«Πάμε να φτιάξουμε μια σπονδυλωτή παράσταση με θέμα τη βία. Να μιλήσεις για τη βία που έχεις βιώσει. Δεν θέλω άλλο θέατρο. Θέλω να μιλήσουμε για την αλήθεια». Δυναμική, συγκινητική και ιδιαίτερα προκλητική η αντιπαράθεση των τριών συγγραφέων – σκηνοθετών με το φαινόμενο της βίας, όπως αυτή εκδηλώνεται σε διάφορες πτυχές της καθημερινής μας ζωής. Η Μαριάννα Κάλμπαρη, ο Βασίλης Μαυρογεωργίου και ο Γιάννης Καλαβριανός διερεύνησαν με εμμονή στη δραματουργική λεπτομέρεια της μονολογικής φόρμας τα όρια της βίας, ορατής και αδιόρατης, σωματικής και ψυχολογικής, λεκτικής και υπαινικτικής, έμφυλης και ρατσιστικής. Δημιούργησαν μια σπονδυλωτή παράσταση τριών μονολογικών αφηγήσεων, τις οποίες σκηνοθέτησαν ως μια συρραφή από τρία μονόπρακτα έργα. Συνέθεσαν τα πορτρέτα τριών ανθρώπων που ο καθένας τους εκπροσωπεί με τον δικό του συνταρακτικό τρόπο τη βιωματική του σχέση με τη βία, η οποία άλλοτε αγγίζει διακριτικά και υπόγεια τη ζωή του και άλλοτε απροκάλυπτα, σκληρά και εκκωφαντικά. Ο ιδεολογικός προβληματισμός τους, εξαιρετικά σαφής: η βία είναι περισσότερο τρομακτική όταν είναι αόρατη ή όταν προκύπτει από τις σχέσεις εξουσίας μεταξύ των μελών ενός κοινωνικού συστήματος.
Οι ίδιοι οι συγγραφείς ως σκηνοθέτες των τριών ιστοριών διατήρησαν την ισορροπία ανάμεσα στις δραματικές κορυφώσεις των διαφορετικών καταστάσεων, έδωσαν την απαιτούμενη έμφαση και στη σωματική ύπαρξη των ηθοποιών ως εκφραστικό μέσο, ζύγισαν σωστά τα φορτία των σοβαρών, των κωμικών, των ρεαλιστικών αλλά και σουρεαλιστικών στοιχείων που αφορούν τα στιγμιότυπα της καθημερινής ζωής των δραματικών τους προσώπων, δύο γυναικών κι ενός άνδρα. Ο σκηνικός χώρος, που επιμελήθηκε η Χριστίνα Κάλμπαρη, είναι γεμάτος από ογδόντα γλάστρες του μεξικανικού φυτού «στύπα» και οι εντυπωσιακές τούφες αυτού του άγριου χόρτου συνθέτουν ένα ιδιότυπο τοπίο, διανθισμένο από τα αναποδογυρισμένα έπιπλα και τους κρυφούς φωτισμούς της Στέλλας Κάλτσου. Η Κατερίνα Λυπηρίδου, μια ηθοποιός ευαίσθητη και γεμάτη αποχρώσεις, αιτιολογεί εσωτερικά το περιεχόμενο της πρώτης ιστορίας με τίτλο «Ο πατέρας μου ήταν ένας πολύ θυμωμένος άνθρωπος», ένας άνθρωπος που ξεσπούσε πάνω της με οποιαδήποτε ευκαιρία. Ερμηνεύει τον ρόλο της άνεργης, απελπισμένης ηθοποιού, που περιμένει τη στιγμή της «ακρόασης» και σε αυτήν τη διαδικασία αποκαλύπτει όλες τις μικρές και μεγάλες αλήθειες για τη σεξιστική καταπίεση που βιώνει το γυναικείο φύλο στο επάγγελμα του ηθοποιού: «Οταν είσαι γυναίκα, όλοι σε σχολιάζουν επειδή είσαι σέξι ή δεν είσαι σέξι, επειδή δουλεύεις ή δεν δουλεύεις, επειδή έχεις παιδί ή δεν έχεις παιδί». Ο Αγγελος Μπούρας ως Βίκτωρας είναι «Ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας» που λόγω της εμφάνισης και της συστολής του ζει ολομόναχος και κοινωνικά περιθωριοποιημένος. Εξαιρετικά διεισδυτικός και παρατηρητικός ηθοποιός, στον ρόλο ενός εργαζομένου στην εξυπηρέτηση πελατών της κινητής τηλεφωνίας, χρησιμοποιεί τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να παρακολουθήσει στενά μια νεαρή κοπέλα και να εισβάλει σταδιακά στη ζωή της. Δημιουργεί ένα ψεύτικο διαδικτυακό προφίλ και γίνεται ο Νίκος, ο διευθύνων σύμβουλος μιας μεγάλης πολυεθνικής εταιρείας, πάει διακοπές στη Μάνη, κυκλοφορεί με «Καγιέν», ζει μια πολυτελή ζωή, δημιουργεί ένα επιτυχημένο alter ego, έστω και φαντασιακό.
Δυναμική, συγκινητική και ιδιαίτερα προκλητική η διερεύνηση ενός φαινομένου που εκδηλώνεται σε διάφορες πτυχές της καθημε- ρινής μας ζωής.
Το τρίτο μονόπρακτο με τίτλο «Πρώτη φορά συναντούσα άνθρωπο που μιλούσε σαν τρένο» είναι ένα τραγικό γκροτέσκο αφιερωμένο στον παράλογο μηχανισμό της γραφειοκρατίας του ελληνικού Δημοσίου με πρωταγωνίστρια την ΕΥΔΑΠ. Το «να μη λες καλημέρα είναι προϋπόθεση για να προσληφθείς στο Δημόσιο», όπως και το «να μην ξέρεις να κλίνεις τα τριγενή και δικατάληκτα», αναφωνεί η ηρωίδα όταν ακούει τη γενική πτώση της συνεκφοράς της «αφανής διαρροής». Η Δέσποινα Γιαννοπούλου αναδεικνύει τις διαστάσεις ενός δύσκολου ρόλου και καθηλώνει τους θεατές ερμηνεύοντας χωρίς ίχνος μελοδραματισμού μια μητέρα ενός από τα θύματα των Τεμπών. Λίγες ημέρες μετά το φοβερό γεγονός λαμβάνει ένα λογαριασμό νερού ύψους 2.750 ευρώ και επισκέπτεται την ΕΥΔΑΠ για να δει τι μπορεί να έχει συμβεί. Η Γιαννοπούλου εκφέρει στο έπακρον την ειρωνεία απέναντι στο σύστημα που ταλαιπωρεί τους πολίτες.
H κ. Ρέα Γρηγορίου είναι διδάκτωρ Ιστορίας – Δραματολογίας του ΑΠΘ, καθηγήτρια στο τμήμα «Ελληνικός Πολιτισμός» του ΕΑΠ.
