Περνώντας τρεις μέρες στην Ερμούπολη για το 16o Animasyros η εντύπωσή μας συμφωνεί με τους αριθμούς: διανύοντας πια τη δεύτερη δεκαετία της ζωής του, το Διεθνές Φεστιβάλ Κινουμένων Σχεδίων βρίσκεται σε φάση… απογείωσης. Φέτος οι συμμετοχές ήταν περισσότερες από ποτέ (270 ταινίες από 53 χώρες), οι καλεσμένοι και οι επισκέπτες από όλο τον κόσμο πολλοί και οι προβολές σε μεγάλο βαθμό γεμάτες. Κυρίως υπήρχε η γενικότερη αίσθηση ενός θεσμού που αποτελεί όχι απλά πόλο έλξης αλλά κανονική γιορτή για την ξεχωριστή κοινότητα του animation, εγχώρια και ξένη, ενώ ταυτόχρονα λαμβάνει χώρα σε μια νησιωτική πόλη, η οποία ούτως ή άλλως αποπνέει αύρα πολιτισμού σχεδόν σε κάθε της στενό.
Τι προλάβαμε να δούμε εμείς αυτές τις μέρες στο (πανέμορφο) θέατρο «Απόλλων» της Ερμούπολης; Ενα σημαντικό κομμάτι του ελληνικού αλλά και του διεθνούς διαγωνιστικού προγράμματος, το οποίο φυσικά αφορά ταινίες μικρού μήκους. Από το πρώτο ξεχωρίζουμε σίγουρα την «Πορνογραφική συλλογή του Κάφκα», δημιουργία του Αριστοτέλη Μαραγκού, μια απολαυστική εναλλακτική βιογραφία του σπουδαίου συγγραφέα, βασισμένη στις φήμες γύρω από τις «πικάντικες» συλλογές που διατηρούσε στην κατοχή του. Επίσης, το χιουμοριστικό «Προσγείωση στο φεγγάρι με μια ανατροπή» του Σίμου Τοκαλάκη, το οποίο απεικονίζει τη διάσημη αποστολή του 1969 στη Σελήνη, μέχρι που οι αστροναύτες έρχονται αντιμέτωποι με μια απροσδόκητη ανακάλυψη. Πολύ αξιόλογο βέβαια ήταν και το «Claw Machine» του Ζορζ Σαλαμέ, το οποίο απέσπασε το πρώτο βραβείο του τμήματος στην τελετή λήξης της Κυριακής, μιλώντας για τα σύγχρονα όσο και «δύσκολα» θέματα του πολέμου και της μετανάστευσης.
Οσο για το διεθνές διαγωνιστικό, που αποτελεί και τη ναυαρχίδα του φεστιβάλ, εκεί το πρώτο βραβείο απονεμήθηκε στο γαλλο-ουγγρικό «27» της Φλόρα Ανα Μπούντα, «μια σαγηνευτική προσπάθεια απεικόνισης των ονείρων και των αγώνων της νέας γενιάς. Η ταινία μας παρασύρει σε ένα σημαντικό ταξίδι μέσα στη νύχτα και αφήνει πίσω της πολλές εικόνες που μένουν στον θεατή για πολύ καιρό», σύμφωνα με την αιτιολόγηση της κριτικής επιτροπής. Θετική εντύπωση έκανε σε εμάς και το «Είμαι μια χαρά: Ημερολόγιο “καψίματος”» του Ντάριο φαν Βρέε, ένα εξαιρετικά καλοφτιαγμένο φιλμ γύρω από το λεγόμενο «burn out», την κατάρρευση δηλαδή πολλών σύγχρονων ανθρώπων εξαιτίας της τρομερά απαιτητικής επαγγελματικής και κοινωνικής καθημερινότητας.
Βραβεία δόθηκαν πολλά ακόμη σε μια σειρά από ταινίες που ξεχώρισαν στα ουκ ολίγα διαγωνιστικά τμήματα του φεστιβάλ: ταινίες κατά παραγγελία, άλλες προσανατολισμένες στα ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα, φοιτητικές, παιδικές κ.ο.κ., οι οποίες παρουσιάστηκαν αυτές τις μέρες σε διαφορετικές τοποθεσίες της Σύρου, έχοντας σαν στόχο να διασκορπίσουν το αποτύπωμά του στο νησί. Αυτή η ακόμα πιο στενή σχέση με το ντόπιο στοιχείο, το οποίο εκτός των άλλων ενισχύεται και από τη σημαντική ακαδημαϊκή κοινότητα, πρέπει να είναι ίσως ο επόμενος στόχος μιας διοργάνωσης, η οποία ξεκίνησε αθόρυβα, όμως κάθε χρόνο κάνει βήματα εμπρός, βασιζόμενη στη δουλειά και την αφοσίωση των συντελεστών της.