Το 1997 η γεννημένη στην Μπολόνια Μπεατρίτσε Αλεμάνια άφησε το Ουρμπίνο της Ιταλίας όπου σπούδασε γραφιστική και μετακόμισε στο Παρίσι. Εφτασε στη γαλλική πρωτεύουσα, την οποία είχε γνωρίσει και αγαπήσει στα ταξίδια που είχε κάνει εκεί ως παιδί με τους γονείς της, με σκοπό να μείνει για μερικούς μήνες. Ηταν μόνη και χρειάστηκε να προσαρμοστεί και να δημιουργήσει εκεί μια νέα ζωή – τα κατάφερε και ζει στο Παρίσι μέχρι σήμερα. Αυτή η προσωπική εμπειρία και οι αναμνήσεις της από τις παιδικές της επισκέψεις εκεί έγιναν η μαγιά για το βιβλίο της «Ενα λιοντάρι στο Παρίσι» που κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος. «Είναι μια ιστορία για την παιδική μου ηλικία, τη συνθήκη να είσαι ένας ξένος σε μια μεγάλη πόλη και επίσης ένας φόρος τιμής σε αυτή τη ρομαντική και συναρπαστική για μένα πόλη», μου λέει.
Το νεαρό λιοντάρι της ιστορίας αφήνει τη σαβάνα και φεύγει για να αναζητήσει δουλειά, μια αγάπη και ένα μέλλον. Φτάνει στο Παρίσι μόνο και φοβάται λιγάκι, αλλά αρχίζει να εξερευνά την πόλη προσπαθώντας να συνδεθεί με τους ανθρώπους, να βρει κάπου να ανήκει. Μπαίνει στο μετρό, τριγυρνά στις πλατείες, ανεβαίνει ώς την κορυφή του πύργου του Αϊφελ και τελικά βρίσκει το «σπίτι» του σε ένα υπέροχο βάθρο, σε ένα σταυροδρόμι της πολύβουης πόλης. Πρόκειται για την πλατεία Ντανφέρ-Ροσερό, όπου δεσπόζει ένα γλυπτό λιοντάρι, που ενέπνευσε τη συγγραφέα ώστε να επιλέξει το λιοντάρι ως πρωταγωνιστή της ιστορίας της – όπως έχει πει, «πάντα αναρωτιόμουν γιατί οι Παριζιάνοι το αγαπούν τόσο πολύ. Μάλλον γιατί δείχνει πολύ ευτυχισμένο εκεί ακριβώς που βρίσκεται». Η εικονογράφηση της Αλεμάνια είναι ένας συνδυασμός από σκίτσα, ζωγραφιές και κολάζ, μια πολύ ιδιαίτερη και ζωηρή μείξη. Αλλωστε για τη δουλειά της έχει λάβει το βραβείο Αντερσεν εικονογράφου της χρονιάς το 2010 και άλλες διακρίσεις, ενώ ήταν υποψήφια τέσσερις φορές για το βραβείο Αστριντ Λίντγκρεν. «Από μικρό παιδί με γοήτευαν τα βιβλία και οι εικονογραφήσεις, ήταν τα αγαπημένα μου καταφύγια σε όλο τον κόσμο», θυμάται, και δεν σταματούσε και η ίδια να γράφει και να ζωγραφίζει. Από τότε έχει γράψει περισσότερα από 30 βιβλία για παιδιά που έχουν μεταφραστεί διεθνώς.
Στην καθημερινότητά της, όταν δεν γράφει ή εικονογραφεί, απολαμβάνει να ετοιμάζει φαγητό, να περνάει χρόνο και να παίζει με τις δύο κόρες της, να παίζει την παλιά της κιθάρα και, ακόμα και σήμερα, να ανακαλύπτει μικρά κρυμμένα μέρη στο Παρίσι. Αναζητά και βρίσκει την έμπνευση, λέει, όταν ονειρεύεται, όταν παρατηρεί τους ανθρώπους και όταν ταξιδεύει στον κόσμο, και αυτό που συνήθως καθοδηγεί τη φαντασία της είναι «η αναζήτηση της ταυτότητας, η ευθραυστότητα των παιδιών, η αίσθηση της διαφορετικότητας και η έκπληξη μπροστά σε όσα συμβαίνουν στη ζωή». Το όνειρό της είναι μέσα από τα βιβλία της να δουν τα παιδιά ενδιαφέρουσες εικόνες και να τους δώσει ερεθίσματα να σκέφτονται διαφορετικά, ώστε να οδηγηθούν σε νέες ιδέες.