Πέρυσι τον Ιούνιο, απολαύσαμε το εντυπωσιακό ταλέντο του 22χρονου Ντάνιελ Λοζακόβιτς στο Ηρώδειο, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, όπου ερμήνευσε το Κοντσέρτο για βιολί του Τσαϊκόφσκι με την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης υπό τη Ζωή Τσόκανου.
Ο γεννημένος στη Στοκχόλμη βιολονίστας επέστρεψε στις 19 Νοεμβρίου στην αίθουσα «Χρήστος Δ. Λαμπράκης» με αφορμή τα εβδομήντα χρόνια του Συλλόγου «Οι Φίλοι της Μουσικής», χάρη στον οποίο δημιουργήθηκαν μεταξύ άλλων το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, η Μεγάλη Μουσική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος «Λίλιαν Βουδούρη» και η «Καμεράτα – Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής». Στην τιμητική εκδήλωση, η οποία πραγματοποιήθηκε σε συμπαραγωγή του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών και της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, ο Λοζακόβιτς απέδωσε το Κοντσέρτο για βιολί του Ζαν Σιμπέλιους ενώ την ορχήστρα διηύθυνε ο Φινλανδός αρχιμουσικός Χάνου Λίντου. Τα έσοδα θα διατεθούν υπέρ του προγράμματος υποτροφιών του Συλλόγου Φίλων της Μουσικής.
Τα εβδομήντα χρόνια του Συλλόγου «Οι Φίλοι της Μουσικής» τιμήθηκαν με μια ξεχωριστή συναυλία.
Τη φορά αυτή, σε πολύ διαφορετικές συνθήκες ακουστικής από εκείνες του ρωμαϊκού ωδείου, είχε κανείς την ευκαιρία να απολαύσει μια ερμηνεία με πάθος και ένταση σε αυτό το γεμάτο συναίσθημα κοντσέρτο. Ο Λοζακόφσκι διαθέτει άριστο έλεγχο των εκφραστικών του μέσων, της δυναμικής, της ποιότητας του παλμού κάθε φθόγγου, της ποιότητας του ήχου. Ετσι, το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της ερμηνείας του ίσως ήταν η διαχείριση των επιμέρους χρονικών διαρκειών. Προκειμένου να αναπτύξει το δραματικό περιεχόμενο της μουσικής, ο βιολονίστας είτε έδινε κατά τι αυξημένη διάρκεια σε φράσεις ή και μεμονωμένους φθόγγους είτε πάλι επίσπευδε τις διάρκειές τους δημιουργώντας πρόσθετη ένταση. Σαφής έγνοια του ήταν σε κάθε στιγμή η έκφραση, στοιχείο που προσδιόρισε επίσης το εκτενές δεξιοτεχνικό εδάφιο πριν από το κλείσιμο του πρώτου μέρους. Αντίστοιχα εκφραστικό υπήρξε το δεύτερο μέρος που Κοντσέρτου, που ο Λοζακόβιτς οδήγησε σε ιδιαίτερα ποιητική κατάληξη. Στο γοργό τρίτο μέρος, παρότι από τη γραφή του έργου οι νότες σχεδόν δεν χωρούν στον χρόνο, ο Λοζακόβιτς ανταποκρίθηκε με επιτυχία, διατηρώντας σταθερή την ποιότητα ενός ωραίου και στρογγυλού ήχου. Σύμμαχός του στην επιτυχημένη ερμηνεία ήταν η ορχήστρα, η οποία υπό τον Χάνου Λίντου συνεργάστηκε, στηρίζοντας την πρόταση του βιολονίστα μέσα από μια ερμηνεία με διαβαθμίσεις και απρόσμενες εκλεπτύνσεις, ειδικά στο δεύτερο μέρος. Οι ικανότητες του Λίντου φάνηκαν εξίσου στο δεύτερο μέρος της βραδιάς, όπου ακούστηκε η Τρίτη Συμφωνία του Μπετόβεν, «Ηρωική». Η μουσική διεύθυνσή του συχνά οδηγούσε την Κρατική στα όριά της, ιδίως στο τελευταίο μέρος. Είχε, όμως, ως αποτέλεσμα μια ερμηνεία γεμάτη δύναμη και αντιθέσεις, όπως σπάνια την έχουμε ακούσει από το συγκεκριμένο σύνολο. Ξεχωριστό ενδιαφέρον είχε η ανάγνωση του Λίντου στο «Σκέρτσο», δηλαδή το τρίτο μέρος της Συμφωνίας, όπου ο αρχιμουσικός υπογράμμισε τη νευρώδη διάσταση, κάνοντας ακόμη πιο ομαλή τη μετάβαση στο τελικό μέρος του έργου. Νωρίτερα, στην αρχή της συναυλίας, Λίντου και Κρατική είχαν αποδώσει με ενάργεια τη σουίτα μπαλέτου «Ταναγραία» του Γιώργου Σισιλιάνου.
