Με την ιδιότητα ενός ανατόμου του αστικού τοπίου, ο Νικόλας Κληρονόμος επιχειρεί τη συγκρότηση ενός πυκνού και ευρέος εικαστικού εγχειρήματος. Με τίτλο «Ενα άλλο τοπίο», η έκθεση παρουσιάζεται στην αίθουσα τέχνης «Αστρολάβος» (Ξανθίππου 11, Δεξαμενή) έως τις 2 Δεκεμβρίου και αποτελεί μια ολοκληρωμένη πρόταση του ζωγράφου, ο οποίος μέσα από μεγάλο αριθμό έργων, πολλά από αυτά μεγάλων διαστάσεων, δίνει μια τομογραφία της μνήμης και της αστικής στρωματογραφίας. Είναι μια πρόταση εκ βαθέων και με ορίζοντα.
Ο Νικόλας Κληρονόμος είναι ένας εικαστικός δημιουργός που επί σειράν ετών τον απασχολεί το θέμα «πόλη». Μέσα από το δικό του βλέμμα, το αστικό τοπίο μετουσιώνεται σε μια άχρονη, αλλά αναγνωρίσιμη συνθήκη, με εμφανή τοπόσημα και μια αίσθηση κίνησης και μεταβολής. Ροή και μετάλλαξη. Στο «Ενα άλλο τοπίο» ο Νικόλας Κληρονόμος τολμά να αποσπάσει από τον κόσμο του εργοταξίου τον εκσκαφέα. Τον αποσπά και τον καθιστά ιερό.
Ο Εκσκαφέας, με «Ε» κεφαλαίο πλέον, γίνεται ένας μοχλός και ένα μέσο μεταμόρφωσης, καθώς ο όγκος του οχήματος μέσα στο εργοτάξιο παραπέμπει σε μια σειρά αλληγορικών μεταφορών: ο εκσκαφέας ως ημίθεος των άστεων, ως Εγκέλαδος και στεριανός Ποσειδώνας, ως ανασκαφέας και αρχαιολόγος, ως δεινόσαυρος και κήτος, ως τομογράφος και ακτινολόγος. Οι ανασκαφές, εν προκειμένω, του Νικόλα Κληρονόμου φέρνουν στην επιφάνεια ένα διάστικτο σύμπαν σημειολογικών αναφορών όχι μόνο από την ιστορία των πόλεων (και συνεπώς της νεωτερικότητας), αλλά και από τη λειτουργία των ψυχολογικών προβολών πάνω σε θέματα που αγγίζουν τα πεδία της μνήμης, της απώλειας, της καταστροφής και της αναγέννησης. Η πόλη είναι μια ζωφόρος στον χρόνο, με πλήρες ριζικό σύστημα και ανάπτυξη κλώνων. Οσο ενδιαφέρει η υπέργεια πόλη, άλλο τόσο σημαντική, αν όχι περισσότερο, ανελκύεται η υπόγεια πόλη. Τα έγκατα της αστικής γης αποκτούν μια δραματική και σχεδόν θεατρική εξωστρέφεια και προσομοιάζουν με βυθούς ωκεανών σπαρμένους με υπολείμματα του ανθρώπινου πολιτισμού.
Στην έκθεση «Ενα άλλο τοπίο» ο Νικόλας Κληρονόμος τολμά να αποσπάσει από τον κόσμο του εργοταξίου τον εκσκαφέα. Τον αποσπά και τον καθιστά ιερό.
Παραλλήλως, τα έγκατα και η επιφάνεια αλληλεπιδρούν, συγκρούονται και αλληλοσυμπληρώνονται, σε καθεστώς έλξης – άπωσης. Είναι μια δυνατότητα για την ανάπτυξη του ψυχογραφικού σκέλους του εικαστικού εγχειρήματος του Νικόλα Κληρονόμου, καθώς μας οδηγεί όχι μόνο στην ιστορική στρωματογραφία της πόλης (σε επάλληλα στρώματα), αλλά και στο παλίμψηστο της ιστορίας, της απώτατης και της πρόσφατης. Παραπομπές σε όλα αυτά τα σπήλαια της γνώσης και του βιώματος αναπέμπουν σε μια λυτρωτική αντιμετώπιση μιας άχρονης τροχιάς επαναληπτικών κύκλων.
Ως δεινός κολορίστας, ο Νικόλας Κληρονόμος μας φιλοδωρεί με θαυμάσιες επεξεργασίες του κίτρινου και του γαλανού, του πράσινου και του γκρίζου. Χώμα και σοβάς, με μια αμεσότητα τραχιά και πολλαπλώς ευπρόσδεκτη, συνθέτουν τη βάση κάποιων έργων, που επιστέφονται με μεγάλες επιφάνειες σε λάδι.
Μεγάλη ενότητα έργων είναι με τη λογική και την τεχνική του μονοχρωματικού σχεδίου, καθώς σε αυτά τα έργα ο Νικόλας Κληρονόμος αποσπά το βλέμμα μας από τη θεαματική φαντασμαγορία του χρώματος και των επιβλητικών κτιρίων των μεγαλουπόλεων (υβρίδια Αθήνας, Παρισίων, Νέας Υόρκης, Σικάγου) και το οδηγεί στη σύνθεση, τη φόρμα, τις βαθιές φωτοσκιάσεις και τη συγκατοίκηση των όγκων.
Οπως γράφει στο κείμενό του ο ιστορικός τέχνης δρ Θοδωρής Κουτσογιάννης, αυτό που επιχειρεί ο Νικόλας Κληρονόμος «οδηγεί τελικά σε μια εικονική εκσκαφή-ανασκαφή-αποκάλυψη της κεκρυμμένης στρωματογραφίας της πόλης, προκειμένου να “ανακαλύψει” ο ίδιος και να μας οπτικοποιήσει τις ρίζες και τα δομικά στοιχεία του κτισμένου σκηνικού, πάνω στο οποίο διαδραματίζεται το θέατρο της καθημερινής ζωής».
