Απολαυστική και ελπιδοφόρος υπήρξε η βραδιά με τίτλο «Σούμπερτ και Μπραμς για Τρίο με πιάνο», που πραγματοποιήθηκε στις 10 Μαΐου στην αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος». Τρεις νέοι Ελληνες μουσικοί, ο βιολονίστας Αλέξανδρος Γαβριηλίδης-Πέτριν και ο τσελίστας αδερφός του Τιμόθεος, μαζί με τον πιανίστα Κωνσταντίνο Δεστούνη, πρότειναν απαιτητικά έργα του ρεπερτορίου, όπως το «Αντάτζιο» σε μι ύφεση (D.897) και το δεύτερο Τρίο με πιάνο (D. 929) του Σούμπερτ, αλλά και το δεύτερο Τρίο με πιάνο, έργο 87, του Μπραμς.
Eνα πρώτο σχόλιο αφορά συνολικά το επίπεδο των τριών μουσικών, αλλά πιο συγκεκριμένα την τονική ακρίβεια στα δύο έγχορδα. Η πρόοδος που έχει συντελεστεί τα τελευταία χρόνια σε ό,τι αφορά τη μουσική εκπαίδευση είναι εμφανής και αποτυπώνεται σε ερμηνείες τεχνικά εξαιρετικά άρτιες και τονικά απολύτως σίγουρες. Οι ικανότητες του Τιμόθεου Γαβριηλίδη-Πέτριν έχουν εκτιμηθεί ήδη σε αρκετά ρεσιτάλ μέχρι σήμερα. Εκείνες του Αλέξανδρου, οι οποίες μαζί με αυτές άλλων νέων μουσικών συνεισφέρουν στη φανερή βελτίωση των εγχόρδων της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, στα οποία ανήκει, συμπλήρωσαν τη θετική εικόνα.
Ο Σούμπερτ θέτει μεγάλες προκλήσεις, επειδή ζητάει από τους μουσικούς να εκτεθούν συναισθηματικά.
Ενα δεύτερο σχόλιο αφορά το γεγονός ότι το συγκεκριμένο είδος μουσικής φανέρωσε τρεις μεταξύ τους αρκετά διαφορετικές προσωπικότητες. Είναι κυρίως η γραφή του Σούμπερτ εκείνη η οποία θέτει τις μεγαλύτερες προκλήσεις στη νεότερη γενιά μουσικών. Iσως επειδή είναι κρίσιμο να μπορέσει κανείς να την «τραγουδήσει» και συνεπώς με έναν τρόπο να εκτεθεί συναισθηματικά. Η συναισθηματική επένδυση, δηλαδή το να πάρει κανείς στα σοβαρά την «αθωότητα» που συχνά έχει σε πρώτο επίπεδο η μελωδία των έργων του Σούμπερτ και να αφεθεί στη γοητεία της, αποτελεί προϋπόθεση. Αυτή θα οδηγήσει τον ερμηνευτή στον τρόπο διάπλασης της μουσικής, δηλαδή στα στοιχεία εκείνα της δυναμικής και του χειρισμού του χρόνου, που θα της χαρίσουν πλαστικότητα, θα την καταστήσουν εκφραστική και συνεπώς θα της προσδώσουν νόημα.
Ακριβώς αυτό πέτυχε ο Κωνσταντίνος Δεστούνης. Σε όλη τη διάρκεια της βραδιάς, ειδικότερα όμως στο Τρίο του Σούμπερτ, το πιάνο οδηγούσε και κυρίως έθετε διαρκώς τον τόνο, προσδιορίζοντας το ύφος της ερμηνείας. Ο Δεστούνης δεν έδωσε μονάχα με γενικόλογο τρόπο προσοχή σε υφέσεις και εντάσεις της μουσικής, αλλά είχε επεξεργαστεί κάθε παράγραφο, κάθε φράση ξεχωριστά, χωρίς αυτό να αποβαίνει εις βάρος της γενικής δομής κάθε μουσικού μέρους. Ο τρόπος που ξεκινούσαν, εξελίσσονταν και κατέληγαν οι φράσεις, οι μικρές καθυστερήσεις ή επιταχύνσεις στην ταχύτητα, οι σημειακές εντάσεις, οι προσεκτικά δουλεμένες τρίλιες, όλα συνεισέφεραν στην πλαστικότητα της μουσικής και υπηρετούσαν τη δραματουργία των έργων.
Σε ανάλογο μήκος κύματος, αν και περισσότερο συγκρατημένος, ήταν και ο τσελίστας Τίμος Γαβριηλίδης-Πέτριν. Ξεχώρισε το υπέροχο «αντάντε» από το Τρίο του Σούμπερτ, στο οποίο ο μουσικός προσέφερε μια λεπτομερώς δουλεμένη ερμηνεία. Περισσότερο αποστασιοποιημένος ο Αλέξανδρος, ήταν πάντως ευχάριστα ακριβής, ενώ ο άριστος συντονισμός με τον αδερφό του συνεισέφερε αποφασιστικά στην επιτυχία των ερμηνειών.