17.30
«Το γραφείο ακουμπά σε τοίχο. Δεν θέλω να βλέπω θέα, με αποσυντονίζει…».
Συνήθως τώρα έχω ένα διάστημα για να πέσουν οι τόνοι. Ανοίγω ένα βιβλίο που χρειάζεται να κάνω, από τα δεκάδες που στοιβάζονται στο σπίτι, που μυρίζει πια κυρίως χαρτί και τίποτε παραπάνω. Για να με διασκεδάσω, όσα δεν χωρούν στα ράφια τα έχω τοποθετήσει έτσι ώστε να σχηματίζουν γεωμετρικές φόρμες. Περπατάς ανάμεσά τους. Θα φτιάξω άλλον έναν καφέ και θα αρχίσω να στέλνω τη δεύτερη δόση κειμένων στην εφημερίδα ή θα πιάσω να απομαγνητοφωνήσω. Παράλληλα κοιτώ στον υπολογιστή κείμενα νέων παιδιών που φιλοδοξούν να εκδώσουν τις σκέψεις τους. Με μια σειρά γρήγορων μηνυμάτων θα βρεθούμε με φίλους σε ένα οικείο μας μέρος με σκιά για να δούμε πώς περπάτησε και σήμερα η ημέρα.
20.00
Επιστροφή πίσω και προετοιμασία για το υπόλοιπο βράδυ. Ετοιμάζω πυρετωδώς τα σεμινάρια λογοτεχνίας που θα ξεκινήσουν σε γνωστό θέατρο της Αθήνας το φθινόπωρο. Χρειάζεται πολλή δουλειά, πρέπει να είμαι πολύ καλά προετοιμασμένος. Ξεσκαρτάρω κείμενα που μου έχουν σταλεί για γνώμη. Ορισμένα είναι πολύ δυνατά. Κάτι προσπαθεί να αρθρωθεί στη νέα γενιά.
21.45
Θα κοιτάξω τα πρωινά γραπτά μου. Το επόμενο βιβλίο είναι ακόμη στα σπάργανα. Το καταλαβαίνω μέσα από το ότι δεν μπορώ να ακούσω ακόμη καθαρά τη φωνή των χαρακτήρων μου. Ξαναβλέπω τις αράδες και τα σκορπισμένα χαρτιά. Αναρωτιέμαι το τι ακριβώς διαφεύγει. Κόβω από κάπου, συμπληρώνω κάπου αλλού. Μέχρι να μείνω ικανοποιημένος, την επομένη ξέρω ότι τα περισσότερα θα σβηστούν. Μου έρχεται στον νου η φράση του Τζόναθαν Φράνζεν όταν τον είχα συναντήσει: «Βάλε ένα στόχο στον ορίζοντα και κάνε τις φράσεις σου μικρά γεφύρια μέχρι να φτάσεις εκεί».
23.00
Επικοινωνώ με φίλους, παλιούς συμφοιτητές που έχουν ριζώσει στο εξωτερικό. Ευγνωμονώ που μπήκε το Skype στη ζωή μας. Κοιτούν την Ελλάδα με ανησυχία και συνάμα με μια τρυφερότητα. Θα φτιάξω κάτι πρόχειρο να φάω και αμέσως εκδράμω προς τη συνδρομητική γιατί έχω αφήσει τη σειρά στη μέση. Σίγουρα θα είναι κάποια με σασπένς, δεν μπορώ άλλη εγκεφαλικότητα.
01.00
Το τέλος της ημέρας έρχεται όπως άρχισε, με μουσική και ψάξιμο βιογραφιών μεγάλων μουσουργών.
Ο Νίκος Κουρμουλής είναι δημοσιογράφος – συγγραφέας. Το βιβλίο του «Απνοια» (διηγήματα) κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κείμενα.
Ακολουθήστε το kathimerini.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο kathimerini.gr