Στις αρχές της περασμένης άνοιξης, η Επιτροπή Ανταγωνισμού είχε κάνει συγκριτική έρευνα τιμών και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι, στην Ελλάδα, εταιρείες πωλούν τα απορρυπαντικά τους από 113,92% έως 361% ακριβότερα σε σχέση με τη φθηνότερη χώρα στην Ε.Ε. που είναι η Ιρλανδία.
Δεν μπορώ να φανταστώ ποιο εργατικό κόστος ή ποια μεταφορικά κόστη μπορούν να δικαιολογήσουν μια τόσο μεγάλη διαφορά, το γιατί ένα καθαριστικό για πατώματα, λ.χ., το αγοράζουμε στην Ελλάδα 361% ακριβότερα από τους Ιρλανδούς. Είναι αδιανόητο, αδικαιολόγητο, παράλογο. Μπορεί και να μας συμφέρει να το παραγγείλουμε από την Ιρλανδία! Και δεν συμβαίνει μόνο με τα απορρυπαντικά, αλλά με πάρα πολλά προϊόντα, από τρόφιμα μέχρι είδη ατομικής υγιεινής, που είτε πωλούνται πολύ ακριβότερα είτε με έναν μαγικό τρόπο συρρικνώνονται κατά το γνωστό «shrinkflation», από τις αγγλικές λέξεις shrink (συρρικνώνω) και inflation (πληθωρισμός). Μια αγαπημένη πρακτική της βιομηχανίας τροφίμων: Σε περιόδους μεγάλου κόστους μειώνει το μέγεθος και την ποσότητα κάποιων προϊόντων διατηρώντας σταθερή την τιμή τους και την… κερδοφορία. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση γνωστών μπισκότων που ενώ διαφήμιζαν διπλή ποσότητα γέμισης, είχαν μονή. Kαταναλωτές σε πολλές χώρες διαμαρτυρήθηκαν για την κοροϊδία.
Υπάρχουν πολλές ανορθόδοξες –ας μείνουμε σε ήπιους χαρακτηρισμούς– πρακτικές, γι’ αυτό η παρουσία της πολιτείας μέσω των ελεγκτικών μηχανισμών είναι η μοναδική ελπίδα των καταναλωτών. Η τελευταία γραμμή άμυνας που έχουν τα νοικοκυριά, τα οποία γονατίζουν από την ακρίβεια, είναι οι επίμονοι έλεγχοι, τα αυστηρά πρόστιμα, το άγρυπνο μάτι του κράτους πάνω στις εταιρείες.
Από το 2021 οι τιμές στα τρόφιμα στην Ελλάδα έχουν αυξηθεί περίπου 30% και η κούρσα ανόδου δεν δείχνει σοβαρά σημάδια αποκλιμάκωσης. Κανείς δεν μπορεί να αντέξει αυτές τις τιμές, ενώ ακόμη και η πιο γενναιόδωρη επιταγή ακρίβειας από την πλευρά της κυβέρνησης είναι σαν να δίνεις ασπιρίνη σε καρκινοπαθή.