Ξυλογραφίες που φιλοτέχνησε η Ολέσια Τζουράγιεβα, λίγο αφότου εγκατέλειψε το Κίεβο τον Απρίλιο του ’22. Ενας πίνακας της Αϊάνα Ρος, ο οποίος τιτλοφορείται «New American Gothic» και θυμίζει το γνωστό έργο του Γκραντ Γουντ, αλλά απεικονίζει ένα ζευγάρι Αφροαμερικανών. Και ακόμη, μια μεταξοτυπία του Αλεξ Κόλβιλ με τίτλο «New Moon», ένα πορτρέτο από Lego διά χειρός Πολίν Ομπέι, καθώς και πολλά περιοδικά τέχνης, διηγήματα επιστημονικής φαντασίας, μουσικές συνθέσεις ή κινηματογραφικές και τηλεοπτικές ταινίες.
Θα μπορούσε να είναι ένα ακόμη διαδικτυακό αρχείο για φιλότεχνους, όμως πρόκειται για ένα εγχείρημα που αξιοποιεί μια τεχνολογία πολύ πιο πρωτοποριακή: τα παραπάνω είναι μερικά από περίπου 30.000 έργα σύγχρονης τέχνης, προερχόμενα από 157 χώρες, των οποίων τα ψηφιακά αντίγραφα θα ταξιδέψουν στη Σελήνη και θα παραμείνουν εκεί, στο πλαίσιο του πρότζεκτ «Lunar Codex». «Σεληνιακός κώδικας» δηλαδή, μιας και έτσι βάφτισε το εγχείρημά του ο Καναδός συγγραφέας, φυσικός, επιχειρηματίας και συλλέκτης Σάμιουελ Περάλτα.
Η πρώτη αποστολή ψηφιακών αντιγράφων του «Lunar Project», τοποθετημένη σε μια μικρή «χρονοκάψουλα», μπήκε σε τροχιά γύρω από τη Σελήνη το 2022, ταξιδεύοντας με το διαστημικό σκάφος της NASA, Artemis 1. Οι άλλες τρεις αποστολές θα ξεκινήσουν το ταξίδι τους για το φεγγάρι από το φθινόπωρο και έπειτα, μέσω ενός προγράμματος επίσης της NASA, που δίνει τη δυνατότητα σε εταιρείες αεροδιαστημικής να εμπορεύονται λίγο από τον χώρο των σκαφών που κατασκευάζουν για λογαριασμό του αμερικανικού οργανισμού διαστήματος.
Δεν είναι η πρώτη φορά που η ανθρωπότητα στέλνει αντίγραφα έργων εκεί ψηλά. To 1969, η αποστολή Apollo 12 μετέφερε στη Σελήνη ένα μικροσκοπικό πλακίδιο με σχέδια των Αντι Γουόρχολ, Ρόμπερτ Ράουσενμπεργκ κ.ά. Το 1971, το Apollo 15 άφησε στη σεληνιακή επιφάνεια ένα μικρό γλυπτό του Βέλγου Πολ φαν Οϊντόνκ, που ανέγραφε όλους τους Αμερικανούς και Ρώσους που είχαν χάσει τη ζωή τους σε διαστημικές αποστολές. Και βέβαια, το 1977, η NASA έστειλε στο Διάστημα τον περίφημο Χρυσό Δίσκο του Βόγιατζερ, που μεταφέρει εικόνες, μηνύματα και έργα από τη γη, προς κάποιον άγνωστο παραλήπτη.
Γιατί λοιπόν ο Περάλτα να κάνει τον ίδιο κόπο, αναλαμβάνοντας το μεγαλύτερο μέρος του κόστους; Ισως γιατί οι καιροί έχουν αλλάξει και το «Lunar Codex», εκτός από αρκετές γυναίκες, εκπροσωπεί επίσης και πολλούς καλλιτέχνες με αναπηρία. Σίγουρα επίσης υπάρχει εδώ και μια κάποια ματαιοδοξία: ο Περάλτα συνέλαβε αρχικά την ιδέα ως έναν τρόπο για να στείλει δικά του έργα στο φεγγάρι και έπειτα διεύρυνε το εγχείρημα.
Μια άλλη απάντηση ίσως βρίσκεται στο γεγονός ότι όλα ξεκίνησαν εν μέσω πανδημίας, όταν ο Περάλτα αναζητούσε ένα ελπιδοφόρο πρότζεκτ, που θα κάνει τους ανθρώπους να κοιτούν το φεγγάρι και να βλέπουν εκεί κι ένα σύμβολο των δυνατοτήτων τους. «Το Lunar Codex είναι σαν ένα μήνυμα κλεισμένο σε μπουκάλι», γράφει ο εμπνευστής του εγχειρήματος στην ιστοσελίδα lunarcodex.com, «ώστε στο μέλλον, οι ταξιδιώτες που θα εντοπίσουν αυτές τις χρονοκάψουλες να ανακαλύψουν λίγο από τον πλούτο του σημερινού κόσμου. Βασίζεται στην πεποίθηση ότι παρά τους πολέμους, τις πανδημίες και την περιβαλλοντική καταστροφή, η ανθρωπότητα βρήκε τον χρόνο να ονειρευτεί και να δημιουργήσει τέχνη».