Κλείνουν οι καλοκαιρινές αναγνώσεις στιχουργημάτων και ποιητικών θραυσμάτων με μια επιστροφή στον Σωκράτη Σκαρτσή (με την ανθολογία των Σούφι ξεκίνησε αυτό τον Αύγουστο ο κύριος Γκρι) και την «Αρχαία ελληνική ερωτική ποίηση» που μετέφρασε και επιμελήθηκε για τις εκδόσεις Καστανιώτη και τη σειρά «Βιβλιοθήκη του Ερωτα» το 1994.
Από το μυστικιστικό Ισλάμ ή την Ιαπωνία του μεσαίωνα και του 19ου αιώνα, επιστροφή στα ελληνικά χώματα, σε θάλασσες και λέξεις με μια έκδοση η οποία καλύπτει δεκατρείς αιώνες αρχαίας και αρχαιότροπης ελληνικής ερωτικής ποίησης, με τη μετάφραση πλάι στο πρωτότυπο. Τέλη Ιουλίου είχαμε ανατρέξει στον μέγα Αρχίλοχο· τώρα θα ανοιχτούμε σε ποιητικά νερά πέρα από εκείνα της Πάρου.
Μερικές από τις αδυναμίες του κυρίου Γκρι:
* Κράτητας (5ος αι.): Τον Ερωτα τον σταματάει η πείνα, αλλιώς, ο χρόνος·/ αν δεν τα έχεις αυτά, η θηλιά.
* Ανακρεόντεια (2ος αι. π.Χ.): Λένε οι γυναίκες:/ «Ανακρέοντα, είσαι γέρος·/ πάρε καθρέφτη και κοίτα,/ δεν έχεις πια μαλλιά/ κι είναι φαλακρό το μέτωπό σου»./ Εγώ τα μαλλιά/ είτε είναι είτε φύγανε,/ δεν ξέρω· αυτό όμως ξέρω,/ πως ο γέρος πιο πολύ/ πρέπει τα ωραία να παίζει,/ όσο πιο κοντά είναι ο θάνατος.
«Και τον φουσκωμένο σκέπαζε το απλωμένο χέρι της/ Ευρώτα όχι ολόκληρον, όσον μπορούσε».
* Ρουφίνος: Παρθένα αργυρόποδη λουζόταν, τα χρυσά των μαστών/ στο γαλακτόπηκτο δέρμα μήλα βρέχοντας·/ κι οι γλουτοί κινούμενοι γύρω στρέφονταν/ σαλευόμενοι στο σώμα υγρότερο απ’ το νερό./ Και τον φουσκωμένο σκέπαζε το απλωμένο χέρι της/ Ευρώτα όχι ολόκληρον, όσον μπορούσε.
* Φιλόδημος (1ος αι. μ.Χ.): Αγάπησα· ποιος όχι; Γλέντησα· ποιος δεν ξέρει/ από γλέντια; Αλλά μάνιασα· από ποιον; όχι θεό;/ Τέλειωσε· γιατί τ’ άσπρα πια παίρνουν γρήγορα τη θέση των μαύρων/ μαλλιών, προάγγελοι της συνετής ηλικίας./ Και να παίξω όταν ήταν καιρός, έπαιξα, και τώρα, που πάει πια, θα πιάσω έγνοιες πιο καλές.
* Στράτωνας (2ος αι. μ.Χ.): Πισι-νός και χρυσάφι παίρνουν την ίδια ψήφο· αυτό βρήκα εγώ μ’ αφέλεια ψηφίζοντας κάποτε.
* Παύλος Σιλεντάριος (5ος αι. μ.Χ.): Ας ρίξουμε, χαριτωμένη, τα φορέματα και γυμνά σε γυμνά/ ας ακουμπήσουν τα μέλη αγκαλιασμένα·/ τίποτα, να μην είναι ανάμεσα· γιατί σαν εκείνο το τείχος/ της Σεμίραμης μου φαίνεται το λεπτό σου ύφασμα·/ ας ενωθούν τα στήθη και τα χείλη· τα άλλα στη σιωπή/ ας κρύψουμε· μισώ το ακράτητο στόμα.
* Παύλος Σιλεντάριος (ξανά): Καλύτερες είναι, Φίλιννα, οι ρυτίδες σου απ’ το χυμό της νεότητας/ όποιας κι αν είναι· λαχταράω να κρατάω στις παλάμες/ πιο πολύ τα μήλα σου που βαραίνουν κάτω τις κορφές τους/ παρά τον όρθιο μαστό της νέας ηλικίας./ Γιατί το φθινόπωρό σου είναι ανώτερο απ’ την άνοιξη της άλλης/ κι ο χειμώνας σου πιο θερμός απ’ το θέρος της αλληνής.
