Στον τελευταίο όροφο του Μουσείου Μαρία Κάλλας η θέα είναι συναρπαστική. Εκεί, αντιλαμβάνεσαι ότι βρίσκεσαι στην καρδιά της Αθήνας και πως αυτό το νέο μουσείο που δημιούργησε ο Δήμος Αθηναίων είναι ένα απόκτημα που πυκνώνει την αστική εμπειρία. Περισσότερο και από αυτό είναι μια επιβεβαίωση ότι ο μηχανισμός της μνήμης και η βιωματική εμπειρία απέναντι στο αποτύπωμα προσωπικοτήτων του διαμετρήματος της Μαρίας Κάλλας είναι μια συνθήκη βαθιά προσωπική, μια εσωτερική κίνηση που πρέπει να ενεργοποιηθεί.
Στο νέο μουσείο, θα πρέπει ενδεχομένως να έχουμε υπόψη μερικές αντικειμενικές συνθήκες. Δεν πρόκειται για ένα εξαντλητικό μουσείο για τη Μαρία Κάλλας, αλλά για ένα μουσείο που σκοπεύει να προκαλέσει σκέψεις και συναισθήματα. Πιστεύω πως σε ένα βαθμό το επιτυγχάνει.
Το κτίριο, βέβαια, είναι σχετικά μικρό, η είσοδος στενή, αλλά υπάρχει εργονομική αξιοποίηση του χώρου. Τα γραφιστικά και η γενική αισθητική συμβάλλουν σε μια όμορφη εμπειρία περιήγησης. Το μουσείο δεν είναι γεμάτο εκθέματα, δεν υπάρχουν τόσα όσα θα ήθελε ενδεχομένως να δει ο επισκέπτης. Ωστόσο, υπάρχουν πολλά ενδιαφέροντα αντικείμενα, επιστολές και κοστούμια. Μου άρεσε ιδιαίτερα το προσωπικό φωτογραφικό άλμπουμ της Μαρίας Κάλλας από τη δεκαετία του ’50, το οποίο είναι ανοιγμένο σε μια σελίδα, αλλά σε μια οθόνη μπορεί κανείς να το ξεφυλλίσει και να το μελετήσει. Εξαιρετικό, και από αισθητική άποψη, το κάδρο με τα μετάλλια και τις διακρίσεις, που ανήκε επίσης στην Κάλλας.
Η επίσκεψη αρχίζει από τον τρίτο όροφο και ολοκληρώνεται στον πρώτο. Υπάρχει μια λογική σταδιακή απόσπαση του επισκέπτη από τον θόρυβο της καθημερινότητας. Αυτό επιτυγχάνεται με τον σκοτεινό κλωβό, όπου ανάμεσα σε κορμούς δέντρων και με θέα τη σκιά της Κάλλας, ο επισκέπτης ακούει την Casta Diva. Από δωμάτιο σε δωμάτιο, σταλάζει η εμπειρία. Επίσης ιδιαίτερου ενδιαφέροντος είναι και η γνωριμία με την Κάλλας ως δασκάλας στη Σχολή Τζούλιαρντ.
Ως μουσειολογική προσέγγιση, έμφαση έχει δοθεί στη δυνατότητα του επισκέπτη να μπει όσο βαθιά εκείνος επιθυμεί. Μπορεί να αφιερώσει πολύ ή λίγο χρόνο, ανάλογα με τη χρήση που θα επιλέξει να κάνει για να ακούσει άριες ή συνεντεύξεις, να διαβάσει υλικό και, κυρίως, να ανακαλύψει εκθέματα μέσα σε συρτάρια και κόγχες. Είναι ένα παιχνίδι ψυχολογικού χαρακτήρα, που σκοπό έχει να εμπλέξει τον επισκέπτη σε μια κατασκευή ιδιωτικού, προσωπικού χώρου σε συνομιλία με το αποτύπωμα της Κάλλας.
Το μουσείο είναι έντιμο και παρά τις κριτικές που διατυπώθηκαν και οι οποίες ελήφθησαν υπόψη, είναι φανερό πως επενδύθηκε κόπος και προσπάθεια. Αισθητικά είναι όμορφο, έχει μια καθαρότητα και μια οικονομία ελκυστική. Ο χώρος του καφέ και του πωλητηρίου είναι συμπαθής και επικοινωνεί και με τον πεζόδρομο της Πετράκη, αφού το κτίριο είναι διαμπερές. Λείπει μια περισσότερο μνημειακή είσοδος, όπως προβλεπόταν στο αρχικό σχέδιο του κτιρίου. Αλλά η γενική εντύπωση είναι θετική. Αν ξεκινήσει κανείς με επιφύλαξη ή προκατάληψη είναι βέβαιο πως θα μείνει στις αδυναμίες. Η γενική εικόνα, όμως, είναι θετική για την πόλη της Αθήνας. Εφυγα με τη διάθεση να επιστρέψω και να αφιερώσω περισσότερο χρόνο. Είναι πλούτος για την Αθήνα. Ας βοηθήσουμε να γίνει ακόμη καλύτερο.