Ξεναγούσε στα ελληνικά και ο ήχος της γλώσσας από τα χείλη αυτού του φιλοσοφημένου καλλιτέχνη ηχούσε γλυκά, σαν μια ηχώ του χρόνου. Ο ΔΚΒΣ, όπως υπογράφει στα ελληνικά με τα αρχικά του ονόματός του ο Αμερικανός καλλιτέχνης Nτάριλ Κιθ Μπαμπατούντε Σμιθ, εκθέτει αυτήν την περίοδο στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών (στη Δεξαμενή, έως 9/12) και η επαφή με τον δικό του κόσμο έχει κάτι από την ιερότητα σε μια μύηση. Ο Ντάριλ, όπως όλοι τον αποκαλούν, διδάσκει στα 31 του χρόνια ανατομία και ζωγραφική στη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ και στην Αθήνα έρχεται συχνά, όσο μπορεί, λέει, και ο λόγος του ξεχειλίζει εντιμότητα και ενθουσιασμό. Τα ελληνικά του συγκινούν.
Ο ΔΚΒΣ παρουσιάζει σαν σε μια ζωφόρο σπουδές πάνω σε μετουσιωμένους μύθους ή σπαράγματα της κλασικής φιλολογίας, με το ίδιο του το σώμα, τις περισσότερες φορές, ως όχημα πειραματισμού. Αυτό που βλέπει ο επισκέπτης είναι μια εξαιρετικής αισθητικής εικαστική πρόταση, στην οποία η μυθολογία, η αρχαία φιλολογία, η ανατομία, η θραυσματική αυτοπροσωπογραφία, η διαπερατότητα ανάμεσα στις γλώσσες, στους μύθους, στις κουλτούρες, στα φύλα είναι ο συνδετικός αρμός. Το χρώμα υπηρετείται ελλειπτικά με γκουάς, τα περισσότερα έργα είναι αχνά, με στύλο αργύρου και στύλο χρυσού (με παραπομπή στην Αναγέννηση).
Ο ίδιος λέει πολύ ποιητικά πως «σκέφτομαι αυτά τα έργα σαν ψιθύρους: ψιθυρισμένους ύμνους, ψιθυρισμένους επαίνους, ψιθύρους που ακούγονται μέσα από μια χαραμάδα στο παράθυρο, ψιθύρους που μουρμουρίζει το ασυνείδητό μου.
Ο ΔΚΒΣ (όπως υπογράφει στα ελληνικά) εμπνέεται από τη χώρα μας, τη γλώσσα και τη μυθολογία της, και εκθέτει αυτήν την περίοδο στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών.
Είναι αποσπασματικές ημερολογιακές καταγραφές για την καθημερινότητά μου, για το σώμα μου, για τις σκέψεις μου, σχεδιασμένες αισθησιακά με ένα κομμάτι από χρυσό και ασήμι».
Ο ΔΚΒΣ εμπνέεται από τα ερυθρόμορφα και τα μελανόμορφα αγγεία, τον Φιλόστρατο, τον μύθο του Πενθέα και τη Σαπφώ. Εξηγούσε επί ώρα την εντύπωση που του έχει κάνει η λέξη «Λυσιμελής», που δίνει και ως τίτλο σε ένα έργο του. Είναι λέξη αμετάφραστη στα αγγλικά, τονίζει. Είναι μια λέξη που δηλώνει την παραίτηση που αισθάνονται τα μέλη του σώματος όταν παραδίνονται στον έρωτα, στον ύπνο, στη μέθη.
Κάθε τι που ζωγραφίζει προέρχεται από μελέτη, σημειώσεις, διάβασμα. Ο ΔΚΒΣ είναι ένας καλλιτέχνης ερευνητής, ανατόμος πρώτα απ’ όλα του εαυτού του. Η ιστορικός τέχνης Ελισάβετ Πλέσσα, που επιμελήθηκε την έκθεση, σημειώνει πως «ανάμεσα στο ορατό και στο αόρατο, οι μορφές του Σμιθ συχνά προσεγγίζουν την όψη του α-τελείωτου, του non finito, αναδυόμενες από το χαρτί σαν εφήμερα αποτυπώματα μιας άχνας που τη φύσηξε ένα αεράκι. Τα έργα του γίνονται τα καταφύγια μιας πολύτιμης και ευάλωτης γραμμής από τη βία των σημερινών εικόνων».
Ο ΔΚΒΣ επιχειρεί επί της ουσίας μια κατάβαση στα έγκατα του Εαυτού, συνομιλεί με το ίχνος των αιώνων. Υποδύεται ημίθεους και συναιρεί τους κόσμους των εμβίων όντων, διαπερνά τα σύνορα του χρόνου και της γλώσσας. Το πλατύ του χαμόγελο φωτίζει τους καρπούς που δίνει με εσωτερική πάλη.