Συνεχίζοντας το αφιέρωμά του στη Μαρία Κάλλας, ο Δήμος Αθηναίων παρουσίασε σε συνεργασία με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών την όπερα «Οι Πουριτανοί» του Βιντσέντζο Μπελίνι. Το έργο δόθηκε σε συναυλιακή μορφή στο θέατρο Ολύμπια για μία και μόνη βραδιά στις 14 Οκτωβρίου.
Οι «Πουριτανοί» παρουσιάζονται σχετικά σπάνια στις μέρες μας, κυρίως λόγω της δυσκολίας εξεύρεσης τενόρου ικανού να αποδώσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Αρτούρο. Ο Μπελίνι προβλέπει μια σειρά από ακραία ψηλές νότες, ψηλά ντο και ρε, ακόμη και ένα κόντρα-φα προς το τέλος της όπερας. Η νότα αυτή βρίσκεται σημαντικά ψηλότερα από το ψηλό ντο που σήμερα αποτελεί το όριο –ή τον ευσεβή πόθο– των περισσότερων τενόρων. Ακόμη και εάν τα όργανα της ορχήστρας χορδιστούν χαμηλότερα, όπως συνέβαινε την εποχή του Μπελίνι, οι νότες αυτές παραμένουν ακραίες. Ωστόσο, εκείνη την εποχή δεν αποδίδονταν με στεντόρειο τρόπο όπως συνηθίζεται σήμερα, αλλά με ένα είδος κεφαλικής φωνής ή φαλσέτο. Ο λόγος ήταν ότι οι συγκεκριμένες νότες δεν εμφανίζονται στα ηρωικά ξεσπάσματα του Αρτούρο, αλλά στις λυρικές στιγμές και συχνά με φευγαλέο τρόπο, δηλαδή με σύντομες μουσικές αξίες. Επομένως, ο Μπελίνι δεν τις χρησιμοποιεί ως επίδειξη ισχύος και τεστοστερόνης, αλλά ως εκφραστικό στοιχείο. Η αισθητική της δικής μας εποχής, όμως, απαιτεί να αποδίδονται παρατεταμένα και με ισχυρή φωνή.
Αυτό έκανε και ο Τζον Οσμπορν, ο οποίος ερμήνευσε τον Αρτούρο στην Αθήνα. Ο Αμερικανός τενόρος ανήκει στους πολύ λίγους που σήμερα διαθέτουν τις απάνθρωπες αυτές νότες. Πιο σημαντικό, όμως, είναι ότι κατέχει την αισθητική του τραγουδιού του ρομαντικού μπελ κάντο, δηλαδή τον τρόπο να ξετυλίγει τις ατέρμονες μουσικές φράσεις του Μπελίνι και την τέχνη να τους δίνει παλμό και ζωή αυξομειώνοντας τη δυναμική. Το τραγούδι του ήταν απολαυστικό και οι κορυφαίες νότες πρόσθετο δώρο. Τον Τζόρτζιο τραγούδησε με ωραία φωνή και πλαστικότητα στη μελωδική γραμμή ο Αργεντινός βαθύφωνος Ναουέλ ντι Πιέρο. Πλάι του ο Ουκρανός βαρύτονος Γιούρι Σαμοΐλοφ ως Ρικάρντο φανέρωσε άριστα όσα οφείλει, ειδικά η πρώτη του άρια, στη μουσική του Ροσίνι. Με ισχυρή φωνή ωραίου ηχοχρώματος και δεξιοτεχνική άνεση προσέφερε μια δραματική, αρρενωπή ερμηνεία και έδειξε προς το μέλλον και προς τη μορφή που θα πάρουν ρόλοι σαν αυτόν του αντίζηλου βαρύτονου εραστή από συνθέτες όπως ο Βέρντι.
Ως Ελβίρα η Χριστίνα Πουλίτση έδωσε τον καλύτερο εαυτό της, ανταποκρινόμενη στη δεξιοτεχνική μουσική με σιγουριά, τέχνη και λαμπερές ψηλές νότες. Το καλλιεργημένο και με αποχρώσεις τραγούδι της απέδωσε την αγωνία αυτής της ηρωίδας που στο μεγαλύτερο μέρος της όπερας έχει χάσει τα λογικά της.
Με ωραίες φωνές είχαν στελεχωθεί οι μικρότεροι ρόλοι, η Ενρικέτα της Μάρθας Σωτηρίου, ο Γκουαλτιέρο του Γιώργου Παπαδημητρίου και ο Μπρούνο του Σάχι Ράτια.
Την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών και τη Χορωδία του Δήμου Αθηναίων (διδασκαλία: Σ. Μπερής) διηύθυνε με επιτυχία ο Αλφόνς Σεμέν, σε μια λειτουργική εκδοχή της όπερας με ελάσσονες περικοπές από την έκδοση του Παρισιού αλλά με το τελικό ρόντο για την υψίφωνο από την εκδοχή της Νάπολης.