Πώς προσεγγίζεται η ποίηση, με την ψυχή ή με το μυαλό; Μήπως όμως δεν υπάρχει διάκριση γιατί αυτά τα δύο είναι «αξεχώριστα»; Σύμφωνα με τον Νάσο Βαγενά η ποίηση είναι «εμπειρία ζωής διπλής αποστάξεως». «Eνας λόγιος μπορεί να είναι κακός ποιητής αλλά κανένας ποιητής δεν μπορεί να είναι καλός αν δεν είναι λόγιος», υπογράμμισε. Συνομιλητής του ομότιμου καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών, δοκιμιογράφου και σημαντικού ποιητή, ένας άλλος ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, διαπρεπής πολιτικός επιστήμονας και πρόσφατα βραβευμένος από την Ακαδημία Αθηνών για την ποιητική συλλογή του «Φεγγίτες» (βραβείο ποίησης του Ιδρύματος «Κώστα και Ελένης Ουράνη»), ο Γιάννης Μεταξάς. Την περί ποιήσεως συζήτηση, με αφορμή τους «Φεγγίτες» (εκδ. Iκαρος), συντόνισε στο Iδρυμα Θεοχαράκη ο γενικός διευθυντής του Φώτης Παπαθανασίου.
Διαφωνούσαν χαριτολογώντας, οι δύο διακεκριμένοι πανεπιστημιακοί, δίνοντας έναυσμα στο ακροατήριο να σκεφτεί και να αναρωτηθεί. Εξάλλου κανένας από τους δύο δεν μπορούσε να απεμπολήσει την ιδιότητα του καθηγητή όταν απευθύνεται στο κοινό. Oπως παραδέχεται και ο Γ. Μεταξάς, «και τα ποιήματά μου δεν είναι αποκομμένα από τα άλλα μου πανεπιστημιακά βιβλία, όπου προσπάθησα τα προφανή και τα απόλυτα, να τα εκτοπίσω λίγο και να μείνουμε σε διερωτήματα, μακριά από βεβαιότητες».
«Ο Μεταξάς είναι στοχαστικός ποιητής», είπε ο Ν. Βαγενάς. Χαρακτήρισε την ποίησή του «προτρεπτική», «διδακτική με την έννοια της παραίνεσης». Θεωρεί δε, ότι δύο είναι οι «οδηγοί» του Γ. Μεταξά. Ο πρώτος, που είναι και ο πιο αισθητός, είναι ο Καβάφης. Ο δεύτερος είναι ο Προυστ.
Ο πρόλογος της έκδοσης (την οποία κοσμούν και τρεις ζωγραφιές του Γιάννη Ψυχοπαίδη) είναι, σύμφωνα με τον Ν. Βαγενά, «επιτομή της αισθητικής του ποιητή». «Θα μπορούσε να συνοψιστεί στη φράση “αποκαλυπτική ποιητική μικροϊστορία”. Μια μικρή λεπτομέρεια που αναδεικνύει τα αδήριτα, τις αθέατες πλευρές της πραγματικότητας. Οι λυτρωτικοί φεγγίτες του “ίσως”», κατέληξε.
Στον ρυθμικά/ποιητικά καταγεγραμμένο πρόλογό του σημειώνει ο συγγραφέας: «Φεγγίτες χρειαζόμαστε όταν απέξω κάποιο φως πρέπει να ‘ρθει μέσα μας να μπει. Κι απ’ το σκοτάδι κάπως, κάπως να μας βγάλει. Ή και στο ημίφως να μας βάλλει. Μα φεγγίτες δεν είναι μόνο εκείνα τα γνωστά μικρά παράθυρα, συχνά μάλιστα με σχήματα παράξενα στους τοίχους ν’ ανακλώνται. Φεγγίτες είναι καθετί που απ’ εκεί κάτι άλλο μπορεί να νομίσουμε πως βλέπουμε. Eνα παλιό χαρτί, ένας ήχος, ένας δισταγμός, ενός δρόμου η στροφή».
«Με ποια πολιτική παράδοση συνδέεται αυτή η ιδιοπροσωπία;», αναρωτήθηκε ο Ν. Βαγενάς. Και ο έτερος ποιητής απάντησε: «Η δική μου γραφή είναι μια επιλογή ελλειπτικού λόγου. Να μιλήσουμε με ένα τέτοιο τρόπο ώστε να είμαστε διακριτικοί και να αποκλείσουμε την εχθρότητα. Ο ελλειπτικός διάλογος διευκολύνει· κι αν διευκολύνεται ο διάλογος τότε ο ποιητικός λόγος έχει και τη λειτουργία του δημοκρατικού λόγου. Η πολυφωνία είναι μια αντίσταση στην απολυτότητα, είναι προς το “ίσως” προς το “ενδεχομένως”. Και ο δημόσιος λόγος έχει μια πολιτική αποστολή: πρέπει να είναι λόγος διαλόγου».