Πριν αρχίσει η παράσταση, δύο πολυβόλα περιστρέφονταν σαν τηλεσκόπιο και «πυροβολούσαν» το κοινό. Για αρκετή ώρα. Μόλις το έργο ξεκίνησε, εμφανίστηκε στη σκηνή ένας ηλικιωμένος ηθοποιός, ο οποίος παρέπεμπε σε βιβλική μορφή –κατόπιν διάβασα πως επρόκειτο για τον προφήτη Ιερεμία ερμηνευμένο από τον πολύ διάσημο στη χώρα του Ρουμάνο Βαλερί Ντελακέζα– που απήγγειλε στίχους. Εμειναν μετέωροι, καθώς δεν υπήρχε μετάφρασή τους για το κοινό. Ο σκηνοθέτης ήθελε να μη γίνουν αντιληπτοί; Είναι μήπως αυτή η σωστή ερμηνεία ή μήπως κάτι άλλο;
Οταν ο ηθοποιός αποχώρησε στο σκοτάδι, η σκηνή γέμισε αστυνομικούς. Πυροβολισμοί, ένας ηθοποιός που ξεπλύθηκε με λευκό υγρό (ήθελε να παραπέμψει σε γάλα;), άλλοι που περιλούζονταν με κόκκινη μπογιά-αίμα, εικόνες (του Σάμιουελ Μπέκετ, ενός πιθήκου κ.ά.) που οι αστυνομικοί μετέφεραν στη σκηνή και εντός ολίγου τις απέσυραν, άγριο ξυλοκόπημα ενός γυμνού ηθοποιού, χορευτικοί σπασμοί των αστυνομικών, «αιματοβαμμένα» πρόσωπα που ξεπλύθηκαν ευλαβικά με μια λευκή πετσέτα, αστυνομικοί που με μάνικα γέμισαν τη σκηνή νερό. Μιλώ για την παράσταση «BROS» του διάσημου Ιταλού σκηνοθέτη Ρομέο Καστελούτσι, που παρουσιάστηκε πρόσφατα στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση.
Η ολοκλήρωση του «BROS» μου αποκρυστάλλωσε το ερώτημα που είχα ήδη από τα μέσα του έργου: για να παρακολουθήσεις μια παράσταση, πρέπει να έχεις προηγουμένως διαβάσει το ενημερωτικό σημείωμα του σκηνοθέτη; Ποιος ευθύνεται όταν ο θεατής δεν μπορεί να παρακολουθήσει τα νοήματα που θέλει να μεταδώσει ο σκηνοθέτης;
«Ο Ρομέο Καστελούτσι στήνει μια μεγαλειώδη οντολογική φάρσα που μας προκαλεί να επανεξετάσουμε τη σχέση μας με την ελευθερία, τη δικαιοσύνη, τη βία, την ατομική ευθύνη, την κριτική σκέψη, την ασυδοσία και την υπακοή. Το θέατρο μεταμορφώνεται σε ένα οντολογικό τοπίο, απ’ όπου η ανθρωπότητα παρελαύνει ως μια υπάκουη αδελφότητα, έτοιμη ανά πάσα στιγμή να επιτεθεί στην ίδια της τη σάρκα», διάβασα μετά το τέλος της παράστασης επιχειρώντας να την κατανοήσω, να ανασυστήσω συναισθήματα που έχασα όταν ήμουν παρών στην αίθουσα. Δεν τα κατάφερα!