Ενας εμβληματικός ήρωας της νιότης μας. Αόρατος, ντροπαλός, αμήχανος, συναισθηματικά και ψυχικά εύθραυστος. Ο Τσάντλερ ήταν ένας άνθρωπος που έκρυβε τις πληγές του πίσω από το χιούμορ, που φορούσε τον αυτοσαρκασμό και το γέλιο σαν αδιαπέραστη πανοπλία. Ενας καθρέφτης των ανασφαλειών κάθε ανθρώπου που πορεύεται στο ναρκοπέδιο της ενηλικίωσης και ταυτόχρονα ένα παρήγορο καταφύγιο για όσους χρειάζονται να ξέρουν ότι δεν είναι μόνοι. Ηταν ο συνδετικός κρίκος της ετερόκλητης παρέας, ήταν αυτός που σαν μετρονόμος έδινε τον τόνο της καθημερινότητας, με ένα τρυφερό βλέμμα ή ένα σαρκαστικό σχόλιο.
Και ο Μάθιου Πέρι ένας ηθοποιός χαρισματικός, που άφησε ανεξίτηλο σημάδι στην τέχνη της κωμωδίας, που έκανε τον κόσμο λίγο καλύτερο, πλούτισε την κληρονομιά της τηλεόρασης και ταυτόχρονα έκανε τον εαυτό του φτενότερο για να χωράει στις προσδοκίες μας.
Τα «Φιλαράκια» ακόμη και δίχως κάποιον από τους έξι χαρακτήρες, θα είχαν και πάλι φωλιάσει στην καρδιά δισεκατομμυρίων ανθρώπων στο πλανητικό μας χωριό. Χωρίς τον Τσάντλερ όμως θα τους έλειπε ένα μεγάλο κομμάτι από την ψυχή τους. Ηταν ο πιο ξεχωριστός, ο πιο αγαπητός, το πιο πιστό φιλαράκι μας. Το μαρτυρούν οι αντιδράσεις ανθρώπων από όλο τον κόσμο στον θάνατό του, τα λόγια τρυφερότητας και σεβασμού και οι συγκινητικοί αποχαιρετισμοί στα social media κάτω από τίτλους όπως «Αυτό που χάσαμε έναν φίλο» ή «Αυτό που ράγισε η καρδιά μας», εμπνευσμένους από το μοτίβο τιτλοφόρησης των επεισοδίων της σειράς. Ζητήσαμε από ανθρώπους διαφορετικών ηλικιών και επαγγελματικών χώρων που κάποια στιγμή –ή και ακόμη– συμπορεύθηκαν μαζί του να μοιραστούν μαζί μας τις σκέψεις τους για τον «δικό τους» Τσάντλερ.
Χρήστος Αρμάντο Γκέζος,συγγραφέας
Αυτός που κάνει την παρέα να γελάει
Μοιράζαμε ρόλους. Ελάχιστοι ήθελαν να είναι ο Ρος – ξενέρωτος, λέγαμε. Οι περισσότεροι ήθελαν να είναι ο Τζόι, αλλά η επιτυχία του στο φλερτ περιόριζε την ταύτιση κι έτσι τελικά πίστευαν ότι είναι ο Τσάντλερ.
Αμήχανος, τη δουλειά του τόσο τη μισεί που δεν έχει μπει καν στον κόπο να μας τη φανερώσει. Συνηθισμένος, αλλά αστείος. Θέλανε να είναι ο Τσάντλερ: αυτός που κάνει την παρέα στα τραπέζια να γελάει – το βασίλειο μιας καθημερινότητας.
Αυτός ο ρόλος γιγαντώνεται στον χώρο του θεάματος, το τραπέζι εκεί γίνεται αρένα, αεροδρόμιο. Η πρόκληση γέλιου καταλήγει ένα ναρκωτικό το οποίο ο κωμικός πρέπει να παίρνει συνεχώς, σε όλο και μεγαλύτερες δόσεις, για να καταπολεμήσει τη θλίψη και την περιρρέουσα έλλειψη νοήματος.
Αυτήν τη σπειροειδή παγίδα νομίζαμε πως την είχε ξεγελάσει ο Τσάντλερ-Μάθιου. Αυτό ελπίζαμε, βλέποντας το μελαγχολικό μα καθαρό του πρόσωπο στο βιβλίο που εξέδωσε ένα μόλις χρόνο πριν. Κι αυτό ήταν που εμένα προσωπικά με πόνεσε περισσότερο, το πρωί που ήρθα αντιμέτωπος με την είδηση του θανάτου του, χωρίς να ξέρω τίποτα για τα αίτια. Τον χάσαμε στο νήμα, σκέφτηκα.
Μέρες μετά, τον αποχαιρετώ με εκείνον τον στίχο του Μπουκόφσκι:
«Και να θυμάσαι τις παλιοκαραβάνες που το πάλεψαν γερά…».
Αναστασία Λαμπρία, εκδόσεις Ποταμός
Δεν γελάσαμε μόνο, πήραμε τρυφεράδα και καλοσύνη, αποδοχή
Μας κάλεσαν στην παρέα τους και μας κράτησαν. Δεν γελάσαμε μόνο, πήραμε τρυφεράδα και καλοσύνη, αποδοχή. Χαιρόμασταν τις απότομες ωραίες στροφές που μόνο το χιούμορ φέρνει. Κι αυτή η διαρκώς και ευφυέστατα τροφοδοτούμενη πηγή (αχ τι σεναριογράφοι!) έκανε την αγκαλιά της παρέας φωλιά, αποκούμπι. Η παρήγορη, ζεστή συντροφιά 3 η ώρα Σαββάτου και Κυριακής – κάναμε μια κοινότητα, αυτών που έτρεμαν τη Δευτέρα. Μας έμαθαν τη χαρά που σου δίνει η αλληλεγγύη. Κι από τους έξι πιο πολύ ο Τσάντλερ, γιατί; Βλέπαμε σ’ αυτόν όλες τις νευρώσεις μας, τα αδιέξοδα και τα κύματα που φούσκωναν και αποσύρονταν, την ηττοπάθεια και τον ενθουσιασμό να εναλλάσσονται, τα τραύματα να σφραγίζουν και να διακωμωδούνται, τις προσδοκίες μεγαλειωδώς να ξεφουσκώνουν, το ανέλπιστο να πραγματοποιείται και να λάμπει, τη συστολή και την προσπάθεια ανάκτησης θάρρους και τόσα ακόμα. Την αληθινή ζωή δηλαδή. Αυτό που ζούμε εμείς στην αληθινή πραγματικότητα, πολύ συχνά χωρίς την ευεργετική πανοπλία του χιούμορ. Μόνο το βάρος. Οι σεναριογράφοι μας έχουν αφήσει τα μολύβια κάτω. Ο Τσάντλερ τα κατάφερνε με όλα αυτά, παιδευόταν, έσπαγε τα μούτρα του, με την ευτράπελη κληρονομιά της απερίγραπτης οικογένειάς του, τη διαρκή αμφιβολία, υφίστατο το μαρτύριο της φωνής της Τζάνις αλλά τα κατάφερε και βρήκε την αγκαλιά που ήθελε. Τρυφερά και τόσο ανάλαφρα σαν Φρεντ Αστέρ πέρναγε από όλα τα ζόρια. Στη σειρά μόνο. Εξω από το πλατό καιροφυλακτούσε το πιο πηχτό σκοτάδι και τον κατάπιε.
Ζήσης Ρούμπος, ηθοποιός
Μόλις περάσει η θλίψη, θα μείνει το γέλιο που έδωσε
Ενας άγραφος κανόνας στον κόσμο της κωμωδίας είναι ο εξής: όσα γέλια μοίρασες όσο ήσουν εδώ, τόσο κλάμα θα μοιράσεις όταν φύγεις.
Ακόμα κι αν δεν είχε κάνει τίποτα μετά τα «Φιλαράκια» ο Μάθιου Πέρι, κέρδισε με την ενσάρκωση του Τσάντλερ μία θέση στην καρδιά εκατομμυρίων ανθρώπων, αλλά εγώ μπορώ να μιλήσω μόνο για μένα. Ηταν ο αγαπημένος μου από τους χαρακτήρες της σειράς, οι εκφράσεις του, ο σαρκασμός του, η ευφράδειά του. Εχω δανειστεί στοιχεία συμπεριφοράς του, ο Τσάντλερ του Μάθιου Πέρι ήταν κάτι παραπάνω από ένας κωμικός χαρακτήρας, ήταν για μένα ολόκληρη επιρροή. Σίγουρα τα «Φιλαράκια» είναι μία παλιά σειρά, σε κάποιους δεν αρέσει καθόλου, ταυτόχρονα όμως είναι ένα εξαιρετικό case study για το πού μπορεί να φτάσει η τέχνη της κωμωδίας. Και ναι, υπάρχουν πιο σοβαρά προβλήματα από την απώλεια ενός κωμικού στον κόσμο που ζούμε, όπως πολλοί έσπευσαν να σημειώσουν. Εγώ απλά θέλω να θυμίσω πως κωμικοί σαν τον Μάθιου Πέρι έκαναν τον κόσμο που ζούμε λίγο καλύτερο. Γι’ αυτό και η απώλειά τους στοιχίζει. Και μόλις περάσει η θλίψη, θα μείνει το γέλιο που έδωσαν.
Οπότε το μόνο που μένει να πω δημόσια για τον Μάθιου Πέρι είναι: ευχαριστώ.
Χάρης Νικολακάκης, διευθυντής εκδόσεων BELL
Αγγιξε εκατομμύρια ανθρώπους σε κάθε γωνιά του κόσμου
Ο Μάθιου Πέρι μπορεί να έζησε μια δύσκολη και –τελικά– σύντομη ζωή, αλλά είχε το προνόμιο να αγγίξει, μέσα από τον χαρακτήρα του Τσάντλερ που δημιούργησε, εκατομμύρια ανθρώπους σε κάθε γωνιά του κόσμου. Κι αυτό είναι κάτι σπάνιο. Παιδί διαλυμένης οικογένειας, με τρομερές ανασφάλειες, αλλά ταυτόχρονα αστείος, τρυφερός, με ακραίο αυτοσαρκασμό, ο Τσάντλερ είναι αναμφισβήτητα ο πιο ξεχωριστός –και ίσως ο πιο αγαπητός– χαρακτήρας μιας σειράς που άφησε εποχή για πολλούς λόγους. Θες το έξυπνο σενάριο; Οι ρόλοι που εξελίχθηκαν αρμονικά μέσα στον χρόνο παράλληλα με τις ζωές και τους χαρακτήρες των ίδιων των ηθοποιών; Ο φιλελεύθερος τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισε κοινωνικά ζητήματα-ταμπού για την εποχή της (από τους gay γονείς μέχρι την παρένθετη μητρότητα); Σίγουρα τα «Φιλαράκια» δεν είναι ένα ακόμη sitcom. Αντίθετα, είναι μια από τις πιο εμβληματικές σειρές της δικής μου γενιάς, και, ίσως, το πιο ευχάριστο, αγχολυτικό δώρο της Generation X στις επόμενες γενιές – αυτές που ήρθαν, αλλά και αυτές που θα έρθουν. Γιατί η διαχρονικότητα των «Friends» είναι αυταπόδεικτη, παντού γύρω μας. Μπορεί π.χ. εγώ να ξεκίνησα να παρακολουθώ τη σειρά από το πρώτο επεισόδιο, τότε τη δεκαετία του ’90 ως φοιτητής στην Αγγλία, πιστός στο ραντεβού κάθε Παρασκευή βράδυ στο Channel 4, αλλά με την ίδια ικανοποίηση την παρακολουθεί σήμερα (ξανά και ξανά – ήδη βρίσκεται στην 4η φορά) η 17χρονη κόρη μου. Ο Τσάντλερ είναι και ο δικός της αγαπημένος χαρακτήρας. Και πώς να μην είναι, αφού όλοι μας έχουμε λίγο Τσάντλερ μέσα μας. Γι’ αυτό και σήμερα νιώθουμε σαν να χάσαμε έναν κολλητό μας φίλο. Το φιλαράκι μας…
Ναταλία Ρασούλη, μουσικός-ερμηνεύτρια
Ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας
Ο Τσάντλερ Μπινγκ. Που παλεύαμε επί χρόνια να καταλάβουμε τι δουλειά κάνει.
Ο παιδικός, ο εφηβικός, ο νεανικός μας ήρωας.
Ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, ο βασανισμένος από παιδί που όμως ποτέ δεν θα βαρύνει τους γύρω του με τα βάσανά του.
Αντίθετα, είναι εκείνος που με αξιοπρέπεια τα μετουσιώνει σε αγάπη και φιλία.
Ο πιο ευφυής, ο σβέλτος, ο τρυφερός, ο αυτοσαρκαστικός.
Ειδικά για εμάς, τους βασανισμένους αυτού του κόσμου, ο Τσάντλερ είναι ο εαυτός μας που μας διδάσκει.
Τους αόρατους, τους ντροπαλούς, τους αμήχανους, τους εξαρτημένους, τους ψυχικά εύθραυστους, είναι εκείνος που θα μας αφουγκραστεί αντανακλώντας με χιούμορ, με ένα κλείσιμο του ματιού και θα μας δώσει την ώθηση να συνεχίσουμε νιώθοντας τη λύτρωση και τη θεραπεία μέσα από το γέλιο τελικά του δικού μας αυτοσαρκασμού.
Ηταν για γενιές ολόκληρες ο κολλητός μας φίλος.
Ο ρόλος του Τσάντλερ ήταν ο πιο δύσκολος ρόλος από τα υπέροχα «Friends».
Ηταν ο μόνος ηθοποιός που συμμετείχε έμμεσα, αλλά και άμεσα στη ροή του σεναρίου, ο μόνος που δεν πέρασε οντισιόν και χτίστηκε πάνω στη δική του ενέργεια, στη δική του ατρόμητη ιδιοσυγκρασία ο ρόλος αυτός.
Γιατί ήταν το ίδιο πρόσωπο.
Εκείνος από μακριά, αλλά τόσο κοντά όσο με ελάχιστους δικούς μας ανθρώπους.
Με την απώλεια του Μάθιου Πέρι ως ταυτόσημη με αυτόν τον ρόλο, χάσαμε ένα μεγάλο κομμάτι της έκφρασής μας και το μυαλό τρέχει σε όλες τις στιγμές μας που μοιραστήκαμε με εκείνον.
Τον Τσάντλερ/Μάθιου.
Και αυτή ακριβώς είναι η ταύτιση του κόσμου με την τέχνη, τον αθλητισμό, τον λαϊκό ήρωα.
Νιώθεις σαν να χάνεις όλα αυτά τα κομμάτια που σου προσέφερε απλόχερα.
Οταν για λίγο σκεφτόμαστε ότι ο ήρωας αυτός παραμένει ζωντανός, παντρεμένος με τη Μόνικα και ζουν κάπου ευτυχισμένοι με τα παιδιά τους, παίρνουμε για λίγο ανάσα.
Να. Είναι ζωντανός!
Οπως όλοι οι ήρωές μας που ζουν στο ασφαλές μέρος της ψυχής μας.
Η τραγική φιγούρα του ηθοποιού που ουσιαστικά δημιούργησε τον λαϊκό αυτό χαρακτήρα, ο Μάθιου Πέρι, πάλεψε μέχρι το τέλος να επιβιώσει και να βοηθήσει τους άλλους.
Προσπάθησε με όλες του τις δυνάμεις να οδηγήσει στη ζωή όσους υπέφεραν σαν εκείνον.
Με την απώλεια αυτή έσπασε ένα κομματάκι της νιότης μας.
Καλό ταξίδι, άξιε Μάθιου Πέρι.
Καλό ταξίδι, Τσάντλερ.
Εύχομαι να είσαι πιο ευτυχισμένος και ελεύθερος εκεί που πας.