Πολύ καιρό είχε να ακουστεί στην αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης» μια συνολικά τόσο επιτυχημένη ερμηνεία όσο στις 7 Απριλίου, όταν ο Νικολάι Λουγκάνσκι μαζί με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών υπό τον Βασίλη Χριστόπουλο απέδωσαν το τρίτο Κοντσέρτο για πιάνο του Σεργκέι Ραχμάνινοφ. Προφανώς το ίδιο το εξαιρετικά αβανταδόρικο έργο, με την πληθωρική και άκρως απαιτητική γραφή για το πιάνο, αλλά και το μελωδικά γενναιόδωρο όπως επίσης ενορχηστρωτικά θαυμάσιο μέρος της ορχήστρας, μπορεί να ενθουσιάσει το ακροατήριο πέρα από τα συνήθη όρια. Προϋπόθεση είναι να παιχτεί καλά, πράγμα διόλου εύκολο, τόσο για τον σολίστ, που έχει να αντιμετωπίσει σοβαρές τεχνικές δυσκολίες, όσο και για την ορχήστρα.
Ο Νικολάι Λουγκάνσκι έχει συνδέσει το όνομά του με τον Ραχμάνινοφ, τόσο στις αίθουσες συναυλιών όσο και στη δισκογραφία, όπου οι ερμηνείες του συγκαταλέγονται στις πλέον συναρπαστικές. Το επιβεβαίωσε στην Αθήνα, προσφέροντας μια ανάγνωση εξαιρετικής πληρότητας. Το μέγεθος του ήχου και η εκφραστική μεγαλοπρέπεια των χειρονομιών επέτρεψαν στον πιανίστα να σταθεί χωρίς πρόβλημα πλάι στην ορχήστρα, ακόμη και όταν ο Χριστόπουλος απελευθέρωνε χωρίς οικονομία τον ήχο της στα (μεθυστικά) σημεία ακραίας έντασης. Η ορμή και οι τεχνικές απαιτήσεις του έργου δεν περιόρισαν ούτε κατ’ ελάχιστον τη δεξιοτεχνία του Λουγκάνσκι, ο οποίος πρόβαλλε το μέρος του πιάνου με εντυπωσιακή ευκρίνεια.
Σημαντικότερο ήταν πως τίποτε δεν στάθηκε εμπόδιο στον λυρισμό και στην εκφραστικότητά του, στοιχεία δίχως τα οποία η μουσική του Ραχμάνινοφ παύει να έχει νόημα. Ο τρόπος με τον οποίο διαμόρφωνε τις φράσεις με διαρκείς αναπροσαρμογές της ταχύτητας και της δυναμικής έκαναν τη μουσική να πάλλεται και ειδικά στο τρίτο μέρος οδήγησε σε συναρπαστικές κλιμακώσεις. Πρωτοφανές όσο και απόλυτα δικαιολογημένο υπήρξε το παραλήρημα του κοινού που ακολούθησε.
Οι ερμηνείες του Ρώσου πιανίστα σε έργα του Ραχμάνινοφ συγκαταλέγονται στις πλέον συναρπαστικές.
Είχε προηγηθεί ένα εξίσου επιτυχημένο πρώτο μέρος της συναυλίας, κατά το οποίο ακούστηκαν η «Ιουλιανή σουίτα» του Φίλιππου Τσαλαχούρη και η Συμφωνία «Ματθίας ο ζωγράφος» του Πάουλ Χίντεμιτ. Το έργο του Τσαλαχούρη ολοκληρώθηκε τον Απρίλιο του 2013 και γράφηκε προκειμένου να τιμηθεί η μνήμη της διακεκριμένης βυζαντινολόγου Ιουλιανής Χρυσοστομίδη. Καλογραμμένο και με ενδιαφέρουσα ενορχήστρωση, αποτελείται από πέντε ηχητικές «εικόνες», καθεμία με διαφορετική ατμόσφαιρα. Ο Χριστόπουλος με την Κρατική ανέδειξαν τα διαφορετικά συναισθήματα, με κυρίαρχη την τρυφερότητα, η οποία χαρακτήριζε συνολικά τη σύνθεση.
Η Συμφωνία του Χίντεμιτ γράφηκε πριν από την όπερά του με το ίδιο θέμα. Πρόκειται για ένα από τα σημαντικότερα και διασημότερα έργα του Χίντεμιτ και αποδόθηκε από τον Χριστόπουλο και την Κρατική με ακρίβεια και σαφήνεια.
Ο αρχιμουσικός ανέδειξε τη δραματουργία της μουσικής, επιτρέποντας στον ακροατή να παρακολουθήσει την εξέλιξη της (μουσικής) σκέψης και, ειδικά στο τρίτο μέρος («Πειρασμός του Αγ. Αντωνίου»), φώτισε το έντονα δραματικό στοιχείο. Τα έμπειρα πνευστά της ΚΟΑ –Πιλαφτσή (φλάουτο), Βάμβας (όμποε)– αλλά και η Εκατερίνα Βοστρίκοβα (τρομπέτα) συνέβαλαν στο θετικό αποτέλεσμα.
