Από τα Εξάρχεια προς την Πατησίων, νιώθεις, ως διαβάτης τουλάχιστον, να βαδίζεις βαθιά μέσα στην Αθήνα. Αν παρατηρείς όλα γύρω σου, έχεις μπροστά σου ένα παλίμψηστο αστικής ιστορίας. Αλλά είναι και η χαρά να περπατάς στην Αθήνα μακριά από κραυγές και εντάσεις, σε ώρες γαλήνης και ήρεμης λειτουργίας. Είχα μαζί μου φίλους από την Ιταλία, περπατούσαμε γύρω από το Μουσείο και είπαμε να κυκλώσουμε την περιοχή από τα Εξάρχεια έως την πλατεία Βικτωρίας. Είναι μια ωραία βόλτα, αν υπάρχει διάθεση αστικής καταγραφής. Μια αυτοψία, λοιπόν, αλλά πρωτίστως μια ευχαρίστηση.
Ακολουθήσαμε μια διαδρομή αλλά οι παραλλαγές είναι απεριόριστες. Εκ των υστέρων έγινε περισσότερο σαφής η κεντρική θέση που έχει η πλατεία Αιγύπτου στην αστική συγκρότηση της Πατησίων, είναι σαν ένα ακτινωτό αστέρι, σύμβολο μιας εποχής ανόδου. Αλλά στην πλατεία Αιγύπτου, ως αστικό φαινόμενο της περιόδου 1910-1970, θα επιστρέφαμε αφού είχαμε περπατήσει μέσα στα Εξάρχεια. Από την Τοσίτσα (προσκυνώντας τη Λέλα Καραγιάννη) φθάσαμε στη Ζαΐμη και μετά ανεβήκαμε τη Στουρνάρη. Οι ξένοι φίλοι είχαν ακούσει για την Μπλε Πολυκατοικία, ήθελαν να τη δουν. Είδαμε και το «Βοξ» και ανεβήκαμε την ήρεμη, πεζοδρομημένη Θεμιστοκλέους έως την Καλλιδρομίου. Τα γκράφιτι γέμιζαν το βλέμμα. Αλλά η ομορφιά της αθηναϊκής κλίμακας υπερτερούσε. Στον ερειπωμένο «Αίολο» της Καλλιδρομίου κατεβήκαμε την Κουντουριώτου. Είδαμε τη βαθιά ώχρα στο γοητευτικό σπίτι της Μεθώνης, αλλά σταθήκαμε στο διάσημο ερείπιο, λίγο πιο κάτω, γωνία με Οικονόμου. Το σπίτι του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη. Είναι θέμα χρόνου να καταρρεύσει, πόση θλίψη γεννά αυτή η επί δεκαετίες εγκατάλειψη.
Η οδός Τσαμαδού έχει μερικά ωραία σπίτια και από τη Δεληγιάννη βγήκαμε στη Νοταρά. Προχωρήσαμε έως τη Μετσόβου, την κατηφορίσαμε έως την Μπουμπουλίνας, και εκεί ήμασταν τυχεροί γιατί βρήκαμε ανοικτή την εκκλησία του Αγίου Βασιλείου. Μου άρεσε να βλέπω τον θαυμασμό για τις ναζαρινές αγιογραφίες του Κωνσταντίνου Αρτέμη. Από εκεί φθάσαμε στην είσοδο του Πεδίου του Αρεως. Ατυχώς η είσοδος είχε αλλοιωθεί από τα σπιτάκια για το πασχαλινό μπαζάρ, αλλά ήμασταν ήδη στη Μαυρομματαίων με τις προσόψεις της να λαμπυρίζουν στον ήλιο. «Μου θυμίζουν τη Βασιλίσσης Σοφίας», άκουσα το σχόλιο ενός εκ των συνοδοιπόρων μου και κατάλαβα ότι αν έχεις ενδιαφέρον και περιέργεια για έναν τόπο, αντιλαμβάνεσαι τις συγγένειες και τις αποκλίσεις. Κατανοείς επίσης με αγάπη όσα προβληματικά βλέπεις.
Μπήκαμε για λίγο στο Green Park και κατηφορίσαμε τη μικρή, κομψή οδό Κότσικα, γιατί ήθελα να βγούμε στην Πατησίων. Περάσαμε απέναντι για να δούμε το ερειπωμένο νεοκλασικό σπίτι, γωνία με την Αντωνιάδου, και το Οικονομικό Πανεπιστήμιο. Στρίψαμε αριστερά στη Δεριγνύ, όπου ο δήμος φτιάχνει τα πεζοδρόμια (ελπίζω να σωθούν οι ακακίες), και έπειτα αριστερά στην 3ης Σεπτεμβρίου. Στη γωνία είδαμε απέναντι το κτίριο της ΔΕΗ του Κλέωνος Κραντονέλλη.
Αλλά πιο κάτω, στον κλειστό και βανδαλισμένο ΟΤΕ, το βλέμμα των ξένων φίλων τράβηξαν οι κεραμικές τοιχογραφίες του Π. Βαλσαμάκη, που τις είδαμε με πλαίσιο διάφορα γκράφιτι. Στη Χέυδεν ρίξαμε μια ματιά στην πλατεία Βικτωρίας, ανεβήκαμε τη Γκυιλφόρδου, είδαμε το σπίτι που σχεδίασε ο Β. Τσαγρής με τον καθολικό σταυρό, την πολυκατοικία του Κιτσίκη στη γωνία και ανοιχτή θέα στο μεγαλείο της πλατείας Αιγύπτου. Η Αθήνα μάς είχε δείξει ένα δρόμο.