Λευκός θόρυβος ★★★
∆ΡΑΜΑ (2022)
Σκηνοθεσία: Νόα Μπάουμπαχ
Ερμηνείες: Ανταμ Ντράιβερ, Γκρέτα Γκέργουικ, Ντον Τσιντλ
Η συντηρητική Αμερική του Ρέιγκαν, ο Ψυχρός Πόλεμος που πλησιάζει στο τέλος του, ακόμη και το αισθητικό στυλ της εποχής, γίνονται αντικείμενο έξυπνης σάτιρας.
Κάθε ταινία του Νόα Μπάουμπαχ, από τους πιο επιφανείς εκπροσώπους του σύγχρονου αμερικανικού σινεμά, αποτελεί ξεχωριστό γεγονός· πόσο μάλλον όταν εκείνος διασκευάζει κινηματογραφικά ένα από τα πιο δημοφιλή μυθιστορήματα του μάστορα της «αμερικάνα» λογοτεχνίας Ντον Ντελίλο. Στο επίκεντρο εδώ βρίσκεται μια πολυμελής οικογένεια και η γεμάτη συγκρούσεις, χαρές και δράματα καθημερινότητά της στα μέσα της δεκαετίας του 1980. Ο πανεπιστημιακός πατέρας (Ανταμ Ντράιβερ), η δραστήρια μητέρα (Γκρέτα Γκέργουικ) και μια… στρατιά παιδιών μεγαλώνουν λίγο-πολύ αρμονικά, μέχρι που ένα τρομακτικό ατύχημα και η συνακόλουθη οικολογική καταστροφή θα βάλει τις ζωές τους σε κίνδυνο.
Ο Μπάουμπαχ σκηνοθετεί με ταχύτατους ρυθμούς ένα μάλλον χαώδες φιλμ, το οποίο εναποθέτει ένα στρώμα κωμωδίας πάνω από τον πολύ πιο δραματικό, σχεδόν τραγικό πυρήνα του. Η συντηρητική Αμερική του Ρέιγκαν, ο Ψυχρός Πόλεμος που πλησιάζει στο τέλος του, ακόμη και το αισθητικό στυλ της εποχής, γίνονται εδώ αντικείμενο έξυπνης, ενίοτε και απολαυστικής, σάτιρας σε μια σειρά από καλοστημένες σκηνές. Το παράδοξο του πατέρα-καθηγητή που ειδικεύεται στη ναζιστική ιστορία, τα «μαγικά» φάρμακα, οι εξωγήινοι και διάφορα άλλα ενισχύουν ακόμη περισσότερο το χάος, αυτήν ακριβώς δηλαδή την έννοια του «λευκού θορύβου» που υποδεικνύει και ο τίτλος.
«Η γλώσσα του Ντελίλο μου φάνηκε οικεία. Υφαίνει τόσο υπέροχα μέσα στην πρόζα του την αμερικανική ποπ κουλτούρα με τη φρασεολογία. Η ιστορία είναι για άτομα και οικογένειες, αλλά υπάρχει και ένας σατιρικός τόνος στη δομή και στην πλοκή, για τα οποία χρειαζόμουν να βρω ένα κινηματογραφικό ανάλογο. Και δεδομένου πως το βιβλίο είναι κυρίως για την αμερικανική κουλτούρα, που έχει καλυφθεί από τα μίντια (την τηλεόραση, το ραδιόφωνο, τις διαφημίσεις, την κουλτούρα των ταινιών και της κινηματογραφικής αφήγησης), το προσέγγισα με κινηματογραφικούς όρους», αναφέρει ο ίδιος ο Αμερικανός σκηνοθέτης για το πρότυπό του.
Κάτω από όλα αυτά, ωστόσο, το βασικό θέμα της ταινίας έχει να κάνει με τον τρόμο του θανάτου. Αυτός κατακλύζει την καρδιά της μητέρας Μπαμπέτ, βυθίζοντάς τη στην απελπισία, αυτός στροβιλίζεται συμβολικά σαν πελώριο τέρας, με τα μαυροκόκκινα σύννεφα που θυμίζουν κάτι από «Stranger Things». Από την άλλη, παρά την ενδιαφέρουσα προσπάθεια, η προσέγγιση του Μπάουμπαχ μοιάζει να είναι επηρεασμένη περισσότερο από τη «μέτα» ματιά του 2022, παρά από τον πιο υπαρξιακό χαρακτήρα του Ντελίλο.