Οι κερκίδες του Ηρωδείου μοσχοβολούσαν αφρόλουτρα. Οι θεατές ήταν σε ίση αναλογία Ελλήνων και τουριστών, οι οποίοι κοκκινισμένοι από τον ήλιο και με βρεγμένα ακόμη μαλλιά έφταναν στο αρχαίο θέατρο. Μοναδική ήταν και η ηλικιακή μείξη του κοινού, από οικογένειες μέχρι πιτσιρικάδες, αλλά και μεγαλύτερους σε ηλικία ανθρώπους. Ο Γκρέγκορι Πόρτερ έκανε την εμφάνισή του βαδίζοντας αργά, πολύ αργά, και παρά τη ζέστη της βραδιάς δεν υπήρχε καμιά έκπτωση στην εμφάνισή του. Πουκάμισο, γιλέκο, σακάκι, μεταξωτό φουλάρι στον λαιμό και η χαρακτηριστική μπαλακλάβα με το καπέλο του, που δεν βγάζει ποτέ.
Από την είσοδό του το κοινό ήταν μαζί του, οι περισσότεροι ήξεραν ότι είχαν απέναντί τους έναν μεγάλο καλλιτέχνη, με βαθιά γνώση της μαύρης μουσικής, μεγαλωμένο με γκόσπελ, ανδρωμένο με τζαζ και αναγνωρισμένο στο ευρύ κοινό με σόουλ, κανείς όμως, εκτός ίσως από αυτούς που τον είχαν ξαναδεί ζωντανά, δεν ήταν προετοιμασμένος για την εμφάνισή του.
Η σπάνια βαρύτονη φωνή του Γκρέγκορι Πόρτερ βγαίνει τόσο αβίαστα, σαν αναπνοή, με καθαρή άρθρωση, γεμίζοντας κάθε εκατοστό του θεάτρου, αλλά παρ’ όλα αυτά με απίστευτη ένταση και χαρίζοντας σπάνια ευφορία στους θεατές του.
Το πρόγραμμα που παρουσίασε σφιχτά δεμένο, ήταν βασισμένο στις δικές του συνθετικές επιτυχίες, δίνοντας όμως σαν σωστός τζαζίστας όλο τον χρόνο που χρειάζονταν οι κορυφαίοι μουσικοί του να ξεδιπλώσουν το δικό τους ταλέντο με τα σόλο τους. Ολοι καταχειροκροτήθηκαν: από τον Τσιπ Κρόφορντ στο πιάνο, τον Τίβον Πένικοτ στο σαξόφωνο, τον Οντρεϊ Πίβετς στο όργανο και τον Τζαμάλ Νίκολς στο μπάσο.
Ο Πόρτερ, όμως, εκτός από τις μουσικές του ικανότητες κατάφερε να ενθουσιάσει το κοινό με το απίστευτο δέσιμο που δημιουργεί μαζί τους. Στο μεγαλύτερο μέρος τα ρυθμικά παλαμάκια του κόσμου ήταν μέρος της ενορχήστρωσης της συναυλίας και οι στίχοι «there will be no love dying here» επαναλαμβάνονταν από τον τραγουδιστή και το κοινό, ως μαγικό μάντρα καλοσύνης.
Η κυρία με τα ψαρά μαλλιά μπροστά, φτάνοντας είχε ανοίξει το αναδιπλούμενο κάθισμά της, από αυτά που μόλις κάθεσαι στο άβολο Ηρώδειο σκέφτεσαι ότι πρέπει να πας να αγοράσεις αύριο το πρωί κιόλας. Δεν το χρειάστηκε, ανασηκωνόταν συνεχώς στον ρυθμό, υψώνοντας τα χέρια ψηλά, τραγουδώντας. Το ίδιο έκαναν και οι υπόλοιποι θεατές, ιδιαίτερα στο τραγούδι του Μάρβιν Γκέι «I Heard Through the Grapevine», αποδεικνύοντας περίτρανα ότι ο Γκρέγκορι Πόρτερ είναι ο καλύτερος συνεχιστής των μεγάλων αυτών μουσικών.