Πότε ήταν η τελευταία φορά που έδωσε μια μεγάλη συνέντευξη; Το 2020, όταν μίλησε στους New York Times για το άλμπουμ του «Rough and Rowdy Days», την πανδημία, τον θάνατο του Τζορτζ Φλόιντ, την ίδια τη θνητότητα. Ηταν λίγο απαισιόδοξος τότε ο Μπομπ Ντίλαν. Μόνον όταν μιλούσε για τη μουσική και το παρελθόν ενθουσιαζόταν.
Στην πρόσφατη συνέντευξή του στη Wall Street Journal, με αφορμή το βιβλίο του «The philosophy of modern song», που περιλαμβάνει δοκίμια για το τραγούδι, συμβαίνει κάτι παρόμοιο. Οταν αναφέρει, λ.χ., ότι τα τραγούδια του βιβλίου τα πρωτοάκουσε σε πικάπ, τζουκμπόξ, ραδιόφωνο, τονίζει ότι αυτή η αμεσότητα τα έκανε πιο προσωπικά. Το streaming δεν το συμπαθεί: «Υπάρχει μια ομοιομορφία σε όλα», λέει, «τα πάντα είναι ομαλά και ανώδυνα». Κάπου δηλώνει ότι πλέον, λόγω της τεχνολογίας, «όλα είναι πολύ εύκολα, πολύ δημοκρατικά». Σε άλλο σημείο παραδέχεται ότι με την επιστήμη δημιουργήθηκαν ο Παρθενώνας, οι πυραμίδες, τα όπλα μαζικής καταστροφής: «Η τεχνολογία μπορεί να μας θρέψει ή να μας κλείσει την πόρτα».
Και ιδού πώς ορίζει ένα σπουδαίο τραγούδι: «Λαμβάνει υπόψη τα συναισθήματα των ανθρώπων», τονίζει ο Ντίλαν. «Οταν το ακούς, έχεις μια αντίδραση ενστικτώδη και ταυτόχρονα συναισθηματική. Ενα σπουδαίο τραγούδι ακολουθεί τη λογική της καρδιάς και μένει στο μυαλό σου για πολύ καιρό, όπως το “Taxman”. Μπορεί να παιχτεί με παρτιτούρα για συμφωνική ορχήστρα ή από έναν περιπλανώμενο μενεστρέλο και δεν χρειάζεται να είσαι σπουδαίος ερμηνευτής για να το τραγουδήσεις. Είναι σαν να σου ρίχνουν κάποιο ανάθεμα, σαν κάτι απόκοσμο. Σε μεταφέρει και νιώθεις να αιωρείσαι. Μοιάζει με εξωσωματική εμπειρία».